گویی‏اش خیر است لیکن خیر من ** کس نشاید که بداند غیر من‏

گر بگویم نک نشانم فوت شد ** چون نشان شد فوت وقت موت شد

بنگری در روی هر مرد سوار ** گویدت منگر مرا دیوانه‏وار

گویی‏اش من صاحبی گم کرده‏ام ** رو به جستجوی او آورده‏ام‏ 1695

دولتت پاینده بادا ای سوار ** رحم کن بر عاشقان معذور دار

چون طلب کردی به جد آمد نظر ** جد خطا نکند چنین آمد خبر

ناگهان آمد سواری نیک بخت ** پس گرفت اندر کنارت سخت سخت‏

تو شدی بی‏هوش و افتادی به طاق ** بی‏خبر گفت اینت سالوس و نفاق‏

او چه می‏بیند در او این شور چیست ** او نداند کان نشان وصل کیست‏ 1700

این نشان در حق او باشد که دید ** آن دگر را کی نشان آید پدید

هر زمان کز وی نشانی می‏رسید ** شخص را جانی به جانی می‏رسید

ماهی بی‏چاره را پیش آمد آب ** این نشانها تلک آیات الکتاب‏

پس نشانیها که اندر انبیاست ** خاص آن جان را بود کاو آشناست‏

این سخن ناقص بماند و بی‏قرار ** دل ندارم بی‏دلم معذور دار 1705

ذره‏ها را کی تواند کس شمرد ** خاصه آن کاو عشق عقل او ببرد

می‏شمارم برگهای باغ را ** می‏شمارم بانگ کبک و زاغ را

در شمار اندر نیاید لیک من ** می‏شمارم بهر رشد ممتحن‏

نحس کیوان یا که سعد مشتری ** ناید اندر حصر گر چه بشمری‏

لیک هم بعضی از این هر دو اثر ** شرح باید کرد یعنی نفع و ضر 1710

تا شود معلوم آثار قضا ** شمه ای مر اهل سعد و نحس را

طالع آن کس که باشد مشتری ** شاد گردد از نشاط و سروری‏

و انکه را طالع زحل از هر شرور ** احتیاطش لازم آید در امور

گر بگویم آن زحل استاره را ** ز آتشش سوزد مر آن بی‏چاره را

اذکروا الله شاه ما دستور داد ** اندر آتش دید ما را نور داد 1715

گفت اگر چه پاکم از ذکر شما ** نیست لایق مر مرا تصویرها

لیک هرگز مست تصویر و خیال ** در نیابد ذات ما را بی‏مثال‏

ذکر جسمانه خیال ناقص است ** وصف شاهانه از آنها خالص است‏

شاه را گوید کسی جولاه نیست ** این چه مدح است این مگر آگاه نیست‏

انکار کردن موسی علیه السلام بر مناجات شبان‏

دید موسی یک شبانی را به راه ** کاو همی‏گفت ای خدا و ای اله‏ 1720

تو کجایی تا شوم من چاکرت ** چارقت دوزم کنم شانه سرت‏

جامه‏ات شویم شپشهایت کشم ** شیر پیشت آورم ای محتشم‏

دستکت بوسم بمالم پایکت ** وقت خواب آید بروبم جایکت‏

ای فدای تو همه بزهای من ** ای به یادت هیهی و هیهای من‏

این نمط بی‏هوده می‏گفت آن شبان ** گفت موسی با کی است این ای فلان‏ 1725

گفت با آن کس که ما را آفرید ** این زمین و چرخ از او آمد پدید

گفت موسی های خیره‏سر شدی ** خود مسلمان ناشده کافر شدی‏

این چه ژاژست و چه کفر است و فشار ** پنبه‏ای اندر دهان خود فشار

گند کفر تو جهان را گنده کرد ** کفر تو دیبای دین را ژنده کرد

چارق و پا تابه لایق مر تراست ** آفتابی را چنینها کی رواست‏ 1730

گر نبندی زین سخن تو حلق را ** آتشی آید بسوزد خلق را

آتشی گر نامده ست این دود چیست ** جان سیه گشته روان مردود چیست‏

گر همی‏دانی که یزدان داور است ** ژاژ و گستاخی ترا چون باور است‏

دوستی بی‏خرد خود دشمنی است ** حق تعالی زین چنین خدمت غنی است‏

با که می‏گویی تو این با عم و خال ** جسم و حاجت در صفات ذو الجلال‏ 1735

شیر او نوشد که در نشو و نماست ** چارق او پوشد که او محتاج پاست‏

ور برای بنده‏ش است این گفت‏وگو ** آن که حق گفت او من است و من خود او

آن که گفت انی مرضت لم تعد ** من شدم رنجور او تنها نشد

آن که بی‏یسمع و بی‏یبصر شده ست ** در حق آن بنده این هم بی‏هده ست‏

بی‏ادب گفتن سخن با خاص حق ** دل بمیراند سیه دارد ورق‏ 1740

گر تو مردی را بخوانی فاطمه ** گر چه یک جنسند مرد و زن همه‏