گفت آری گفت آن شه نیستی ** که فسون غیب را ماویستی

چون بخوانی آن فسون بر مرده‌ای ** برجهد چون شیر صید آورده‌ای

گفت آری آن منم گفتا که تو ** نه ز گل مرغان کنی ای خوب‌رو 2580

گفت آری گفت پس ای روح پاک ** هرچه خواهی می‌کنی از کیست باک

با چنین برهان که باشد در جهان ** که نباشد مر ترا از بندگان

گفت عیسی که به ذات پاک حق ** مبدع تن خالق جان در سبق

حرمت ذات و صفات پاک او ** که بود گردون گریبان‌چاک او

کان فسون و اسم اعظم را که من ** بر کر و بر کور خواندم شد حسن 2585

بر که سنگین بخواندم شد شکاف ** خرقه را بدرید بر خود تا بناف

برتن مرده بخواندم گشت حی ** بر سر لاشی بخواندم گشت شی

خواندم آن را بر دل احمق بود ** صد هزاران بار و درمانی نشد

سنگ خارا گشت و زان خو بر نگشت ** ریگ شد کز وی نروید هیچ کشت

گفت حکمت چیست کنجا اسم حق ** سود کرد اینجا نبود آن را سبق 2590

آن همان رنجست و این رنجی چرا ** او نشد این را و آن را شد دوا

گفت رنج احمقی قهر خداست ** رنج و کوری نیست قهر آن ابتلاست

ابتلا رنجیست کان رحم آورد ** احمقی رنجیست کان زخم آورد

آنچ داغ اوست مهر او کرده است ** چاره‌ای بر وی نیارد برد دست

ز احمقان بگریز چون عیسی گریخت ** صحبت احمق بسی خونها که ریخت 2595

اندک اندک آب را دزدد هوا ** دین چنین دزدد هم احمق از شما

گرمیت را دزدد و سردی دهد ** همچو آن کو زیر کون سنگی نهد

آن گریز عیسی نه از بیم بود ** آمنست او آن پی تعلیم بود

زمهریر ار پر کند آفاق را ** چه غم آن خورشید با اشراق را

قصه‌ی اهل سبا و حماقت ایشان و اثر ناکردن نصیحت انبیا در احمقان

یادم آمد قصه‌ی اهل سبا ** کز دم احمق صباشان شد وبا 2600

آن سبا ماند به شهر بس کلان ** در فسانه بشنوی از کودکان

کودکان افسانه‌ها می‌آورند ** درج در افسانه‌شان بس سر و پند

هزلها گویند در افسانه‌ها ** گنج می‌جو در همه ویرانه‌ها

بود شهری بس عظیم و مه ولی ** قدر او قدر سکره بیش نی

بس عظیم و بس فراخ و بس دراز ** سخت زفت زفت اندازه‌ی پیاز 2605

مردم ده شهر مجموع اندرو ** لیک جمله سه تن ناشسته‌رو

اندرو خلق و خلایق بی‌شمار ** لیک آن جمله سه خام پخته‌خوار

جان ناکرده به جانان تاختن ** گر هزارانست باشد نیم تن

آن یکی بس دور بین و دیده‌کور ** از سلیمان کور و دیده پای مور

و آن دگر بس تیزگوش و سخت کر ** گنج و در وی نیست یک جو سنگ زر 2610

وآن دگر عور و برهنه لاشه‌باز ** لیک دامنهای جامه‌ی او دراز

گفت کور اینک سپاهی می‌رسند ** من همی‌بینم که چه قومند و چند

گفت کر آری شنودم بانگشان ** که چه می‌گویند پیدا و نهان

آن برهنه گفت ترسان زین منم ** که ببرند از درازی دامنم

کور گفت اینک به نزدیک آمدند ** خیز بگریزیم پیش از زخم و بند 2615

کر همی‌گوید که آری مشغله ** می‌شود نزدیکتر یاران هله

آن برهنه گفت آوه دامنم ** از طمع برند و من ناآمنم

شهر را هشتند و بیرون آمدند ** در هزیمت در دهی اندر شدند

اندر آن ده مرغ فربه یافتند ** لیک ذره‌ی گوشت بر وی نه نژند

مرغ مرده‌ی خشک وز زخم کلاغ ** استخوانها زار گشته چون پناغ 2620

زان همی‌خوردند چون از صید شیر ** هر یکی از خوردنش چون پیل سیر

هر سه زان خوردند و بس فربه شدند ** چون سه پیل بس بزرگ و مه شدند

آنچنان کز فربهی هر یک جوان ** در نگنجیدی ز زفتی در جهان

با چنین گبزی و هفت اندام زفت ** از شکاف در برون جستند و رفت

راه مرگ خلق ناپیدا رهیست ** در نظر ناید که آن بی‌جا رهیست 2625

نک پیاپی کاروانها مقتفی ** زین شکاف در که هست آن مختفی

بر در ار جویی نیابی آن شکاف ** سخت ناپیدا و زو چندین زفاف

شرح آن کور دوربین و آن کر تیزشنو و آن برهنه دراز دامن