جمله هستیها از این روضه چرند ** گر براق و تازیان ور خود خرند

و انکه گردشها از آن دریا ندید ** هر دم آرد رو به صحرایی جدید

او ز بحر عذب آب شور خورد ** تا که آب شور او را کور کرد

بحر می‏گوید به دست راست خور ** ز آب من ای کور تا یابی بصر

هست دست راست اینجا ظن راست ** کاو بداند نیک و بد را کز کجاست‏ 1120

نیزه گردانی است ای نیزه که تو ** راست می‏گردی گهی گاهی دو تو

ما ز عشق شمس دین بی‏ناخنیم ** ور نه ما آن کور را بینا کنیم‏

هان ضیاء الحق حسام الدین تو زود ** داروش کن کوری چشم حسود

توتیای کبریای تیز فعل ** داروی ظلمت کش استیز فعل‏

آن که گر بر چشم اعمی بر زند ** ظلمت صد ساله را زو بر کند 1125

جمله کوران را دوا کن جز حسود ** کز حسودی بر تو می‏آرد جحود

مر حسودت را اگر چه آن منم ** جان مده تا همچنین جان می‏کنم‏

آن که او باشد حسود آفتاب ** و انکه می‏رنجد ز بود آفتاب‏

اینت درد بی‏دوا کاو راست آه ** اینت افتاده ابد در قعر چاه‏

نفی خورشید ازل بایست او ** کی بر آید این مراد او بگو 1130

باز آن باشد که باز آید به شاه ** باز کور است آن که شد گم کرده راه‏

راه را گم کرد و در ویران فتاد ** باز در ویران بر جغدان فتاد

او همه نور است از نور رضا ** لیک کورش کرد سرهنگ قضا

خاک در چشمش زد و از راه برد ** در میان جغد و ویرانش سپرد

بر سری جغدانش بر سر می‏زنند ** پر و بال نازنینش می‏کنند 1135

ولوله افتاد در جغدان که ها ** باز آمد تا بگیرد جای ما

چون سگان کوی پر خشم و مهیب ** اندر افتادند در دلق غریب‏

باز گوید من چه در خوردم به جغد ** صد چنین ویران فدا کردم به جغد

من نخواهم بود اینجا می‏روم ** سوی شاهنشاه راجع می‏شوم‏

خویشتن مکشید ای جغدان که من ** نه مقیمم می‏روم سوی وطن‏ 1140

این خراب آباد در چشم شماست ** ور نه ما را ساعد شه باز جاست‏

جغد گفتا باز حیلت می‏کند ** تا ز خان و مان شما را بر کند

خانه‏های ما بگیرد او به مکر ** بر کند ما را به سالوسی ز وکر

می‏نماید سیری این حیلت پرست ** و الله از جمله‏ی حریصان بدتر است‏

او خورد از حرص طین را همچو دبس ** دنبه مسپارید ای یاران به خرس‏ 1145

لاف از شه می‏زند وز دست شاه ** تا برد او ما سلیمان را ز راه‏

خود چه جنس شاه باشد مرغکی ** مشنوش گر عقل داری اندکی‏

جنس شاه است او و یا جنس وزیر ** هیچ باشد لایق لوزینه سیر

آن چه می‏گوید ز مکر و فعل و فن ** هست سلطان با حشم جویای من‏

اینت مالیخولیای ناپذیر ** اینت لاف خام و دام گول گیر 1150

هر که این باور کند از ابلهی است ** مرغک لاغر چه در خورد شهی است‏

کمترین جغد ار زند بر مغز او ** مر و را یاری‏گری از شاه کو

گفت باز ار یک پر من بشکند ** بیخ جغدستان شهنشه بر کند

جغد چه بود خود اگر بازی مرا ** دل برنجاند کند با من جفا

شه کند توده به هر شیب و فراز ** صد هزاران خرمن از سرهای باز 1155

پاسبان من عنایات وی است ** هر کجا که من روم شه در پی است‏

در دل سلطان خیال من مقیم ** بی‏خیال من دل سلطان سقیم‏

چون بپراند مرا شه در روش ** می‏پرم بر اوج دل چون پرتوش‏

همچو ماه و آفتابی می‏پرم ** پرده‏های آسمانها می‏درم‏

روشنی عقلها از فکرتم ** انفطار آسمان از فطرتم‏ 1160

بازم و حیران شود در من هما ** جغد که بود تا بداند سر ما

شه برای من ز زندان یاد کرد ** صد هزاران بسته را آزاد کرد

یک دمم با جغدها دمساز کرد ** از دم من جغدها را باز کرد

ای خنک جغدی که در پرواز من ** فهم کرد از نیک بختی راز من‏

در من آویزید تا نازان شوید ** گر چه جغدانید شهبازان شوید 1165