گر چه نحو و فقه را بگذاشتند ** لیک محو و فقر را برداشتند

تا نقوش هشت جنت تافته ست ** لوح دلشان را پذیرا یافته ست‌‌

برترند از عرش و کرسی و خلا ** ساکنان مقعد صدق خدا

پرسیدن پیغامبر علیه السلام مر زید را امروز چونی و چون برخاستی و جواب گفتن او که اصبحت مومنا یا رسول الله‌‌

گفت پیغمبر صباحی زید را ** کیف اصبحت ای رفیق با صفا 3500

گفت عبدا مومنا باز اوش گفت ** کو نشان از باغ ایمان گر شگفت‌‌

گفت تشنه بوده‌‌ام من روزها ** شب نخفته ستم ز عشق و سوزها

تا ز روز و شب گذر کردم چنان ** که از اسپر بگذرد نوک سنان‌‌

که از آن سو جمله‌‌ی ملت یکی ست ** صد هزاران سال و یک ساعت یکی ست‌‌

هست ازل را و ابد را اتحاد ** عقل را ره نیست آن سو ز افتقاد 3505

گفت از این ره کو رهاوردی بیار ** در خور فهم و عقول این دیار

گفت خلقان چون ببینند آسمان ** من ببینم عرش را با عرشیان‌‌

هشت جنت هفت دوزخ پیش من ** هست پیدا همچو بت پیش شمن‌‌

یک به یک وامی‌‌شناسم خلق را ** همچو گندم من ز جو در آسیا

که بهشتی کیست و بیگانه کی است ** پیش من پیدا چو مار و ماهی است‌‌ 3510

این زمان پیدا شده بر این گروه ** یوم تبیض و تسود وجوه‌‌

پیش از این هر چند جان پر عیب بود ** در رحم بود و ز خلقان غیب بود

الشقی من شقی فی بطن الام ** من سمات الجسم یعرف حالهم‌‌

تن چو مادر طفل جان را حامله ** مرگ درد زادن است و زلزله‌‌

جمله جانهای گذشته منتظر ** تا چگونه زاید آن جان بطر 3515

زنگیان گویند خود از ماست او ** رومیان گویند بس زیباست او

چون بزاید در جهان جان و جود ** پس نماند اختلاف بیض و سود

گر بود زنگی برندش زنگیان ** روم را رومی برد هم از میان‌‌

تا نزاد او مشکلات عالم است ** آن که نازاده شناسد او کم است‌‌

او مگر ینظر بنور الله بود ** کاندرون پوست او را ره بود 3520

اصل آب نطفه اسپید است و خوش ** لیک عکس جان رومی و حبش‌‌

می‌‌دهد رنگ احسن التقویم را ** تا به اسفل می‌‌برد این نیم را

این سخن پایان ندارد باز ران ** تا نمانیم از قطار کاروان‌‌

یوم تبیض و تسود وجوه ** ترک و هندو شهره گردد ز آن گروه‌‌

در رحم پیدا نباشد هند و ترک ** چون که زاید بیندش زار و سترگ‌‌ 3525

جمله را چون روز رستاخیز من ** فاش می‌‌بینم عیان از مرد و زن‌‌

هین بگویم یا فرو بندم نفس ** لب گزیدش مصطفی یعنی که بس‌‌

یا رسول الله بگویم سر حشر ** در جهان پیدا کنم امروز نشر

هل مرا تا پرده‌‌ها را بر درم ** تا چو خورشیدی بتابد گوهرم‌‌

تا کسوف آید ز من خورشید را ** تا نمایم نخل را و بید را 3530

وا نمایم راز رستاخیز را ** نقد را و نقد قلب آمیز را

دستها ببریده اصحاب شمال ** وانمایم رنگ کفر و رنگ آل‌‌

واگشایم هفت سوراخ نفاق ** در ضیای ماه بی‌‌خسف و محاق‌‌

وانمایم من پلاس اشقیا ** بشنوانم طبل و کوس انبیا

دوزخ و جنات و برزخ در میان ** پیش چشم کافران آرم عیان‌‌ 3535

وانمایم حوض کوثر را به جوش ** کآب بر روشان زند بانگش به گوش‌‌

و آن کسان که تشنه بر گردش دوان ** گشته‌‌اند این دم نمایم من عیان‌‌

می‌‌بساید دوششان بر دوش من ** نعره‌‌هاشان می‌‌رسد در گوش من‌‌

اهل جنت پیش چشمم ز اختیار ** در کشیده یکدگر را در کنار

دست همدیگر زیارت می‌‌کنند ** از لبان هم بوسه غارت می‌‌کنند 3540

کر شد این گوشم ز بانگ آه آه ** از خسان و نعره‌‌ی وا حسرتاه‌‌

این اشارتهاست گویم از نغول ** لیک می‌‌ترسم ز آزار رسول‌‌

همچنین می‌‌گفت سر مست و خراب ** داد پیغمبر گریبانش به تاب‌‌

گفت هین در کش که اسبت گرم شد ** عکس حق لا يستحيی زد شرم شد

آینه‌‌ی تو جست بیرون از غلاف ** آینه و میزان کجا گوید خلاف‌‌ 3545

آینه و میزان کجا بندد نفس ** بهر آزار و حیای هیچ کس‌‌