دست ما و پای ما و مغز و پوست ** باد ای والی فدای حکم دوست

دست ما و پای ما و مغز و پوست ** باد ای والی فدای حکم دوست 1690

قسم من بود این ترا کردم حلال ** تو ندانستی ترا نبود وبال

و آنک او دانست او فرمان‌رواست ** با خدا سامان پیچیدن کجاست

ای بسا مرغی پریده دانه‌جو ** که بریده حلق او هم حلق او

ای بسا مرغی ز معده وز مغص ** بر کنار بام محبوس قفص

ای بسا ماهی در آب دوردست ** گشته از حرص گلو ماخوذ شست 1695

ای بسا مستور در پرده بده ** شومی فرج و گلو رسوا شده

ای بسا قاضی حبر نیک‌خو ** از گلو و رشوتی او زردرو

بلک در هاروت و ماروت آن شراب ** از عروج چرخشان شد سد باب

با یزید از بهر این کرد احتراز ** دید در خود کاهلی اندر نماز

از سبب اندیشه کرد آن ذو لباب ** دید علت خوردن بسیار از آب 1700

گفت تا سالی نخواهم خورد آب ** آنچنان کرد و خدایش داد تاب

این کمینه جهد او بد بهر دین ** گشت او سلطان و قطب العارفین

چون بریده شد برای حلق دست ** مرد زاهد را در شکوی ببست

شیخ اقطع گشت نامش پیش خلق ** کرد معروفش بدین آفات حلق

کرامات شیخ اقطع و زنبیل بافتن او بدو دست

در عریش او را یکی زایر بیافت ** کو بهر دو دست می زنبیل بافت 1705

گفت او را ای عدو جان خویش ** در عریشم آمده سر کرده پیش

این چراکردی شتاب اندر سباق ** گفت از افراط مهر و اشتیاق

پس تبسم کرد و گفت اکنون بیا ** لیک مخفی دار این را ای کیا

تا نمیرم من مگو این با کسی ** نه قرینی نه حبیبی نه خسی

بعد از آن قومی دگر از روزنش ** مطلع گشتند بر بافیدنش 1710

گفت حکمت را تو دانی کردگار ** من کنم پنهان تو کردی آشکار

آمد الهامش که یکچندی بدند ** که درین غم بر تو منکر می‌شدند

که مگر سالوس بود او در طریق ** که خدا رسواش کرد اندر فریق

من نخواهم کان رمه کافر شوند ** در ضلالت در گمان بد روند

این کرامت را بکردیم آشکار ** که دهیمت دست اندر وقت کار 1715

تا که آن بیچارگان بد گمان ** رد نگردند از جناب آسمان

من ترا بی این کرامتها ز پیش ** خود تسلی دادمی از ذات خویش

این کرامت بهر ایشان دادمت ** وین چراغ از بهر آن بنهادمت

تو از آن بگذشته‌ای کز مرگ تن ** ترسی وز تفریق اجزای بدن

وهم تفریق سر و پا از تو رفت ** دفع وهم اسپر رسیدت نیک زفت 1720

سبب جرات ساحران فرعون بر قطع دست و پا

ساحران را نه که فرعون لعین ** کرد تهدید سیاست بر زمین

که ببرم دست و پاتان از خلاف ** پس در آویزم ندارمتان معاف

او همی‌پنداشت کایشان در همان ** وهم و تخویفند و وسواس و گمان

که بودشان لرزه و تخویف و ترس ** از توهمها و تهدیدات نفس

او نمی‌داست کایشان رسته‌اند ** بر دریچه‌ی نور دل بنشسته‌اند 1725

این جهان خوابست اندر ظن مه‌ایست ** گر رود درخواب دستی باک نیست

گر بخواب اندر سرت ببرید گاز ** هم سرت بر جاست و هم عمرت دراز

گر ببینی خواب در خود را دو نیم ** تن‌درستی چون بخیزی نی سقیم

حاصل اندر خواب نقصان بدن ** نیست باک و نه دوصد پاره شدن

این جهان را که بصورت قایمست ** گفت پیغامبر که حلم نایمست 1730

از ره تقلید تو کردی قبول ** سالکان این دیده پیدا بی رسول

روز در خوابی مگو کین خواب نیست ** سایه فرعست اصل جز مهتاب نیست

خواب و بیداریت آن دان ای عضد ** که ببیند خفته کو در خواب شد

او گمان برده که این دم خفته‌ام ** بی‌خبر زان کوست درخواب دوم

هاون گردون اگر صد بارشان ** خرد کوبد اندرین گلزارشان 1735

اصل این ترکیب را چون دیده‌اند ** از فروع وهم کم ترسیده‌اند

سایه‌ی خود را ز خود دانسته‌اند ** چابک و چست و گش و بر جسته‌اند

کوزه‌گر گر کوزه‌ای را بشکند ** چون بخواهد باز خود قایم کند

کور را هر گام باشد ترس چاه ** با هزاران ترس می‌آید براه