چون شکافم آسمان را در ظهور ** چون بگویم هل تری فیها فطور

تا در این ظلمت تحری گسترند ** هر کسی رو جانبی می‌‌آورند 3630

مدتی معکوس باشد کارها ** شحنه را دزد آورد بر دارها

تا که بس سلطان و عالی همتی ** بنده‌‌ی بنده‌‌ی خود آید مدتی‌‌

بندگی در غیب آید خوب و گش ** حفظ غیب آید در استعباد خوش‌‌

کو که مدح شاه گوید پیش او ** تا که در غیبت بود او شرم رو

قلعه داری کز کنار مملکت ** دور از سلطان و سایه‌‌ی سلطنت‌‌ 3635

پاس دارد قلعه را از دشمنان ** قلعه نفروشد به مال بی‌‌کران‌‌

غایب از شه در کنار ثغرها ** همچو حاضر او نگه دارد وفا

پیش شه او به بود از دیگران ** که به خدمت حاضرند و جان فشان‌‌

پس به غیبت نیم ذره‌‌ی حفظ کار ** به که اندر حاضری ز آن صد هزار

طاعت و ایمان کنون محمود شد ** بعد مرگ اندر عیان مردود شد 3640

چون که غیب و غایب و رو پوش به ** پس لبان بر بند لب خاموش به‌‌

ای برادر دست وا دار از سخن ** خود خدا پیدا کند علم لدن‌‌

بس بود خورشید را رویش گواه ** أی شی‌‌ء أعظم الشاهد إله‌‌

نه بگویم چون قرین شد در بیان ** هم خدا و هم ملک هم عالمان‌‌

یشهد الله و الملک و اهل العلوم ** إنه لا رب إلا من یدوم‌‌ 3645

چون گواهی داد حق که بود ملک ** تا شود اندر گواهی مشترک‌‌

ز آن که شعشاع حضور آفتاب ** بر نتابد چشم و دلهای خراب‌‌

چون خفاشی کاو تف خورشید را ** بر نتابد بگسلد اومید را

پس ملایک را چو ما هم یار دان ** جلوه گر خورشید را بر آسمان‌‌

کاین ضیا ما ز آفتابی یافتیم ** چون خلیفه بر ضعیفان تافتیم‌‌ 3650

چون مه نو یا سه روزه یا که بدر ** مرتبه‌‌ی هر یک ملک در نور و قدر

ز اجنحه‌‌ی نور ثلاث او رباع ** بر مراتب هر ملک را آن شعاع‌‌

همچو پرهای عقول انسیان ** که بسی فرق است شان اندر میان‌‌

پس قرین هر بشر در نیک و بد ** آن ملک باشد که مانندش بود

چشم اعمش چون که خور را بر نتافت ** اختر او را شمع شد تا ره بیافت‌‌ 3655

گفتن پیغامبر علیه السلام مر زید را که این سر را فاش تر از این مگو و متابعت نگاه دار

گفت پیغمبر که اصحابی نجوم ** رهروان را شمع و شیطان را رجوم‌‌

هر کسی را گر بدی آن چشم و زور ** کاو گرفتی ز آفتاب چرخ نور

کی ستاره حاجت استی ای ذلیل ** که بدی بر نور خورشید او دلیل‌‌

ماه می‌‌گوید به خاک و ابر و فی ** من بشر بودم ولی یوحی الی‌‌

چون شما تاریک بودم در نهاد ** وحی خورشیدم چنین نوری بداد 3660

ظلمتی دارم به نسبت با شموس ** نور دارم بهر ظلمات نفوس‌‌

ز آن ضعیفم تا تو تابی آوری ** که نه مرد آفتاب انوری‌‌

همچو شهد و سرکه در هم بافتم ** تا سوی رنج جگر ره یافتم‌‌

چون ز علت وارهیدی ای رهین ** سرکه را بگذار و می‌‌خور انگبین‌‌

تخت دل معمور شد پاک از هوا ** بین که الرحمن علی العرش استوی‌‌ 3665

حکم بر دل بعد از این بی‌‌واسطه ** حق کند چون یافت دل این رابطه‌‌

این سخن پایان ندارد زید کو ** تا دهم پندش که رسوایی مجو

رجوع به حکایت زید

زید را اکنون نیابی کاو گریخت ** جست از صف نعال و نعل ریخت‌‌

تو که باشی زید هم خود را نیافت ** همچو اختر که بر او خورشید تافت‌‌

نی از او نقشی بیابی نی نشان ** نی کهی یابی نه راه کهکشان‌‌ 3670

شد حواس و نطق با پایان ما ** محو نور دانش سلطان ما

حسها و عقلهاشان در درون ** موج در موج لدينا محضرون‌‌

چون شب آمد باز وقت بار شد ** انجم پنهان شده بر کار شد

بی‌‌هشان را وادهد حق هوشها ** حلقه حلقه حلقه‌‌ها در گوشها

پای کوبان دست افشان در ثنا ** ناز نازان ربنا أحییتنا 3675

آن جلود و آن عظام ریخته ** فارسان گشته غبار انگیخته‌‌

حمله آرند از عدم سوی وجود ** در قیامت هم شکور و هم کنود

سر چه می‌‌پیچی کنی نادیده‌‌ای ** در عدم ز اول نه سرپیچیده‌‌ای‌‌