جامع این ذره‌ها خورشید بود ** بی غذا اجزات را داند ربود

جامع این ذره‌ها خورشید بود ** بی غذا اجزات را داند ربود 1760

آن زمانی که در آیی تو ز خواب ** هوش و حس رفته را خواند شتاب

تا بدانی کان ازو غایب نشد ** باز آید چون بفرماید که عد

اجتماع اجزای خر عزیر علیه السلام بعد از پوسیدن باذن الله و درهم مرکب شدن پیش چشم عزیر علیه السلام

هین عزیرا در نگر اندر خرت ** که بپوسیدست و ریزیده برت

پیش تو گرد آوریم اجزاش را ** آن سر و دم و دو گوش و پاش را

دست نه و جزو برهم می‌نهد ** پاره‌ها را اجتماعی می‌دهد 1765

در نگر در صنعت پاره‌زنی ** کو همی‌دوزد کهن بی سوزنی

ریسمان و سوزنی نه وقت خرز ** آنچنان دوزد که پیدا نیست درز

چشم بگشا حشر را پیدا ببین ** تا نماند شبهه‌ات در یوم دین

تا ببینی جامعی‌ام را تمام ** تا نلرزی وقت مردن ز اهتمام

همچنانک وقت خفتن آمنی ** از فوات جمله حسهای تنی 1770

بر حواس خود نلرزی وقت خواب ** گرچه می‌گردد پریشان و خراب

جزع ناکردن شیخی بر مرگ فرزندان خود

بود شیخی رهنمایی پیش ازین ** آسمانی شمع بر روی زمین

چون پیمبر درمیان امتان ** در گشای روضه‌ی دار الجنان

گفت پیغامبر که شیخ رفته پیش ** چون نبی باشد میان قوم خویش

یک صباحی گفتش اهل بیت او ** سخت‌دل چونی بگو ای نیک‌خو 1775

ماز مرگ و هجر فرزندان تو ** نوحه می‌داریم با پشت دوتو

تو نمی‌گریی نمی‌زاری چرا ** یا که رحمت نیست در دل ای کیا

چون ترا رحمی نباشد در درون ** پس چه اومیدست‌مان از تو کنون

ما به ا اومید تویم ای پیشوا ** که بسنگذاری تو مارا در فنا

چون بیارایند روز حشر تخت ** خود شفیع ما توی آن روز سخت 1780

درچنان روز و شب بی‌زینهار ** ما به اکرام تویم اومیدوار

دست ما و دامن تست آن زمان ** که نماند هیچ مجرم را امان

گفت پیغامبر که روز رستخیز ** کی گذارم مجرمان را اشک‌ریز

من شفیع عاصیان باشم بجان ** تا رهانمشان ز اشکنجه‌ی گران

عاصیان واهل کبایر را بجهد ** وا رهانم از عتاب نقض عهد 1785

صالحان امتم خود فارغ‌اند ** از شفاعتهای من روز گزند

بلک ایشان را شفاعتها بود ** گفتشان چون حکم نافذ می‌رود

هیچ وازر وزر غیری بر نداشت ** من نیم وازر خدایم بر فراشت

آنک بی وزرست شیخست ای جوان ** در قبول حق چواندر کف کمان

شیخ کی بود پیر یعنی مو سپید ** معنی این مو بدان ای کژ امید 1790

هست آن موی سیه هستی او ** تا ز هستی‌اش نماند تای مو

چونک هستی‌اش نماند پیر اوست ** گر سیه‌مو باشد او یا خود دوموست

هست آن موی سیه وصف بشر ** نیست آن مو موی ریش و موی سر

عیسی اندر مهد بر دارد نفیر ** که جوان ناگشته ما شیخیم و پیر

گر رهید از بعض اوصاف بشر ** شیخ نبود کهل باشد ای پسر 1795

چون یکی موی سیه کان وصف ماست ** نیست بر وی شیخ و مقبول خداست

چون بود مویش سپید ار با خودست ** او نه پیرست و نه خاص ایزدست

ور سر مویی ز وصفش باقیست ** او نه از عرش است او آفاقیست

عذر گفتن شیخ بهر ناگریستن بر فرزندان

شیخ گفت او را مپندار ای رفیق ** که ندارم رحم و مهر و دل شفیق

بر همه کفار ما را رحمتست ** گرچه جان جمله کافر نعمتست 1800

بر سگانم رحمت و بخشایش است ** که چرا از سنگهاشان مالش است

آن سگی که می‌گزد گویم دعا ** که ازین خو وا رهانش ای خدا

این سگان را هم در آن اندیشه دار ** که نباشند از خلایق سنگسار

زان بیاورد اولیا را بر زمین ** تا کندشان رحمة للعالمین

خلق را خواند سوی درگاه خاص ** حق را خواند که وافر کن خلاص 1805

جهد بنماید ازین سو بهر پند ** چون نشد گوید خدایا در مبند

رحمت جزوی بود مر عام را ** رحمت کلی بود همام را

رحمت جزوش قرین گشته بکل ** رحمت دریا بود هادی سبل

رحمت جزوی بکل پیوسته شو ** رحمت کل را تو هادی بین و رو