پیش پیغامبر در آمد با خمار ** کودکی دو ماه زن را بر کنار

Eşeğiyle beraber yanına geldi, kucağında da iki aylık bir çocuk vardı.

گفت کودک سلم الله علیک ** یا رسول الله قد جنا الیک

Çocuk, Peygamber’e “Allah, sana selâm söyledi Ya Rasûllâllah, sana geldik işte” dedi.

مادرش از خشم گفتش هی خموش ** کیت افکند این شهادت را بگوش

Anası kızgınlıkla “Sus be, bu şahadeti kulağına kim üfürdü?

این کیت آموخت ای طفل صغیر ** که زبانت گشت در طفلی جریر

A yumurcak, bunu sana kim söyledi de böyle dilin açıldı, söyleyip duruyorsun?” dedi.

گفت حق آموخت آنگه جبرئیل ** در بیان با جبرئیلم من رسیل 3225

Çocuk dedi ki: “Evvelâ Allah, sonra da Cebrail! Ben, bu sözde Cebrail’e ahenk uyduruyorum.“

گفت کو گفتا که بالای سرت ** می‌نبینی کن به بالا منظرت

Kadın “Nerede Cebrail?” deyince çocuk dedi ki: “Nah; başının üstünde. Görmüyor musun? Kafanı kaldır da bir yukarıya bak!

ایستاده بر سر تو جبرئیل ** مر مرا گشته به صد گونه دلیل

Cebrail, başının üstünde duruyor; bana yüz çeşit delil olmakta!“

گفت می‌بینی تو گفتا که بلی ** بر سرت تابان چو بدری کاملی

Kadın, “Sahi görüyor musun?“ dedi. Çocuk dedi ki: “Evet, başının üstünde ayın on dördü gibi durmakta.

می‌بیاموزد مرا وصف رسول ** زان علوم می‌رهاند زین سفول

Bana Peygamber’i vasfediyor. Beni, bu suretle bu aşağılıklardan yüceltmede!

پس رسولش گفت ای طفل رضیع ** چیست نامت باز گو و شو مطیع 3230

Sonra Peygamber, “Ey süt emer yavru, adın ne? Hadi bunu da söyle de sonra ananın isteğine uy, sus“ dedi.

گفت نامم پیش حق عبدالعزیز ** عبد عزی پیش این یک مشت حیز

Çocuk, “Adım, Allah yanında Abdülâziz, fakat bu bir avuç edepsize göre Abdül Uzzâ!

من ز عزی پاک و بیزار و بری ** حق آنک دادت این پیغامبری

Hâlbuki ben sana bu peygamberliği veren Allah hakkı için Uzzâ’dan usanmışım, berîyim!“ dedi.

کودک دو ماهه همچون ماه بدر ** درس بالغ گفته چون اصحاب صدر

İki aylık, çocuk, ayın on dördü gibi parlamış, başköşeye geçen bilgi sahipleri gibi yetişmiş kişilere ders veriyordu.

پس حنوط آن دم ز جنت در رسید ** تا دماغ طفل و مادر بو کشید

Bu sırada çocuğun burnuna da, anasının burnuna da cennetten kâfuru kokusu geldi.

هر دو می‌گفتند کز خوف سقوط ** جان سپردن به برین بوی حنوط 3235

Her ikisi de yaşarsak yine bu mertebeden düşer, kâfir oluruz korkusuyla bunu söylediler ve bu kokuyu duya duya can verdiler.

آن کسی را کش معرف حق بود ** جامد و نامیش صد صدق زند

Birisini, Allah överse ona cansızlar da yüzlerce kere doğrudur, haktır der, canlılar da!

آنکسی را کش خدا حافظ بود ** مرغ و ماهی مر ورا حارس شود

Birisini koruyan Allah olursa ona kuş da gözcü, bekçi kesilir, balık da!

ربودن عقاب موزه‌ی مصطفی علیه السلام و بردن بر هوا و نگون کردن و از موزه مار سیاه فرو افتادن

Tavşancıl kuşunun Mustafa Aleyhisselâm’ın pabucunu kapıp havalanması ve havada pabucu ters çevirmesi, içindeki karayılanın düşmesi

اندرین بودند کواز صلا ** مصطفی بشنید از سوی علا

Tam bu sırada Mustafa, yücelerden ezan sesini duydu.

خواست آبی و وضو را تازه کرد ** دست و رو را شست او زان آب سرد

Abdest tazelemek üzere su istedi. O soğuk suyla elini, yüzünü yıkadı.

هر دو پا شست و به موزه کرد رای ** موزه را بربود یک موزه‌ربای 3240

Ayaklarını da yıkayıp pabuçlarını giymek üzereyken bir kuş gelip pabucunun bir tekini kapıverdi.

دست سوی موزه برد آن خوش‌خطاب ** موزه را بربود از دستش عقاب

O güzel sözlü Peygamber, tam pabucu eline almışken tavşancıl pabucunu elinden kapıvermişti.

موزه را اندر هوا برد او چو باد ** پس نگون کرد و از آن ماری فتاد

Kuş, yel gibi havalandı, pabucu, tersine çevirdi, içinden bir yılan düştü.

در فتاد از موزه یک مار سیاه ** زان عنایت شد عقابش نیکخواه

Kapkara bir yılandı o… tavşancıl, bu hareketiyle Peygamber’e iyilik etmek istemiş, Allah inayetine sebep olmuştu.

پس عقاب آن موزه را آورد باز ** گفت هین بستان و رو سوی نماز

Kuş, sonra pabucu getirip “Buyur, namaza git” diye Peygamber’in önüne koydu.

از ضرورت کردم این گستاخیی ** من ز ادب دارم شکسته‌شاخیی 3245

Âdeta “Bu küstahlığı zoraki yaptım, yoksa benim de edep ağacından bir dalcağızım var, ben de haddimce edep erkân nedir, bilirim“ diyordu.

وای کو گستاخ پایی می‌نهد ** بی ضرورت کش هوا فتوی دهد

Vay o kişiye ki küstahça adım atar, nefsine uyar da lüzumsuz fetvalar verir!

پس رسولش شکر کرد و گفت ما ** این جفا دیدیم و بود این خود وفا

Peygamber, şükretti de dedi ki: “Biz, bunu cefa sanıyorduk, hâlbuki vefanın ta kendisiymiş!“

موزه بربودی و من درهم شدم ** تو غمم بردی و من در غم شدم

Pabucumu kaptın, aklım karıştı, canım sıkıldı, sen beni gamdan kurtarıyormuşsun, bense gama düşmüştüm!

گرچه هر غیبی خدا ما را نمود ** دل در آن لحظه به خود مشغول بود

Allah, bize bütün gaypları gösterdi ama o sırada gönlüm, kendimle meşguldü! “

گفت دور از تو که غفلت در تو رست ** دیدنم آن غیب را هم عکس تست 3250

Tavşancıl, “Sen, gafil olmazsın, bu, senden uzak. Ey Mustafa, benim gaybı görmem de sendeki bilginin aksinden!

مار در موزه ببینم بر هوا ** نیست از من عکس تست ای مصطفی

Havadayken pabucun içindeki yılanı görmem, kendimden değil, senden aksetti bu bana“ dedi.

عکس نورانی همه روشن بود ** عکس ظلمانی همه گلخن بود

Nurlu kişinin aksi de aydındır. Zulmette kalanın aksiyse baştanbaşa külhan kesilir.

عکس عبدالله همه نوری بود ** عکس بیگانه همه کوری بود

Allah kulunun aksi tamamıyla nurdur, yabancının aksiyse tamamıyla körlük!

عکس هر کس را بدان ای جان ببین ** پهلوی جنسی که خواهی می‌نشین

Ey can, herkesin aksi nedir, bunu bil… dilediğin kişinin yanında otur!

وجه عبرت گرفتن ازین حکایت و یقین دانستن کی ان مع العسر یسرا

Bu hikâyeden ibret alış şüphesiz olarak her güçlüğün bir kolaylığı olduğunu biliş

عبرتست آن قصه ای جان مر ترا ** تا که راضی باشی در حکم خدا 3255

Ey can o hikâye, Allah hükmüne razı olasın diye sana ibrettir.

تا که زیرک باشی و نیکوگمان ** چون ببینی واقعه‌ی بد ناگهان

İbret al da kötü bir işe düşünce aklını başına devşir, ye’se düşme, hüsnü zanda bulun!

دیگران گردند زرد از بیم آن ** تو چو گل خندان گه سود و زیان

Başkaları, o hâdiseden korkup sapsarı kesilse bile sen aldırış etme. Fayda, zamanında da, ziyan zamanında da gül gibi gülmeye bak!

زانک گل گر برگ برگش می‌کنی ** خنده نگذارد نگردد منثنی

Gülün yapraklarını birer birer koparsan da yine gülmeyi bırakmaz, yine solup gamlanmaz.

گوید از خاری چرا افتم بغم ** خنده را من خود ز خار آورده‌ام

Bir dikenden niçin gama düşeyim? Zaten bu gülmeyi diken yüzünden buldum der.

هرچه از تو یاوه گردد از قضا ** تو یقین دان که خریدت از بلا 3260

Takdir yüzünden kaybettiğin şeyler, muhakkak senden belâyı giderir… Bunu böyle bil!

ما التصوف قال وجدان الفرح ** فی الفاد عند اتیان الترح

Tasavvuf nedir diye bir uluya sordular da dedi ki: Sıkıntı zamanı, gönülde neşe, ferah bulmak!

آن عقابش را عقابی دان که او ** در ربود آن موزه را زان نیک‌خو

Allah’ın verdiği mihnet ve cefayı da Peygamber’in pabucunu kapan tavşancıl say.

تا رهاند پاش را از زخم مار ** ای خنک عقلی که باشد بی غبار

Tavşancıl, Peygamber’in ayağını yılan sokmasın diye pabucu kaptı, toza, toprağa bulanmamış akla ne mutlu!

گفت لا تاسوا علی ما فاتکم ** ان اتی السرحان واردی شاتکم

Allah, “Kaybettiğiniz şeylere eseflenmeyin, hatta kurt gelse de keçinizi yese bile“ buyurdu.

کان بلا دفع بلاهای بزرگ ** و آن زیان منع زیانهای سترگ 3265

O belâ, daha büyük belâları defetmek, o ziyan daha dehşetli ziyanları menetmek içindir.

استدعاء آن مرد از موسی زبان بهایم با طیور

Bir adamın, Musa’dan hayvanların, kuşların dillerini öğrenmeyi istemesi

گفت موسی را یکی مرد جوان ** که بیاموزم زبان جانوران

Musa’ya bir delikanlı dedi ki: “Hayvanların dillerini öğrenmek istiyorum.

تا بود کز بانگ حیوانات و دد ** عبرتی حاصل کنم در دین خود

Bu suretle kurdun, kuşun sözlerini duyayım da dinime ait işlerde ibret sahibi olayım.

چون زبانهای بنی آدم همه ** در پی آبست و نان و دمدمه

Çünkü Âdemoğulları’nın bütün sözleri, suya, ekmeğe, şana, şerefe ait.

بوک حیوانات را دردی دگر ** باشد از تدبیر هنگام گذر

Belki hayvanların bu dünyadan göçme zamanındaki tedbirleri, bu tedbirler yüzünden başka bir dertleri var!“

گفت موسی رو گذر کن زین هوس ** کین خطر دارد بسی در پیش و پس 3270

Musa, “Hadi efendim, hadi… Vazgeç bu hevesten… Bunun önünde, sonunda pek çok tehlikesi var.