گوش دار ای احول اینها را به هوش ** داروی دیده بکش از راه گوش‏

گوش دار ای احول اینها را به هوش ** داروی دیده بکش از راه گوش‏ 315

پس کلام پاک در دلهای کور ** می‏نپاید می‏رود تا اصل نور

و آن فسون دیو در دلهای کژ ** می‏رود چون کفش کژ در پای کژ

گر چه حکمت را به تکرار آوری ** چون تو نااهلی شود از تو بری‏

ور چه بنویسی نشانش می‏کنی ** ور چه می‏لافی بیانش می‏کنی‏

او ز تو رو در کشد ای پر ستیز ** بندها را بگسلد وز تو گریز 320

ور نخوانی و ببیند سوز تو ** علم باشد مرغ دست‏آموز تو

او نپاید پیش هر نااوستا ** همچو طاوسی به خانه‏ی روستا

یافتن پادشاه باز را به خانه‏ی کمپیر زن

دین نه آن باز است کاو از شه گریخت ** سوی آن کمپیر کاو می‏آرد بیخت‏

تا که تتماجی پزد اولاد را ** دید آن باز خوش خوش زاد را

پایکش بست و پرش کوتاه کرد ** ناخنش ببرید و قوتش کاه کرد 325

گفت نااهلان نکردندت به ساز ** پر فزود از حد و ناخن شد دراز

دست هر نااهل بیمارت کند ** سوی مادر آ که تیمارت کند

مهر جاهل را چنین دان ای رفیق ** کژ رود جاهل همیشه در طریق‏

روز شه در جستجو بی‏گاه شد ** سوی آن کمپیر و آن خرگاه شد

دید ناگه باز را در دود و گرد ** شه بر او بگریست زار و نوحه کرد 330

گفت هر چند این جز ای کار تست ** که نباشی در وفای ما درست‏

چون کنی از خلد زی دوزخ فرار ** غافل از لا یستوی اصحاب نار

این سزای آن که از شاه خبیر ** خیره بگریزد به خانه‏ی گنده پیر

باز می‏مالید پر بر دست شاه ** بی‏زبان می‏گفت من کردم گناه‏

پس کجا زارد کجا نالد لئیم ** گر تو نپذیری بجز نیک ای کریم‏ 335

لطف شه جان را جنایت جو کند ** ز آنکه شه هر زشت را نیکو کند

رو مکن زشتی که نیکیهای ما ** زشت آمد پیش آن زیبای ما

خدمت خود را سزا پنداشتی ** تو لوای جرم از آن افراشتی‏

چون ترا ذکر و دعا دستور شد ** ز آن دعاکردن دلت مغرور شد

هم سخن دیدی تو خود را با خدا ** ای بسا کاو زین گمان افتد جدا 340

گر چه با تو شه نشیند بر زمین ** خویشتن بشناس و نیکوتر نشین‏

باز گفت ای شه پشیمان می‏شوم ** توبه کردم نو مسلمان می‏شوم‏

آن که تو مستش کنی و شیر گیر ** گر ز مستی کج رود عذرش پذیر

گر چه ناخن رفت چون باشی مرا ** بر کنم من پرچم خورشید را

ور چه پرم رفت چون بنوازیم ** چرخ بازی گم کند در بازیم‏ 345

گر کمر بخشیم که را بر کنم ** گر دهی کلکی علمها بشکنم‏

آخر از پشه نه کم باشد تنم ** ملک نمرودی به پر بر هم زنم‏

در ضعیفی تو مرا بابیل گیر ** هر یکی خصم مرا چون پیل گیر

قدر فندق افکنم بندق حریق ** بندقم در فعل صد چون منجنیق‏

موسی آمد در وغا با یک عصاش ** زد بر آن فرعون و بر شمشیرهاش‏ 350

هر رسولی یک تنه کان در زده ست ** بر همه آفاق تنها بر زده ست‏

نوح چون شمشیر در خواهید ازو ** موج طوفان گشت از او شمشیر خو

احمدا خود کیست اسپاه زمین ** ماه بین بر چرخ و بشکافش جبین‏

تا بداند سعد و نحس بی‏خبر ** دور تست این دور نه دور قمر

دور تست ایرا که موسای کلیم ** آرزو می‏برد زین دورت مقیم‏ 355

چون که موسی رونق دور تو دید ** کاندر او صبح تجلی می‏دمید

گفت یا رب آن چه دور رحمت است ** بر گذشت از رحمت آن جا رویت است‏

غوطه ده موسای خود را در بحار ** از میان دوره‏ی احمد بر آر

گفت یا موسی بدان بنمودمت ** راه آن خلوت بدان بگشودمت‏

که تو ز آن دوری درین دور ای کلیم ** پا بکش زیرا دراز است این گلیم‏ 360

من کریمم نان نمایم بنده را ** تا بگریاند طمع آن زنده را

بینی طفلی بمالد مادری ** تا شود بیدار واجوید خوری‏

کاو گرسنه خفته باشد بی‏خبر ** و آن دو پستان می‏خلد زو مهر در

کنت کنزا رحمة مخفیة ** فابتعثت أمة مهدیة