تا که باقی تن نگردد زار ازو ** گرچه بود آن تو شو بیزار ازو

گفت بیزارم ز غیر ذات تو ** غیر نبود آنک او شد مات تو

تو همی دانی که چونم با تو من ** بیست چندانم که با باران چمن

زنده از تو شاد از تو عایلی ** مغتذی بی واسطه و بی حایلی

متصل نه منفصل نه ای کمال ** بلک بی چون و چگونه و اعتلال 1340

ماهیانیم و تو دریای حیات ** زنده‌ایم از لطفت ای نیکو صفات

تو نگنجی در کنار فکرتی ** نی به معلولی قرین چون علتی

پیش ازین طوفان و بعد این مرا ** تو مخاطب بوده‌ای در ماجرا

با تو می‌گفتم نه با ایشان سخن ** ای سخن‌بخش نو و آن کهن

نه که عاشق روز و شب گوید سخن ** گاه با اطلال و گاهی با دمن 1345

روی با اطلال کرده ظاهرا ** او کرا می‌گوید آن مدحت کرا

شکر طوفان را کنون بگماشتی ** واسطه‌ی اطلال را بر داشتی

زانک اطلال لیم و بد بدند ** نه ندایی نه صدایی می‌زدند

من چنان اطلال خواهم در خطاب ** کز صدا چون کوه واگوید جواب

تا مثنا بشنوم من نام تو ** عاشقم برنام جان آرام تو 1350

هرنبی زان دوست دارد کوه را ** تا مثنا بشنود نام ترا

آن که پست مثال سنگ لاخ ** موش را شاید نه ما را در مناخ

من بگویم او نگردد یار من ** بی صدا ماند دم گفتار من

با زمین آن به که هموارش کنی ** نیست همدم با قدم یارش کنی

گفت ای نوح ار تو خواهی جمله را ** حشر گردانم بر آرم از ثری 1355

بهر کنعانی دل تو نشکنم ** لیکت از احوال آگه می‌کنم

گفت نه نه راضیم که تو مرا ** هم کنی غرقه اگر باید ترا

هر زمانم غرقه می‌کن من خوشم ** حکم تو جانست چون جان می‌کشم

ننگرم کس را وگر هم بنگرم ** او بهانه باشد و تو منظرم

عاشق صنع توم در شکر و صبر ** عاشق مصنوع کی باشم چو گبر 1360

عاشق صنع خدا با فر بود ** عاشق مصنوع او کافر بود

توفیق میان این دو حدیث کی الرضا بالکفر کفر و حدیث دیگر من لم یرض بقضایی فلیطلب ربا سوای

دی سالی کرد سایل مر مرا ** زانک عاشق بود او بر ماجرا

گفت نکته‌ی الرضا بالکفر کفر ** این پیمبر گفت و گفت اوست مهر

باز فرمود او که اندر هر قضا ** مر مسلمان را رضا باید رضا

نه قضای حق بود کفر و نفاق ** گر بدین راضی شوم باشد شقاق 1365

ور نیم راضی بود آن هم زیان ** پس چه چاره باشدم اندر میان

گفتمش این کفر مقضی نه قضاست ** هست آثار قضا این کفر راست

پس قضا را خواجه از مقضی بدان ** تا شکالت دفع گردد در زمان

راضیم در کفر زان رو که قضاست ** نه ازین رو که نزاع و خبث ماست

کفر از روی قضا خود کفر نیست ** حق را کافر مخوان اینجا مه‌ایست 1370

کفر جهلست و قضای کفر علم ** هر دو کی یک باشد آخر حلم و خلم

زشتی خط زشتی نقاش نیست ** بلک از وی زشت را بنمودنیست

قوت نقاش باشد آنک او ** هم تواند زشت کردن هم نکو

گر کشانم بحث این را من بساز ** تا سال و تا جواب آید دراز

ذوق نکته‌ی عشق از من می‌رود ** نقش خدمت نقش دیگر می‌شود 1375

مثل در بیان آنک حیرت مانع بحث و فکرتست

آن یکی مرد دومو آمد شتاب ** پیش یک آیینه دار مستطاب

گفت از ریشم سپیدی کن جدا ** که عروس نو گزیدم ای فتی

ریش او ببرید و کل پیشش نهاد ** گفت تو بگزین مرا کاری فتاد

این سال وآن جوابست آن گزین ** که سر اینها ندارد درد دین

آن یکی زد سیلیی مر زید را ** حمله کرد او هم برای کید را 1380

گفت سیلی‌زن سالت می‌کنم ** پس جوابم گوی وانگه می‌زنم

بر قفای تو زدم آمد طراق ** یک سالی دارم اینجا در وفاق

این طراق از دست من بودست یا ** از قفاگاه تو ای فخر کیا

گفت از درد این فراغت نیستم ** که درین فکر و تفکر بیستم

تو که بی‌دردی همی اندیش این ** نیست صاحب‌درد را این فکر هین 1385

حکایت