بو که استادی رهاند مر ترا ** و ز خطر بیرون کشاند مر ترا

زاریی می‏کن چو زورت نیست هین ** چون که کوری سر مکش از راه بین‏ 1990

تو کم از خرسی نمی‏نالی ز درد ** خرس رست از درد چون فریاد کرد

ای خدا این سنگ دل را موم کن ** ناله‏ی ما را خوش و مرحوم کن‏

گفتن نابینای سائل که دو کوری دارم‏

بود کوری کاو همی‏گفت الامان ** من دو کوری دارم ای اهل زمان‏

پس دو باره رحمتم آرید هان ** چون دو کوری دارم و من در میان‏

گفت یک کوریت می‏بینیم ما ** آن دگر کوری چه باشد وانما 1995

گفت زشت آوازم و ناخوش نوا ** زشت آوازی و کوری شد دوتا

بانگ زشتم مایه‏ی غم می‏شود ** مهر خلق از بانگ من کم می‏شود

زشت آوازم به هر جا که رود ** مایه‏ی خشم و غم و کین می‏شود

بر دو کوری رحم را دوتا کنید ** این چنین ناگنج را گنجا کنید

زشتی آواز کم شد زین گله ** خلق شد بر وی به رحمت یک دله‏ 2000

کرد نیکو چون بگفت او راز را ** لطف آواز دلش آواز را

و انکه آواز دلش هم بد بود ** آن سه کوری دوری سرمد بود

لیک وهابان که بی‏علت دهند ** بو که دستی بر سر زشتش نهند

چون که آوازش خوش و مظلوم شد ** زو دل سنگین دلان چون موم شد

ناله‏ی کافر چو زشت است و شهیق ** ز آن نمی‏گردد اجابت را رفیق‏ 2005

اخسؤا بر زشت آواز آمده ست ** کاو ز خون خلق چون سگ بود مست‏

چون که ناله‏ی خرس رحمت کش بود ** ناله‏ات نبود چنین ناخوش بود

دان که با یوسف تو گرگی کرده‏ای ** یا ز خون بی‏گناهی خورده‏ای‏

توبه کن و ز خورده استفراغ کن ** ور جراحت کهنه شد رو داغ کن‏

تتمه‏ی حکایت خرس و آن ابله که بر وفای او اعتماد کرده بود

خرس هم از اژدها چون وارهید ** و آن کرم ز آن مرد مردانه بدید 2010

چون سگ اصحاب کهف آن خرس زار ** شد ملازم در پی آن بردبار

آن مسلمان سر نهاد از خستگی ** خرس حارس گشت از دل بستگی‏

آن یکی بگذشت و گفتش حال چیست ** ای برادر مر ترا این خرس کیست‏

قصه واگفت و حدیث اژدها ** گفت بر خرسی منه دل ابلها

دوستی ابله بتر از دشمنی است ** او بهر حیله که دانی راندنی است‏ 2015

گفت و الله از حسودی گفت این ** ور نه خرسی چه نگری این مهر بین‏

گفت مهر ابلهان عشوه‏ده است ** این حسودی من از مهرش به است‏

هی بیا با من بران این خرس را ** خرس را مگزین مهل هم جنس را

گفت رو رو کار خود کن ای حسود ** گفت کارم این بد و رزقت نبود

من کم از خرسی نباشم ای شریف ** ترک او کن تا منت باشم حریف‏ 2020

بر تو دل می‏لرزدم ز اندیشه‏ای ** با چنین خرسی مرو در بیشه‏ای‏

این دلم هرگز نلرزید از گزاف ** نور حق است این نه دعوی و نه لاف‏

مومنم ینظر بنور الله شده ** هان و هان بگریز از این آتشکده‏

این همه گفت و به گوشش در نرفت ** بد گمانی مرد را سدی است زفت‏

دست او بگرفت و دست از وی کشید ** گفت رفتم چون نه‏ای یار رشید 2025

گفت رو بر من تو غم خواره مباش ** بو الفضولا معرفت کمتر تراش‏

باز گفتش من عدوی تو نی‏ام ** لطف باشد گر بیایی در پی‏ام‏

گفت خوابستم مرا بگذار و رو ** گفت آخر یار را منقاد شو

تا بخسبی در پناه عاقلی ** در جوار دوستی صاحب دلی‏

در خیال افتاد مرد از جد او ** خشمگین شد زود گردانید رو 2030

کاین مگر قصد من آمد خونی است ** یا طمع دارد گدا و تونی است‏

یا گرو بسته ست با یاران بدین ** که بترساند مرا زین هم نشین‏

خود نیامد هیچ از خبث سرش ** یک گمان نیک اندر خاطرش‏

ظن نیکش جملگی بر خرس بود ** او مگر مر خرس را هم جنس بود

عاقلی را از سگی تهمت نهاد ** خرس را دانست اهل مهر و داد 2035

گفتن موسی علیه السلام گوساله پرست را که آن خیال اندیشی و حزم تو کجاست‏

گفت موسی با یکی مست خیال ** کای بد اندیش از شقاوت وز ضلال‏

صد گمانت بود در پیغمبریم ** با چنین برهان و این خلق کریم‏

صد هزاران معجزه دیدی ز من ** صد خیالت می‏فزود و شک و ظن‏