ای خداوند ای قدیم احسان تو ** آنک دانم وانک نه هم آن تو

تو بفرمودی که حق را یاد کن ** زانک حق من نمی‌گردد کهن

یاد کن لطفی که کردم آن صبوح ** با شما از حفظ در کشتی نوح

پیله بابایانتان را آن زمان ** دادم از طوفان و از موجش امان

آب آتش خو زمین بگرفته بود ** موج او مر اوج که را می‌ربود 335

حفظ کردم من نکردم ردتان ** در وجود جد جد جدتان

چون شدی سر پشت پایت چون زنم ** کارگاه خویش ضایع چون کنم

چون فدای بی‌وفایان می‌شوی ** از گمان بد بدان سو می‌روی

من ز سهو و بی‌وفاییها بری ** سوی من آیی گمان بد بری

این گمان بد بر آنجا بر که تو ** می‌شوی در پیش همچون خود دوتو 340

بس گرفتی یار و همراهان زفت ** گر ترا پرسم که کو گویی که زفت

یار نیکت رفت بر چرخ برین ** یار فسقت رفت در قعر زمین

تو بماندی در میانه آنچنان ** بی‌مدد چون آتشی از کاروان

دامن او گیر ای یار دلیر ** کو منزه باشد از بالا و زیر

نه چو عیسی سوی گردون بر شود ** نه چو قارون در زمین اندر رود 345

با تو باشد در مکان و بی‌مکان ** چون بمانی از سرا و از دکان

او بر آرد از کدورتها صفا ** مر جفاهای ترا گیرد وفا

چون جفا آری فرستد گوشمال ** تا ز نقصان وا روی سوی کمال

چون تو وردی ترک کردی در روش ** بر تو قبضی آید از رنج و تبش

آن ادب کردن بود یعنی مکن ** هیچ تحویلی از آن عهد کهن 350

پیش از آن کین قبض زنجیری شود ** این که دلگیریست پاگیری شود

رنج معقولت شود محسوس و فاش ** تا نگیری این اشارت را بلاش

در معاصی قبضها دلگیر شد ** قبضها بعد از اجل زنجیر شد

نعط من اعرض هنا عن ذکرنا ** عیشة ضنک و نجزی بالعمی

دزد چون مال کسان را می‌برد ** قبض و دلتنگی دلش را می‌خلد 355

او همی‌گوید عجب این قبض چیست ** قبض آن مظلوم کز شرت گریست

چون بدین قبض التفاتی کم کند ** باد اصرار آتشش را دم کند

قبض دل قبض عوان شد لاجرم ** گشت محسوس آن معانی زد علم

غصه‌ها زندان شدست و چارمیخ ** غصه بیخست و بروید شاخ بیخ

بیخ پنهان بود هم شد آشکار ** قبض و بسط اندرون بیخی شمار 360

چونک بیخ بد بود زودش بزن ** تا نروید زشت‌خاری در چمن

قبض دیدی چاره‌ی آن قبض کن ** زانک سرها جمله می‌روید ز بن

بسط دیدی بسط خود را آب ده ** چون بر آید میوه با اصحاب ده

باقی قصه‌ی اهل سبا

آن سبا ز اهل صبا بودند و خام ** کارشان کفران نعمت با کرام

باشد آن کفران نعمت در مثال ** که کنی با محسن خود تو جدال 365

که نمی‌باید مرا این نیکوی ** من برنجم زین چه رنجم می‌شوی

لطف کن این نیکوی را دور کن ** من نخواهم چشم زودم کور کن

پس سبا گفتند باعد بیننا ** شیننا خیر لنا خذ زیننا

ما نمی‌خواهیم این ایوان و باغ ** نه زنان خوب و نه امن و فراغ

شهرها نزدیک همدیگر بدست ** آن بیابانست خوش کانجا ددست 370

یطلب الانسان فی الصیف الشتا ** فاذا جاء الشتا انکر ذا

فهو لا یرضی بحال ابدا ** لا بضیق لا بعیش رغدا

قتل الانسان ما اکفره ** کلما نال هدی انکره

نفس زین سانست زان شد کشتنی ** اقتلوا انفسکم گفت آن سنی

خار سه سویست هر چون کش نهی ** در خلد وز زخم او تو کی جهی 375

آتش ترک هوا در خار زن ** دست اندر یار نیکوکار زن

چون ز حد بردند اصحاب سبا ** که بپیش ما وبا به از صبا

ناصحانشان در نصیحت آمدند ** از فسوق و کفر مانع می‌شدند

قصد خون ناصحان می‌داشتند ** تخم فسق و کافری می‌کاشتند

چون قضا آید شود تنگ این جهان ** از قضا حلوا شود رنج دهان 380