چونک دود و شور او بسیار شد ** هر که صوفی بود با او یار شد

کخ‌کخی و های و هویی می‌زدند ** تای چندی مست و بی‌خود می‌شدند

بوالفضولی گفت صوفی را که چیست ** سفره‌ای آویخته وز نان تهیست

گفت رو رو نقش بی‌معنیستی ** تو بجو هستی که عاشق نیستی

عشق نان بی نان غذای عاشق است ** بند هستی نیست هر کو صادقست 3020

عاشقان را کار نبود با وجود ** عاشقان را هست بی سرمایه سود

بال نه و گرد عالم می‌پرند ** دست نه و گو ز میدان می‌برند

آن فقیری کو ز معنی بوی یافت ** دست ببریده همی زنبیل بافت

عاشقان اندر عدم خیمه زدند ** چون عدم یک‌رنگ و نفس واحدند

شیرخواره کی شناسد ذوق لوت ** مر پری را بوی باشد لوت و پوت 3025

آدمی کی بو برد از بوی او ** چونک خوی اوست ضد خوی او

یابد از بو آن پری بوی‌کش ** تو نیابی آن ز صد من لوت خوش

پیش قبطی خون بود آن آب نیل ** آب باشد پیش سبطی جمیل

جاده باشد بحر ز اسرائیلیان ** غرقه گه باشد ز فرعون عوان

مخصوص بودن یعقوب علیه السلام به چشیدن جام حق از روی یوسف و کشیدن بوی حق از بوی یوسف و حرمان برادران و غیر هم ازین هر دو

آنچ یعقوب از رخ یوسف بدید ** خاص او بد آن به اخوان کی رسید 3030

این ز عشقش خویش در چه می‌کند ** و آن بکین از بهر او چه می‌کند

سفره‌ی او پیش این از نان تهیست ** پیش یعقوبست پر کو مشتهیست

روی ناشسته نبیند روی حور ** لا صلوة گفت الا بالطهور

عشق باشد لوت و پوت جانها ** جوع ازین رویست قوت جانها

جوع یوسف بود آن یعقوب را ** بوی نانش می‌رسید از دور جا 3035

آنک بستد پیرهن را می‌شتافت ** بوی پیراهان یوسف می‌نیافت

و آنک صد فرسنگ زان سو بود او ** چونک بد یعقوب می‌بویید بو

ای بسا عالم ز دانش بی‌نصیب ** حافظ علمست آنکس نه حبیب

مستمع از وی همی‌یابد مشام ** گرچه باشد مستمع از جنس عام

زانک پیراهان بدستش عاریه‌ست ** چون بدست آن نخاسی جاریه‌ست 3040

جاریه پیش نخاسی سرسریست ** در کف او از برای مشتریست

قسمت حقست روزی دادنی ** هر یکی را سوی دیگر راه نی

یک خیال نیک باغ آن شده ** یک خیال زشت راه این زده

آن خدایی کز خیالی باغ ساخت ** وز خیالی دوزخ و جای گداخت

پس کی داند راه گلشنهای او ** پس کی داند جای گلخنهای او 3045

دیدبان دل نبیند در مجال ** کز کدامین رکن جان آید خیال

گر بدیدی مطلعش را ز احتیال ** بند کردی راه هر ناخوش خیال

کی رسد جاسوس را آنجا قدم ** که بود مرصاد و در بند عدم

دامن فضلش بکف کن کوروار ** قبض اعمی این بود ای شهره‌یار

دامن او امر و فرمان ویست ** نیکبختی که تقی جان ویست 3050

آن یکی در مرغزار و جوی آب ** و آن یکی پهلوی او اندر عذاب

او عجب مانده که ذوق این ز چیست ** و آن عجب مانده که این در حبس کیست

هین چرا خشکی که اینجا چشمه هاست ** هین چرا زردی که اینجا صد دواست

همنشینا هین در آ اندر چمن ** گوید ای جان من نیارم آمدن

حکایت امیر و غلامش کی نماز باره بود وانس عظیم داشت در نماز و مناجات با حق

میرشد محتاج گرمابه سحر ** بانگ زد سنقر هلا بردار سر 3055

طاس و مندیل و گل از التون بگیر ** تابه گرمابه رویم ای ناگزیر

سنقر آن دم طاس و مندیلی نکو ** برگرفت و رفت با او دو بدو

مسجدی بر ره بد و بانگ صلا ** آمد اندر گوش سنقر در ملا

بود سنقر سخت مولع در نماز ** گفت ای میر من ای بنده‌نواز

تو برین دکان زمانی صبرکن ** تا گزارم فرض و خوانم لم یکن 3060

چون امام و قوم بیرون آمدند ** ازنماز و وردها فارغ شدند

سنقر آنجا ماند تا نزدیک چاشت ** میر سنقر را زمانی چشم داشت

گفت ای سنقر چرا نایی برون ** گفت می‌نگذاردم این ذو فنون

صبر کن نک آمدم ای روشنی ** نیستم غافل که در گوش منی

هفت نوبت صبر کرد و بانگ کرد ** تاکه عاجز گشت از تیباش مرد 3065