ما در این انبار گندم می‌‌کنیم ** گندم جمع آمده گم می‌‌کنیم‌‌

می‌‌نیندیشیم آخر ما به هوش ** کین خلل در گندم است از مکر موش‌‌

موش تا انبار ما حفره زده ست ** وز فنش انبار ما ویران شده ست‌‌

اول ای جان دفع شر موش کن ** وانگهان در جمع گندم جوش کن‌‌ 380

بشنو از اخبار آن صدر الصدور ** لا صلاة تم الا بالحضور

گر نه موشی دزد در انبار ماست ** گندم اعمال چل ساله کجاست‌‌

ریزه ریزه صدق هر روزه چرا ** جمع می‌‌ناید در این انبار ما

بس ستاره‌‌ی آتش از آهن جهید ** و ان دل سوزیده پذرفت و کشید

لیک در ظلمت یکی دزدی نهان ** می‌‌نهد انگشت بر استارگان‌‌ 385

می‌‌کشد استارگان را یک به یک ** تا که نفروزد چراغی از فلک‌‌

گر هزاران دام باشد در قدم ** چون تو با مایی نباشد هیچ غم‌‌

هر شبی از دام تن ارواح را ** می‌‌رهانی می‌‌کنی الواح را

می‌‌رهند ارواح هر شب زین قفس ** فارغان، نه حاکم و محکوم کس‌‌

شب ز زندان بی‌‌خبر زندانیان ** شب ز دولت بی‌‌خبر سلطانیان‌‌ 390

نه غم و اندیشه‌‌ی سود و زیان ** نه خیال این فلان و آن فلان‌‌

حال عارف این بود بی‌‌خواب هم ** گفت ایزد هم رقود زین مرم‌‌

خفته از احوال دنیا روز و شب ** چون قلم در پنجه‌‌ی تقلیب رب‌‌

آن که او پنجه نبیند در رقم ** فعل پندارد به جنبش از قلم‌‌

شمه‌‌ای زین حال عارف وانمود ** خلق را هم خواب حسی در ربود 395

رفته در صحرای بی‌‌چون جانشان ** روحشان آسوده و ابدانشان‌‌

وز صفیری باز دام اندر کشی ** جمله را در داد و در داور کشی‌‌

فالق الإصباح اسرافیل‌‌وار ** جمله را در صورت آرد ز ان دیار

روحهای منبسط را تن کند ** هر تنی را باز آبستن کند

اسب جانها را کند عاری ز زین ** سر النوم اخ الموت است این‌‌ 400

لیک بهر آن که روز آیند باز ** بر نهد بر پایشان بند دراز

تا که روزش واکشد ز ان مرغزار ** وز چراگاه آردش در زیر بار

کاش چون اصحاب کهف این روح را ** حفظ کردی یا چو کشتی نوح را

تا از این طوفان بیداری و هوش ** وارهیدی این ضمیر چشم و گوش‌‌

ای بسی اصحاب کهف اندر جهان ** پهلوی تو پیش تو هست این زمان‌‌ 405

غار با او یار با او در سرود ** مهر بر چشم است و بر گوشت چه سود

قصه‌‌ی دیدن خلیفه لیلی را

گفت لیلی را خلیفه کان توی ** کز تو مجنون شد پریشان و غوی‌‌

از دگر خوبان تو افزون نیستی ** گفت خامش چون تو مجنون نیستی‌‌

هر که بیدار است او در خواب‌‌تر ** هست بیداریش از خوابش بتر

چون به حق بیدار نبود جان ما ** هست بیداری چو در بندان ما 410

جان همه روز از لگدکوب خیال ** وز زیان و سود وز خوف زوال‌‌

نی صفا می‌‌ماندش نی لطف و فر ** نی به سوی آسمان راه سفر

خفته آن باشد که او از هر خیال ** دارد اومید و کند با او مقال‌‌

دیو را چون حور بیند او به خواب ** پس ز شهوت ریزد او با دیو آب‌‌

چون که تخم نسل را در شوره ریختا ** و به خویش آمد خیال از وی گریخت‌‌ 415

ضعف سر بیند از آن و تن پلید ** آه از آن نقش پدید ناپدید

مرغ بر بالا و زیر آن سایه‌‌اش ** می‌‌دود بر خاک پران مرغ‌‌وش‌‌

ابلهی صیاد آن سایه شود ** می‌‌دود چندان که بی‌‌مایه شود

بی‌‌خبر کان عکس آن مرغ هواست ** بی‌‌خبر که اصل آن سایه کجاست‌‌

تیر اندازد به سوی سایه او ** ترکشش خالی شود از جستجو 420

ترکش عمرش تهی شد عمر رفت ** از دویدن در شکار سایه تفت‌‌

سایه‌‌ی یزدان چو باشد دایه‌‌اش ** وارهاند از خیال و سایه‌‌اش‌‌

سایه‌‌ی یزدان بود بنده‌‌ی خدا ** مرده او زین عالم و زنده‌‌ی خدا

دامن او گیر زودتر بی‌‌گمان ** تا رهی در دامن آخر زمان‌‌

کيف مد الظل نقش اولیاست ** کاو دلیل نور خورشید خداست‌‌ 425

اندر این وادی مرو بی‌‌این دلیل ** لا أحب الآفلین گو چون خلیل‌‌