لیک حیوانی که چوپانش خداست ** گرگ را آنجا امید و ره کجاست

جادوی که حق کند حقست و راست ** جادوی خواندن مر آن حق را خطاست 1195

جان بابا این نشان قاطعست ** گر بمیرد نیز حقش رافعست

تشبیه کردن قرآن مجید را به عصای موسی و وفات مصطفی را علیه السلام نمودن بخواب موسی و قاصدان تغییر قرآن را با آن دو ساحر بچه کی قصد بردن عصا کردند چو موسی را خفته یافتند

مصطفی را وعده کرد الطاف حق ** گر بمیری تو نمیرد این سبق

من کتاب و معجزه‌ت را رافعم ** بیش و کم‌کن را ز قرآن مانعم

من ترا اندر دو عالم حافظم ** طاعنان را از حدیثت رافضم

کس نتاند بیش و کم کردن درو ** تو به از من حافظی دیگر مجو 1200

رونقت را روز روز افزون کنم ** نام تو بر زر و بر نقره زنم

منبر و محراب سازم بهر تو ** در محبت قهر من شد قهر تو

نام تو از ترس پنهان می‌گوند ** چون نماز آرند پنهان می‌شوند

از هراس وترس کفار لعین ** دینت پنهان می‌شود زیر زمین

من مناره پر کنم آفاق را ** کور گردانم دو چشم عاق را 1205

چاکرانت شهرها گیرند و جاه ** دین تو گیرد ز ماهی تا به ماه

تا قیامت باقیش داریم ما ** تو مترس از نسخ دین ای مصطفی

ای رسول ما تو جادو نیستی ** صادقی هم‌خرقه‌ی موسیستی

هست قرآن مر تو را همچون عصا ** کفرها را در کشد چون اژدها

تو اگر در زیر خاکی خفته‌ای ** چون عصایش دان تو آنچ گفته‌ای 1210

قاصدان را بر عصایش دست نی ** تو بخسپ ای شه مبارک خفتنی

تن بخفته نور تو بر آسمان ** بهر پیکار تو زه کرده کمان

فلسفی و آنچ پوزش می‌کند ** قوس نورت تیردوزش می‌کند

آنچنان کرد و از آن افزون که گفت ** او بخفت و بخت و اقبالش نخفت

جان بابا چونک ساحر خواب شد ** کار او بی رونق و بی‌تاب شد 1215

هر دو بوسیدند گورش را و تفت ** تا بمصر از بهر آن پیگار زفت

چون به مصر از بهر آن کار آمدند ** طالب موسی و خانه‌ی او شدند

اتفاق افتاد کان روز ورود ** موسی اندر زیر نخلی خفته بود

پس نشان دادندشان مردم بدو ** که برو آن سوی نخلستان بجو

چون بیامد دید در خرمابنان ** خفته‌ای که بود بیدار جهان 1220

بهر نازش بسته او دو چشم سر ** عرش و فرشش جمله در زیر نظر

ای بسا بیدارچشم و خفته‌دل ** خود چه بیند دید اهل آب و گل

آنک دل بیدار دارد چشم سر ** گر بخسپد بر گشاید صد بصر

گر تو اهل دل نه‌ای بیدار باش ** طالب دل باش و در پیکار باش

ور دلت بیدار شد می‌خسپ خوش ** نیست غایب ناظرت از هفت و شش 1225

گفت پیغامبر که خسپد چشم من ** لیک کی خسپد دلم اندر وسن

شاه بیدارست حارس خفته گیر ** جان فدای خفتگان دل‌بصیر

وصف بیداری دل ای معنوی ** در نگنجد در هزاران مثنوی

چون بدیدندش که خفتست او دراز ** بهر دزدی عصا کردند ساز

ساحران قصد عصا کردند زود ** کز پسش باید شدن وانگه ربود 1230

اندکی چون پیشتر کردند ساز ** اندر آمد آن عصا در اهتزاز

آنچنان بر خود بلرزید آن عصا ** کان دو بر جا خشک گشتند از وجا

بعد از آن شد اژدها و حمله کرد ** هر دوان بگریختند و روی‌زرد

رو در افتادن گرفتند از نهیب ** غلط غلطان منهزم در هر نشیب

پس یقینشان شد که هست از آسمان ** زانک می‌دیدند حد ساحران 1235

بعد از آن اطلاق و تبشان شد پدید ** کارشان تا نزع و جان کندن رسید

پس فرستادند مردی در زمان ** سوی موسی از برای عذر آن

کامتحان کردیم و ما را کی رسد ** امتحان تو اگر نبود حسد

مجرم شاهیم ما را عفو خواه ** ای تو خاص الخاص درگاه اله

عفو کرد و در زمان نیکو شدند ** پیش موسی بر زمین سر می‌زدند 1240

گفت موسی عفو کردم ای کرام ** گشت بر دوزخ تن و جانتان حرام

من شما را خود ندیدم ای دو یار ** اعجمی سازید خود را ز اعتذار

همچنان بیگانه‌شکل و آشنا ** در نبرد آیید بهر پادشا