کسب را همچون زراعت دان عمو ** تا نکاری دخل نبود آن تو

آنچ کاری بدروی آن آن تست ** ورنه این بی‌داد بر تو شد درست

رو بده مال مسلمان کژ مگو ** رو بجو وام و بده باطل مجو

گفت ای شه تو همین می‌گوییم ** که همی‌گویند اصحاب ستم 2395

تضرع آن شخص از داوری داود علیه السلام

سجده کرد و گفت کای دانای سوز ** در دل داود انداز آن فروز

در دلش نه آنچ تو اندر دلم ** اندر افکندی براز ای مفضلم

این بگفت و گریه در شد های های ** تا دل داود بیرون شد ز جای

گفت هین امروز ای خواهان گاو ** مهلتم ده وین دعاوی را مکاو

تا روم من سوی خلوت در نماز ** پرسم این احوال از دانای راز 2400

خوی دارم در نماز این التفات ** معنی قرة عینی فی الصلوة

روزن جانم گشادست از صفا ** می‌رسد بی واسطه نامه‌ی خدا

نامه و باران و نور از روزنم ** می‌فتد در خانه‌ام از معدنم

دوزخست آن خانه کان بی روزنست ** اصل دین ای بنده روزن کردنست

تیشه‌ی هر بیشه‌ای کم زن بیا ** تیشه زن در کندن روزن هلا 2405

یا نمی‌دانی که نور آفتاب ** عکس خورشید برونست از حجاب

نور این دانی که حیوان دید هم ** پس چه کرمنا بود بر آدمم

من چو خورشیدم درون نور غرق ** می‌ندانم کرد خویش از نور فرق

رفتنم سوی نماز و آن خلا ** بهر تعلیمست ره مر خلق را

کژ نهم تا راست گردد این جهان ** حرب خدعه این بود ای پهلوان 2410

نیست دستوری و گر نه ریختی ** گرد از دریای راز انگیختی

همچنین داود می‌گفت این نسق ** خواست گشتن عقل خلقان محترق

پس گریبانش کشید از پس یکی ** که ندارم در یکیی‌اش شکی

با خود آمد گفت را کوتاه کرد ** لب ببست و عزم خلوتگاه کرد

در خلوت رفتن داود تا آنچ حقست پیدا شود

در فرو بست و برفت آنگه شتاب ** سوی محراب و دعای مستجاب 2415

حق نمودش آنچ بنمودش تمام ** گشت واقف بر سزای انتقام

روز دیگر جمله خصمان آمدند ** پیش داود پیمبر صف زدند

همچنان آن ماجراها باز رفت ** زود زد آن مدعی تشنیع زفت

حکم کردن داود بر صاحب گاو کی از سر گاو برخیز و تشنیع صاحب گاو بر داود علیه السلام

گفت داودش خمش کن رو بهل ** این مسلمان را ز گاوت کن بحل

چون خدا پوشید بر تو ای جوان ** رو خمش کن حق ستاری بدان 2420

گفت وا ویلی چه حکمست این چه داد ** از پی من شرع نو خواهی نهاد

رفته است آوازه‌ی عدلت چنان ** که معطر شد زمین و آسمان

بر سگان کور این استم نرفت ** زین تعدی سنگ و که بشکافت تفت

همچنین تشنیع می‌زد برملا ** کالصلا هنگام ظلمست الصلا

حکم کردن داود بر صاحب گاو کی جمله مال خود را به وی ده

بعد از آن داود گفتش کای عنود ** جمله مال خویش او را بخش زود 2425

ورنه کارت سخت گردد گفتمت ** تا نگردد ظاهر از وی استمت

خاک بر سر کرد و جامه بر درید ** که بهر دم می‌کنی ظلمی مزید

یک‌دمی دیگر برین تشنیع راند ** باز داودش به پیش خویش خواند

گفت چون بختت نبود ای بخت‌کور ** ظلمت آمد اندک اندک در ظهور

ریده‌ای آنگاه صدر و پیشگاه ** ای دریغ از چون تو خر خاشاک و کاه 2430

رو که فرزندان تو با جفت تو ** بندگان او شدند افزون مگو

سنگ بر سینه همی‌زد با دو دست ** می‌دوید از جهل خود بالا و پست

خلق هم اندر ملامت آمدند ** کز ضمیر کار او غافل بدند

ظالم از مظلوم کی داند کسی ** کو بود سخره‌ی هوا همچون خسی

ظالم از مظلوم آنکس پی برد ** کو سر نفس ظلوم خود برد 2435

ورنه آن ظالم که نفس است از درون ** خصم هر مظلوم باشد از جنون

سگ هماره حمله بر مسکین کند ** تا تواند زخم بر مسکین زند

شرم شیران راست نه سگ را بدان ** که نگیرد صید از همسایگان

عامه‌ی مظلوم‌کش ظالم‌پرست ** از کمین سگشان سوی داود جست

روی در داود کردند آن فریق ** کای نبی مجتبی بر ما شفیق 2440

این نشاید از تو کین ظلمیست فاش ** قهر کردی بی‌گناهی را بلاش

عزم کردن داود علیه السلام به خواندن خلق بدان صحرا کی راز آشکارا کند و حجتها را همه قطع کند