گر بخواهد مرگ هم شیرین شود ** خار و نشتر نرگس و نسرین شود

آنک او موقوف حالست آدمیست ** کو بحال افزون و گاهی در کمیست 1425

صوفی ابن الوقت باشد در منال ** لیک صافی فارغست از وقت و حال

حالها موقوف عزم و رای او ** زنده از نفخ مسیح‌آسای او

عاشق حالی نه عاشق بر منی ** بر امید حال بر من می‌تنی

آنک یک دم کم دمی کامل بود ** نیست معبود خلیل آفل بود

وانک آفل باشد و گه آن و این ** نیست دلبر لا احب افلین 1430

آنک او گاهی خوش و گه ناخوشست ** یک زمانی آب و یک دم آتشست

برج مه باشد ولیکن ماه نه ** نقش بت باشد ولی آگاه نه

هست صوفی صفاجو ابن وقت ** وقت را همچون پدر بگرفته سخت

هست صافی غرق عشق ذوالجلال ** ابن کس نه فارغ از اوقات و حال

غرقه‌ی نوری که او لم یولدست ** لم یلد لم یولد آن ایزدست 1435

رو چنین عشقی بجو گر زنده‌ای ** ورنه وقت مختلف را بنده‌ای

منگر اندر نقش زشت و خوب خویش ** بنگر اندر عشق و در مطلوب خویش

منگر آنک تو حقیری یا ضعیف ** بنگر اندر همت خود ای شریف

تو به هر حالی که باشی می‌طلب ** آب می‌جو دایما ای خشک‌لب

کان لب خشکت گواهی می‌دهد ** کو بخر بر سر منبع رسد 1440

خشکی لب هست پیغامی ز آب ** که بمات آرد یقین این اضطراب

کین طلب‌کاری مبارک جنبشیست ** این طلب در راه حق مانع کشیست

این طلب مفتاح مطلوبات تست ** این سپاه و نصرت رایات تست

این طلب همچون خروسی در صیاح ** می‌زند نعره که می‌آید صباح

گرچه آلت نیستت تو می‌طلب ** نیست آلت حاجت اندر راه رب 1445

هر که را بینی طلب‌کار ای پسر ** یار او شو پیش او انداز سر

کز جوار طالبان طالب شوی ** وز ظلال غالبان غالب شوی

گر یکی موری سلیمانی بجست ** منگر اندر جستن او سست سست

هرچه داری تو ز مال و پیشه‌ای ** نه طلب بود اول و اندیشه‌ای

حکایت آن شخص کی در عهد داود شب و روز دعا می‌کرد کی مرا روزی حلال ده بی رنج

آن یکی در عهد داوود نبی ** نزد هر دانا و پیش هر غبی 1450

این دعا می‌کرد دایم کای خدا ** ثروتی بی رنج روزی کن مرا

چون مرا تو آفریدی کاهلی ** زخم‌خواری سست‌جنبی منبلی

بر خران پشت‌ریش بی‌مراد ** بار اسپان و استران نتوان نهاد

کاهلم چون آفریدی ای ملی ** روزیم ده هم ز راه کاهلی

کاهلم من سایه‌ی خسپم در وجود ** خفتم اندر سایه‌ی این فضل و جود 1455

کاهلان و سایه‌خسپان را مگر ** روزیی بنوشته‌ای نوعی دگر

هر که را پایست جوید روزیی ** هر که را پا نیست کن دلسوزیی

رزق را می‌ران به سوی آن حزین ** ابر را باران به سوی هر زمین

چون زمین را پا نباشد جود تو ** ابر را راند به سوی او دوتو

طفل را چون پا نباشد مادرش ** آید و ریزد وظیفه بر سرش 1460

روزیی خواهم بناگه بی تعب ** که ندارم من ز کوشش جز طلب

مدت بسیار می‌کرد این دعا ** روز تا شب شب همه شب تا ضحی

خلق می‌خندید بر گفتار او ** بر طمع‌خامی و بر بیگار او

که چه می‌گوید عجب این سست‌ریش ** یا کسی دادست بنگ بیهشیش

راه روزی کسب و رنجست و تعب ** هر کسی را پیشه‌ای داد و طلب 1465

اطلبوا الارزاق فی اسبابها ** ادخلو الاوطان من ابوابها

شاه و سلطان و رسول حق کنون ** هست داود نبی ذو فنون

با چنان عزی و نازی کاندروست ** که گزیدستش عنایتهای دوست

معجزاتش بی شمار و بی عدد ** موج بخشایش مدد اندر مدد

هیچ کس را خود ز آدم تا کنون ** کی بدست آواز صد چون ارغنون 1470

که بهر وعظی بمیراند دویست ** آدمی را صوت خوبش کرد نیست

شیر و آهو جمع گردد آن زمان ** سوی تذکیرش مغفل این از آن

کوه و مرغان هم‌رسایل با دمش ** هردو اندر وقت دعوت محرمش