تو بدان غره مشو کش ساختی ** در دل خلقان هراس انداختی

صد چنین آری و هم رسوا شوی ** خوار گردی ضحکه‌ی غوغا شوی

همچو تو سالوس بسیاران بدند ** عاقبت در مصر ما رسوا شدند 1075

جواب موسی فرعون را در تهدیدی کی می‌کردش

گفت با امر حقم اشراک نیست ** گر بریزد خونم امرش باک نیست

راضیم من شاکرم من ای حریف ** این طرف رسوا و پیش حق شریف

پیش خلقان خوار و زار و ریش‌خند ** پیش حق محبوب و مطلوب و پسند

از سخن می‌گویم این ورنه خدا ** از سیه‌رویان کند فردا ترا

عزت آن اوست و آن بندگانش ** ز آدم و ابلیس بر می‌خوان نشانش 1080

شرح حق پایان ندارد همچو حق ** هین دهان بربند و برگردان ورق

پاسخ فرعون موسی را علیه السلام

گفت فرعونش ورق درحکم ماست ** دفتر و دیوان حکم این دم مراست

مر مرا بخریده‌اند اهل جهان ** از همه عاقلتری تو ای فلان

موسیا خود را خریدی هین برو ** خویشتن کم بین به خود غره مشو

جمع آرم ساحران دهر را ** تا که جهل تو نمایم شهر را 1085

این نخواهد شد بروزی و دو روز ** مهلتم ده تا چهل روز تموز

جواب موسی فرعون را

گفت موسی این مرا دستور نیست ** بنده‌ام امهال تو مامور نیست

گر تو چیری و مرا خود یار نیست ** بنده فرمانم بدانم کار نیست

می‌زنم با تو بجد تا زنده‌ام ** من چه کاره‌ی نصرتم من بنده‌ام

می‌زنم تا در رسد حکم خدا ** او کند هر خصم از خصمی جدا 1090

جواب فرعون موسی را و وحی آمدن موسی را علیه‌السلام

گفت نه نه مهلتم باید نهاد ** عشوه‌ها کم ده تو کم پیمای باد

حق تعالی وحی کردش در زمان ** مهلتش ده متسع مهراس از آن

این چهل روزش بده مهلت بطوع ** تا سگالد مکرها او نوع نوع

تا بکوشد او که نی من خفته‌ام ** تیز رو گو پیش ره بگرفته‌ام

حیله‌هاشان را همه برهم زنم ** و آنچ افزایند من بر کم زنم 1095

آب را آرند من آتش کنم ** نوش و خوش گیرند و من ناخوش کنم

مهر پیوندند و من ویران کنم ** آنک اندر وهم نارند آن کنم

تو مترس و مهلتش ده دم‌دراز ** گو سپه گرد آر و صد حیلت بساز

مهلت دادن موسی علیه‌السلام فرعون را تا ساحران را جمع کند از مداین

گفت امر آمد برو مهلت ترا ** من بجای خود شدم رستی ز ما

او همی‌شد و اژدها اندر عقب ** چون سگ صیاد دانا و محب 1100

چون سگ صیاد جنبان کرده دم ** سنگ را می‌کرد ریگ او زیر سم

سنگ و آهن را بدم در می‌کشید ** خرد می‌خایید آهن را پدید

در هوا می‌کرد خود بالای برج ** که هزیمت می‌شد از وی روم و گرج

کفک می‌انداخت چون اشتر ز کام ** قطره‌ای بر هر که زد می‌شد جذام

ژغژغ دندان او دل می‌شکست ** جان شیران سیه می‌شد ز دست 1105

چون به قوم خود رسید آن مجتبی ** شدق او بگرفت باز او شد عصا

تکیه بر وی کرد و می‌گفت ای عجب ** پیش ما خورشید و پیش خصم شب

ای عجب چون می‌نبیند این سپاه ** عالمی پر آفتاب چاشتگاه

چشم باز و گوش باز و این ذکا ** خیره‌ام در چشم‌بندی خدا

من ازیشان خیره ایشان هم ز من ** از بهاری خار ایشان من سمن 1110

پیششان بردم بسی جام رحیق ** سنگ شد آبش به پیش این فریق

دسته گل بستم و بردم به پیش ** هر گلی چون خار گشت و نوش نیش

آن نصیب جان بی‌خویشان بود ** چونک با خویش‌اند پیدا کی شود

خفته‌ی بیدار باید پیش ما ** تا به بیداری ببیند خوابها

دشمن این خواب خوش شد فکر خلق ** تا نخسپد فکرتش بستست حلق 1115

حیرتی باید که روبد فکر را ** خورده حیرت فکر را و ذکر را

هر که کاملتر بود او در هنر ** او بمعنی پس بصورت پیشتر

راجعون گفت و رجوع این سان بود ** که گله وا گردد و خانه رود

چونک واگردید گله از ورود ** پس فتد آن بز که پیش آهنگ بود

پیش افتد آن بز لنگ پسین ** اضحک الرجعی وجوه العابسین 1120

از گزافه کی شدند این قوم لنگ ** فخر را دادند و بخریدند ننگ

پا شکسته می‌روند این قوم حج ** از حرج راهیست پنهان تا فرج