شد غذای آفتاب از نور عرش ** مر حسود و دیو را از دود فرش‏

در شهیدان یرزقون فرمود حق ** آن غذا را نه دهان بد نه طبق‏

دل ز هر یاری غذایی می‏خورد ** دل ز هر علمی صفایی می‏برد

صورت هر آدمی چون کاسه‏ای است ** چشم از معنی او حساسه‏ای است‏ 1090

از لقای هر کسی چیزی خوری ** و ز قران هر قرین چیزی بری‏

چون ستاره با ستاره شد قرین ** لایق هر دو اثر زاید یقین‏

چون قران مرد و زن زاید بشر ** وز قران سنگ و آهن شد شرر

و ز قران خاک با بارانها ** میوه‏ها و سبزه و ریحانها

و ز قران سبزه‏ها با آدمی ** دل خوشی و بی‏غمی و خرمی‏ 1095

وز قران خرمی با جان ما ** می‏بزاید خوبی و احسان ما

قابل خوردن شود اجسام ما ** چون بر آید از تفرج کام ما

سرخ رویی از قران خون بود ** خون ز خورشید خوش گلگون بود

بهترین رنگها سرخی بود ** و آن ز خورشید است و از وی می‏رسد

هر زمینی کان قرین شد با زحل ** شوره گشت و کشت را نبود محل‏ 1100

قوت اندر فعل آید ز اتفاق ** چون قران دیو با اهل نفاق‏

این معانی راست از چرخ نهم ** بی‏همه طاق و طرم طاق و طرم‏

خلق را طاق و طرم عاریت است ** امر را طاق و طرم ماهیت است‏

از پی طاق و طرم خواری کشند ** بر امید عز در خواری خوشند

بر امید عز ده روزه‏ی خدوک ** گردن خود کرده‏اند از غم چو دوک‏ 1105

چون نمی‏آیند اینجا که منم ** کاندر این عز آفتاب روشنم‏

مشرق خورشید برج قیرگون ** آفتاب ما ز مشرقها برون‏

مشرق او نسبت ذرات او ** نه بر آمد نه فرو شد ذات او

ما که واپس ماند ذرات وی‏ایم ** در دو عالم آفتابی بی‏فی‏ایم‏

باز گرد شمس می‏گردم عجب ** هم ز فر شمس باشد این سبب‏ 1110

شمس باشد بر سببها مطلع ** هم از او حبل سببها منقطع‏

صد هزاران بار ببریدم امید ** از که از شمس این شما باور کنید

تو مرا باور مکن کز آفتاب ** صبر دارم من و یا ماهی ز آب‏

ور شوم نومید نومیدی من ** عین صنع آفتاب است ای حسن‏

عین صنع از نفس صانع چون برد ** هیچ هست از غیر هستی چون چرد 1115

جمله هستیها از این روضه چرند ** گر براق و تازیان ور خود خرند

و انکه گردشها از آن دریا ندید ** هر دم آرد رو به صحرایی جدید

او ز بحر عذب آب شور خورد ** تا که آب شور او را کور کرد

بحر می‏گوید به دست راست خور ** ز آب من ای کور تا یابی بصر

هست دست راست اینجا ظن راست ** کاو بداند نیک و بد را کز کجاست‏ 1120

نیزه گردانی است ای نیزه که تو ** راست می‏گردی گهی گاهی دو تو

ما ز عشق شمس دین بی‏ناخنیم ** ور نه ما آن کور را بینا کنیم‏

هان ضیاء الحق حسام الدین تو زود ** داروش کن کوری چشم حسود

توتیای کبریای تیز فعل ** داروی ظلمت کش استیز فعل‏

آن که گر بر چشم اعمی بر زند ** ظلمت صد ساله را زو بر کند 1125

جمله کوران را دوا کن جز حسود ** کز حسودی بر تو می‏آرد جحود

مر حسودت را اگر چه آن منم ** جان مده تا همچنین جان می‏کنم‏

آن که او باشد حسود آفتاب ** و انکه می‏رنجد ز بود آفتاب‏

اینت درد بی‏دوا کاو راست آه ** اینت افتاده ابد در قعر چاه‏

نفی خورشید ازل بایست او ** کی بر آید این مراد او بگو 1130

باز آن باشد که باز آید به شاه ** باز کور است آن که شد گم کرده راه‏

راه را گم کرد و در ویران فتاد ** باز در ویران بر جغدان فتاد

او همه نور است از نور رضا ** لیک کورش کرد سرهنگ قضا

خاک در چشمش زد و از راه برد ** در میان جغد و ویرانش سپرد

بر سری جغدانش بر سر می‏زنند ** پر و بال نازنینش می‏کنند 1135

ولوله افتاد در جغدان که ها ** باز آمد تا بگیرد جای ما