عمر اگر صد سال خود مهلت دهد ** اوت هر روزی بهانه‏ی نو نهد

عمر اگر صد سال خود مهلت دهد ** اوت هر روزی بهانه‏ی نو نهد 2280

گرم گوید وعده‏های سرد را ** جادویی مردی ببندد مرد را

ای ضیاء الحق حسام الدین بیا ** که نروید بی‏تو از شوره گیا

از فلک آویخته شد پرده‏ای ** از پی نفرین دل آزرده‏ای‏

این قضا را هم قضا داند علاج ** عقل خلقان در قضا گیج است گیج‏

اژدها گشته ست آن مار سیاه ** آن که کرمی بود افتاده به راه‏ 2285

اژدها و مار اندر دست تو ** شد عصا ای جان موسی مست تو

حکم خذها لا تخف دادت خدا ** تا به دستت اژدها گردد عصا

هین ید بیضا نما ای پادشاه ** صبح نو بگشا ز شبهای سیاه‏

دوزخی افروخت در وی دم فسون ** ای دم تو از دم دریا فزون‏

بحر مکار است بنموده کفی ** دوزخ است از مکر بنموده تفی‏ 2290

ز آن نماید مختصر در چشم تو ** تا زبون بینیش جنبد خشم تو

همچنان که لشکر انبوه بود ** مر پیمبر را به چشم اندک نمود

تا بر ایشان زد پیمبر بی‏خطر ** ور فزون دیدی از آن کردی حذر

آن عنایت بود و اهل آن بدی ** احمدا ور نه تو بد دل می‏شدی‏

کم نمود او را و اصحاب و را ** آن جهاد ظاهر وباطن خدا 2295

تا میسر کرد یسری را بر او ** تا ز عسری او بگردانید رو

کم نمودن مر و را پیروز بود ** که حقش یار و طریق آموز بود

آن که حق پشتش نباشد از ظفر ** وای اگر گربش نماید شیر نر

وای اگر صدرا یکی بیند ز دور ** تا به چالش اندر آید از غرور

ز آن نماید ذو الفقاری حربه‏ای ** ز آن نماید شیر نر چون گربه‏ای‏ 2300

تا دلیر اندر فتد احمق به جنگ ** و اندر آردشان بدین حیلت به چنگ‏

تا به پای خویش باشند آمده ** آن فلیوان جانب آتش‏کده‏

کاه برگی می‏نماید تا تو زود ** پف کنی کاو را برانی از وجود

هین که آن که کوهها بر کنده است ** زو جهان گریان و او در خنده است‏

می‏نماید تا به کعب این آب جو ** صد چو عاج ابن عنق شد غرق او 2305

می‏نماید موج خونش تل مشک ** می‏نماید قعر دریا خاک خشک‏

خشک دید آن بحر را فرعون کور ** تا در او راند از سر مردی و زور

چون در آید در تگ دریا بود ** دیده‏ی فرعون کی بینا بود

دیده بینا از لقای حق شود ** حق کجا هم راز هر احمق شود

قند بیند خود شود زهر قتول ** راه بیند خود بود آن بانگ غول‏ 2310

ای فلک در فتنه‏ی آخر زمان ** تیز می‏گردی بده آخر زمان‏

خنجر تیزی تو اندر قصد ما ** نیش زهر آلوده‏ای در فصد ما

ای فلک از رحم حق آموز رحم ** بر دل موران مزن چون مار زخم‏

حق آن که چرخه‏ی چرخ ترا ** کرد گردان بر فراز این سرا

که دگرگون گردی و رحمت کنی ** پیش از آن که بیخ ما را بر کنی‏ 2315

حق آن که دایگی کردی نخست ** تا نهال ما ز آب و خاک رست‏

حق آن شه که ترا صاف آفرید ** کرد چندان مشعله در تو پدید

آن چنان معمور و باقی داشتت ** تا که دهری از ازل پنداشتت‏

شکر دانستیم آغاز ترا ** انبیا گفتند آن راز ترا

آدمی داند که خانه حادث است ** عنکبوتی نه که در وی عابث است‏ 2320

پشه کی داند که این باغ از کی است ** کاو بهاران زاد و مرگش در دی است‏

کرم کاندر چوب زاید سست حال ** کی بداند چوب را وقت نهال‏

ور بداند کرم از ماهیتش ** عقل باشد کرم باشد صورتش‏

عقل خود را می‏نماید رنگها ** چون پری دور است از آن فرسنگ‏ها

از ملک بالاست چه جای پری ** تو مگس پری به پستی می‏پری‏ 2325

گر چه عقلت سوی بالا می‏پرد ** مرغ تقلیدت به پستی می‏چرد

علم تقلیدی وبال جان ماست ** عاریه ست و ما نشسته کان ماست‏

زین خرد جاهل همی باید شدن ** دست در دیوانگی باید زدن‏

هر چه بینی سود خود ز آن می‏گریز ** زهر نوش و آب حیوان را بریز