سر چنین کردند هین فرمان تراست ** تف دل از سر چنین کردن بخاست

ساعتی با آن گروه مجتبی ** چون مراقب گشتم و از خود جدا

هم در آن ساعت ز ساعت رست جان ** زانک ساعت پیر گرداند جوان

جمله تلوینها ز ساعت خاستست ** رست از تلوین که از ساعت برست

چون ز ساعت ساعتی بیرون شوی ** چون نماند محرم بی‌چون شوی 2075

ساعت از بی‌ساعتی آگاه نیست ** زانکش آن سو جز تحیر راه نیست

هر نفر را بر طویله خاص او ** بسته‌اند اندر جهان جست و جو

منتصب بر هر طویله رایضی ** جز بدستوری نیاید رافضی

از هوس گر از طویله بسکلد ** در طویله دیگران سر در کند

در زمان آخرجیان چست خوش ** گوشه‌ی افسار او گیرند و کش 2080

حافظان را گر نبینی ای عیار ** اختیارت را ببین بی اختیار

اختیاری می‌کنی و دست و پا ** بر گشادستت چرا حسبی چرا

روی در انکار حافظ برده‌ای ** نام تهدیدات نفسش کرده‌ای

پیش رفتن دقوقی رحمة الله علیه به امامت

این سخن پایان ندارد تیز دو ** هین نماز آمد دقوقی پیش رو

ای یگانه هین دوگانه بر گزار ** تا مزین گردد از تو روزگار 2085

ای امام چشم‌روشن در صلا ** چشم روشن باید ایدر پیشوا

در شریعت هست مکروه ای کیا ** در امامت پیش کردن کور را

گرچه حافظ باشد و چست و فقیه ** چشم‌روشن به وگر باشد سفیه

کور را پرهیز نبود از قذر ** چشم باشد اصل پرهیز و حذر

او پلیدی را نبیند در عبور ** هیچ مومن را مبادا چشم کور 2090

کور ظاهر در نجاسه‌ی ظاهرست ** کور باطن در نجاسات سرست

این نجاسه‌ی ظاهر از آبی رود ** آن نجاسه‌ی باطن افزون می‌شود

جز بب چشم نتوان شستن آن ** چون نجاسات بواطن شد عیان

چون نجس خواندست کافر را خدا ** آن نجاست نیست بر ظاهر ورا

ظاهر کافر ملوث نیست زین ** آن نجاست هست در اخلاق و دین 2095

این نجاست بویش آید بیست گام ** و آن نجاست بویش از ری تا بشام

بلک بویش آسمانها بر رود ** بر دماغ حور و رضوان بر شود

اینچ می‌گویم به قدر فهم تست ** مردم اندر حسرت فهم درست

فهم آبست و وجود تن سبو ** چون سبو بشکست ریزد آب ازو

این سبو را پنج سوراخست ژرف ** اندرو نه آب ماند خود نه برف 2100

امر غضوا غضة ابصارکم ** هم شنیدی راست ننهادی تو سم

از دهانت نطق فهمت را برد ** گوش چون ریگست فهمت را خورد

همچنین سوراخهای دیگرت ** می‌کشاند آب فهم مضمرت

گر ز دریا آب را بیرون کنی ** بی عوض آن بحر را هامون کنی

بیگهست ار نه بگویم حال را ** مدخل اعواض را و ابدال را 2105

کان عوضها و آن بدلها بحر را ** از کجا آید ز بعد خرجها

صد هزاران جانور زو می‌خورند ** ابرها هم از برونش می‌برند

باز دریا آن عوضها می‌کشد ** از کجا دانند اصحاب رشد

قصه‌ها آغاز کردیم از شتاب ** ماند بی مخلص درون این کتاب

ای ضیاء الحق حسام الدین راد ** که فلک و ارکان چو تو شاهی نزاد 2110

تو بنادر آمدی در جان و دل ** ای دل و جان از قدوم تو خجل

چند کردم مدح قوم ما مضی ** قصد من زانها تو بودی ز اقتضا

خانه‌ی خود را شناسد خود دعا ** تو بنام هر که خواهی کن ثنا

بهر کتمان مدیح از نا محل ** حق نهادست این حکایات و مثل

گر چه آن مدح از تو هم آمد خجل ** لیک بپذیرد خدا جهد المقل 2115

حق پذیرد کسره‌ای دارد معاف ** کز دو دیده‌ی کور دو قطره کفاف

مرغ و ماهی داند آن ابهام را ** که ستودم مجمل این خوش‌نام را

تا برو آه حسودان کم وزد ** تا خیالش را به دندان کم گزد

خود خیالش را کجا یابد حسود ** در وثاق موش طوطی کی غنود

آن خیال او بود از احتیال ** موی ابروی ویست آن نه هلال 2120