ز آن سبب آدم بود مسجودشان ** جان او افزون‏تر است از بودشان‏

ز آن سبب آدم بود مسجودشان ** جان او افزون‏تر است از بودشان‏ 3330

ور نه بهتر را سجود دون‏تری ** امر کردن هیچ نبود در خوری‏

کی پسندد عدل و لطف کردگار ** که گلی سجده کند در پیش خار

جان چو افزون شد گذشت از انتها ** شد مطیعش جان جمله‏ی چیزها

مرغ و ماهی و پری و آدمی ** ز انکه او بیش است و ایشان در کمی‏

ماهیان سوزنگر دلقش شوند ** سوزنان را رشته‏ها تابع بوند 3335

بقیه‏ی قصه‏ی ابراهیم ادهم بر لب آن دریا

چون نفاذ امر شیخ آن میر دید ** ز آمد ماهی شدش و جدی پدید

گفت اه ماهی ز پیران آگه است ** شه تنی را کاو لعین درگه است‏

ماهیان از پیر آگه ما بعید ** ما شقی زین دولت و ایشان سعید

سجده کرد و رفت گریان و خراب ** گشت دیوانه ز عشق فتح باب‏

پس تو ای ناشسته رو در چیستی ** در نزاع و در حسد با کیستی‏ 3340

با دم شیری تو بازی می‏کنی ** بر ملایک ترک تازی می‏کنی‏

بد چه می‏گویی تو خیر محض را ** هین ترفع کم شمر آن خفض را

بد چه باشد مس محتاج مهان ** شیخ که بود کیمیای بی‏کران‏

مس اگر از کیمیا قابل نبد ** کیمیا از مس هرگز مس نشد

بد چه باشد سرکشی آتش عمل ** شیخ که بود عین دریای ازل‏ 3345

دایم آتش را بترسانند از آب ** آب کی ترسید هرگز ز التهاب‏

در رخ مه عیب بینی می‏کنی ** در بهشتی خارچینی می‏کنی‏

گر بهشت اندر روی تو خار جو ** هیچ خار آن جا نیابی غیر تو

می‏بپوشی آفتابی در گلی ** رخنه می‏جویی ز بدر کاملی‏

آفتابی که بتابد در جهان ** بهر خفاشی کجا گردد نهان‏ 3350

عیبها از رد پیران عیب شد ** غیبها از رشک ایشان غیب شد

باری از دوری ز خدمت یار باش ** در ندامت چابک و بر کار باش‏

تا از آن راهت نسیمی می‏رسد ** آب رحمت را چه بندی از حسد

گر چه دوری دور می‏جنبان تو دم ** حیث ما کنتم فولوا وجهکم‏

چون خری در گل فتد از گام تیز ** دم‏به‏دم جنبد برای عزم خیز 3355

جای را هموار نکند بهر باش ** داند او که نیست آن جای معاش‏

حس تو از حس خر کمتر بده ست ** که دل تو زین وحلها بر نجست‏

در وحل تاویل رخصت می‏کنی ** چون نمی‏خواهی کز آن دل بر کنی‏

کاین روا باشد مرا من مضطرم ** حق نگیرد عاجزی را از کرم‏

خود گرفته ستت تو چون کفتار کور ** این گرفتن را نبینی از غرور 3360

می‏گوند این جایگه کفتار نیست ** از برون جویید کاندر غار نیست‏

این همی‏گویند و بندش می‏نهند ** او همی‏گوید ز من بی‏آگهند

گر ز من آگاه بودی این عدو ** کی ندا کردی که آن کفتار کو

دعوی‏کردن آن شخص که خدای تعالی مرا نمی‏گیرد به گناه و جواب گفتن شعیب علیه السلام مر او را

آن یکی می‏گفت در عهد شعیب ** که خدا از من بسی دیده ست عیب‏

چند دید از من گناه و جرمها ** و ز کرم یزدان نمی‏گیرد مرا 3365

حق تعالی گفت در گوش شعیب ** در جواب او فصیح از راه غیب‏

که بگفتی چند کردم من گناه ** و ز کرم نگرفت در جرمم اله‏

عکس می‏گویی و مقلوب ای سفیه ** ای رها کرده ره و بگرفته تیه‏

چند چندت گیرم و تو بی‏خبر ** در سلاسل مانده‏ای پا تا به سر

زنگ تو بر تویت ای دیگ سیاه ** کرد سیمای درونت را تباه‏ 3370

بر دلت زنگار بر زنگارها ** جمع شد تا کور شد ز اسرارها

گر زند آن دود بر دیگ نوی ** آن اثر بنماید ار باشد جوی‏

ز انکه هر چیزی به ضد پیدا شود ** بر سپیدی آن سیه رسوا شود

چون سیه شد دیگ پس تاثیر دود ** بعد از این بروی که بیند زود زود

مرد آهنگر که او زنگی بود ** دود را با روش هم رنگی بود 3375

مرد رومی کاو کند آهنگری ** رویش ابلق گردد از دود آوری‏

پس بداند زود تاثیر گناه ** تا بنالد زود گوید ای اله‏

چون کند اصرار و بد پیشه کند ** خاک اندر چشم اندیشه کند

توبه نندیشد دگر شیرین شود ** بر دلش آن جرم تا بی‏دین شود