نیز مسجود کسی کاو چون ملک ** رسته باشد جانش از طغیان و شک‏

آتش چه آهن چه لب ببند ** ریش تشبیه مشبه را مخند 1355

پای در دریا منه کم گوی از آن ** بر لب دریا خمش کن لب گزان‏

گر چه صد چون من ندارد تاب بحر ** لیک می‏نشکیبم از غرقاب بحر

جان و عقل من فدای بحر باد ** خونبهای عقل و جان این بحر داد

تا که پایم می‏رود رانم در او ** چون نماند پا چو بطانم در او

بی‏ادب حاضر ز غایب خوشتر است ** حلقه گر چه کژ بود نه بر در است‏ 1360

ای تن آلوده به گرد حوض گرد ** پاک کی گردد برون حوض مرد

پاک کاو از حوض مهجور اوفتاد ** او ز پاکی خویش هم دور اوفتاد

پاکی این حوض بی‏پایان بود ** پاکی اجسام کم میزان بود

ز انکه دل حوض است لیکن در کمین ** سوی دریا راه پنهان دارد این‏

پاکی محدود تو خواهد مدد ** ور نه اندر خرج کم گردد عدد 1365

آب گفت آلوده را در من شتاب ** گفت آلوده که دارم شرم از آب‏

گفت آب این شرم بی‏من کی رود ** بی‏من این آلوده زایل کی شود

ز آب هر آلوده کاو پنهان شود ** الحیاء یمنع الإیمان بود

دل ز پایه‏ی حوض تن گلناک شد ** تن ز آب حوض دلها پاک شد

گرد پایه‏ی حوض دل گرد ای پسر ** هان ز پایه‏ی حوض تن می‏کن حذر 1370

بحر تن بر بحر دل بر هم زنان ** در میانشان برزخ لا یبغیان‏

گر تو باشی راست ور باشی تو کژ ** پیشتر می‏غژ بدو واپس مغژ

پیش شاهان گر خطر باشد به جان ** لیک نشکیبد از او با همتان‏

شاه چون شیرین‏تر از شکر بود ** جان به شیرینی رود خوشتر بود

ای ملامت گر سلامت مر ترا ** ای سلامت جو تویی واهی العری‏ 1375

جان من کوره ست با آتش خوش است ** کوره را این بس که خانه‏ی آتش است‏

همچو کوره عشق را سوزیدنی است ** هر که او زین کور باشد کوره نیست‏

برگ بی‏برگی ترا چون برگ شد ** جان باقی یافتی و مرگ شد

چون ترا غم شادی افزودن گرفت ** روضه‏ی جانت گل و سوسن گرفت‏

آن چه خوف دیگران آن امن تست ** بط قوی از بحر و مرغ خانه سست‏ 1380

باز دیوانه شدم من ای طبیب ** باز سودایی شدم من ای حبیب‏

حلقه‏های سلسله‏ی تو ذو فنون ** هر یکی حلقه دهد دیگر جنون‏

داد هر حلقه فنونی دیگر است ** پس مرا هر دم جنونی دیگر است‏

پس فنون باشد جنون این شد مثل ** خاصه در زنجیر این میر اجل‏

آن چنان دیوانگی بگسست بند ** که همه دیوانگان پندم دهند 1385

آمدن دوستان به بیمارستان جهت پرسش ذو النون مصری

این چنین ذو النون مصری را فتاد ** کاندر او شور و جنونی نو بزاد

شور چندان شد که تا فوق فلک ** می‏رسید از وی جگرها را نمک‏

هین منه تو شور خود ای شوره خاک ** پهلوی شور خداوندان پاک‏

خلق را تاب جنون او نبود ** آتش او ریشهاشان می‏ربود

چون که در ریش عوام آتش فتاد ** بند کردندش به زندانی نهاد 1390

نیست امکان واکشیدن این لگام ** گر چه زین ره تنگ می‏آیند عام‏

دیده این شاهان ز عامه خوف جان ** کاین گره کورند و شاهان بی‏نشان‏

چون که حکم اندر کف رندان بود ** لاجرم ذو النون در زندان بود

یک سواره می‏رود شاه عظیم ** در کف طفلان چنین در یتیم‏

در چه دریا نهان در قطره‏ای ** آفتابی مخفی اندر ذره‏ای‏ 1395

آفتابی خویش را ذره نمود ** و اندک اندک روی خود را بر گشود

جمله‏ی ذرات در وی محو شد ** عالم از وی مست گشت و صحو شد

چون قلم در دست غداری بود ** بی‏گمان منصور بر داری بود

چون سفیهان راست این کار و کیا ** لازم آمد یقتلون الأنبیاء

انبیا را گفته قومی راه گم ** از سفه إنا تطیرنا بکم‏ 1400

جهل ترسا بین امان انگیخته ** ز آن خداوندی که گشت آویخته‏

چون به قول اوست مصلوب جهود ** پس مر او را امن کی تاند نمود

چون دل آن شاه ز ایشان خون بود ** عصمت و أنت فیهم چون بود