دایما تر و جوانیم و لطیف ** تازه و شیرین و خندان و ظریف

پیش ما صد سال و یکساعت یکیست ** که دراز و کوته از ما منفکیست

آن دراز و کوتهی در جسمهاست ** آن دراز و کوته اندر جان کجاست

سیصد و نه سال آن اصحاب کهف ** پیششان یک روز بی اندوه و لهف

وانگهی بنمودشان یک روز هم ** که به تن باز آمد ارواح از عدم 2940

چون نباشد روز و شب یا ماه و سال ** کی بود سیری و پیری و ملال

در گلستان عدم چون بی‌خودیست ** مستی از سغراق لطف ایزدیست

لم یذق لم یدر هر کس کو نخورد ** کی بوهم آرد جعل انفاس ورد

نیست موهوم ار بدی موهوم آن ** همچو موهومان شدی معدوم آن

دوزخ اندر وهم چون آرد بهشت ** هیچ تابد روی خوب از خوک زشت 2945

هین گلوی خود مبر هان ای مهان ** این‌چنین لقمه رسیده تا دهان

راههای صعب پایان برده‌ایم ** ره بر اهل خویش آسان کرده‌ایم

مکرر کردن قوم اعتراض ترجیه بر انبیا علیهم‌السلام

قوم گفتند از شما سعد خودیت ** نحس مایید و ضدیت و مرتدیت

جان ما فارغ بد از اندیشه‌ها ** در غم افکندید ما را و عنا

ذوق جمعیت که بود و اتفاق ** شد ز فال زشتتان صد افتراق 2950

طوطی نقل شکر بودیم ما ** مرغ مرگ‌اندیش گشتیم از شما

هر کجا افسانه‌ی غم‌گستریست ** هر کجا آوازه‌ی مستنکریست

هر کجا اندر جهان فال بذست ** هر کجا مسخی نکالی ماخذست

در مثال قصه و فال شماست ** در غم‌انگیزی شما را مشتهاست

باز جواب انبیا علیهم السلام

انبیا گفتند فال زشت و بد ** از میان جانتان دارد مدد 2955

گر تو جایی خفته باشی با خطر ** اژدها در قصد تو از سوی سر

مهربانی مر ترا آگاه کرد ** که بجه زود ار نه اژدرهات خورد

تو بگویی فال بد چون می‌زنی ** فال چه بر جه ببین در روشنی

از میان فال بد من خود ترا ** می‌رهانم می‌برم سوی سرا

چون نبی آگه کننده‌ست از نهان ** کو بدید آنچ ندید اهل جهان 2960

گر طبیبی گویدت غوره مخور ** که چنین رنجی بر آرد شور و شر

تو بگویی فال بد چون می‌زنی ** پس تو ناصح را مثم می‌کنی

ور منجم گویدت کامروز هیچ ** آنچنان کاری مکن اندر پسیچ

صد ره ار بینی دروغ اختری ** یک دوباره راست آید می‌خری

این نجوم ما نشد هرگز خلاف ** صحتش چون ماند از تو در غلاف 2965

آن طبیب و آن منجم از گمان ** می‌کنند آگاه و ما خود از عیان

دود می‌بینیم و آتش از کران ** حمله می‌آرد به سوی منکران

تو همی‌گویی خمش کن زین مقال ** که زیان ماست قال شوم‌فال

ای که نصح ناصحان را نشنوی ** فال بد با تست هر جا می‌روی

افعیی بر پشت تو بر می‌رود ** او ز بامی بیندش آگه کند 2970

گوییش خاموش غمگینم مکن ** گوید او خوش باش خود رفت آن سخن

چون زند افعی دهان بر گردنت ** تلخ گردد جمله شادی جستنت

پس بدو گویی همین بود ای فلان ** چون بندریدی گریبان در فغان

یا ز بالایم تو سنگی می‌زدی ** تا مرا آن جد نمودی و بدی

او بگوید زآنک می‌آزرده‌ای ** تو بگویی نیک شادم کرده‌ای 2975

گفت من کردم جوامردی بپند ** تا رهانم من ترا زین خشک بند

از لیمی حق آن نشناختی ** مایه‌ی ایذا و طغیان ساختی

این بود خوی لیمان دنی ** بد کند با تو چو نیکویی کنی

نفس را زین صبر می‌کن منحنیش ** که لیمست و نسازد نیکویش

با کریمی گر کنی احسان سزد ** مر یکی را او عوض هفصد دهد 2980

با لیمی چون کنی قهر و جفا ** بنده‌ای گردد ترا بس با وفا

کافران کارند در نعمت جفا ** باز در دوزخ نداشان ربنا

حکمت آفریدن دوزخ آن جهان و زندان این جهان تا معبد متکبران باشد کی ائتیا طوعا او کرها

که لیمان در جفا صافی شوند ** چون وفا بینند خود جافی شوند

مسجد طاعاتشان پس دوزخست ** پای‌بند مرغ بیگانه فخست

هست زندان صومعه‌ی دزد و لیم ** کاندرو ذاکر شود حق را مقیم 2985