چشم بسته می‌شود وقت قضا ** تا نبیند چشم کحل چشم را

مکر آن فارس چو انگیزید گرد ** آن غبارت ز استغاثت دور کرد

سوی فارس رو مرو سوی غبار ** ورنه بر تو کوبد آن مکر سوار

گفت حق آن را که این گرگش بخورد ** دید گرد گرگ چون زاری نکرد 385

او نمی‌دانست گرد گرگ را ** با چنین دانش چرا کرد او چرا

گوسفندان بوی گرگ با گزند ** می‌بدانند و بهر سو می‌خزند

مغز حیوانات بوی شیر را ** می‌بداند ترک می‌گوید چرا

بوی شیر خشم دیدی باز گرد ** با مناجات و حذر انباز گرد

وا نگشتند آن گروه از گرد گرگ ** گرگ محنت بعد گرد آمد سترگ 390

بر درید آن گوسفندان را بخشم ** که ز چوپان خرد بستند چشم

چند چوپانشان بخواند و نامدند ** خاک غم در چشم چوپان می‌زدند

که برو ما از تو خود چوپان‌تریم ** چون تبع گردیم هر یک سروریم

طعمه‌ی گرگیم و آن یار نه ** هیزم ناریم و آن عار نه

حمیتی بد جاهلیت در دماغ ** بانگ شومی بر دمنشان کرد زاغ 395

بهر مظلومان همی‌کندند چاه ** در چه افتادند و می‌گفتند آه

پوستین یوسفان بکشافتند ** آنچ می‌کردند یک یک یافتند

کیست آن یوسف دل حق‌جوی تو ** چون اسیری بسته اندر کوی تو

جبرئیلی را بر استن بسته‌ای ** پر و بالش را به صد جا خسته‌ای

پیش او گوساله بریان آوری ** گه کشی او را به کهدان آوری 400

که بخور اینست ما را لوت و پوت ** نیست او را جز لقاء الله قوت

زین شکنجه و امتحان آن مبتلا ** می‌کند از تو شکایت با خدا

کای خدا افغان ازین گرگ کهن ** گویدش نک وقت آمد صبر کن

داد تو وا خواهم از هر بی‌خبر ** داد کی دهد جز خدای دادگر

او همی‌گوید که صبرم شد فنا ** در فراق روی تو یا ربنا 405

احمدم در مانده در دست یهود ** صالحم افتاده در حبس ثمود

ای سعادت‌بخش جان انبیا ** یا بکش یا باز خوانم یا بیا

با فراقت کافران را نیست تاب ** می‌گود یا لیتنی کنت تراب

حال او اینست کو خود زان سوست ** چون بود بی تو کسی کان توست

حق همی‌گوید که آری ای نزه ** لیک بشنو صبر آر و صبر به 410

صبح نزدیکست خامش کم خروش ** من همی‌کوشم پی تو تو مکوش

بقیه‌ی داستان رفتن خواجه به دعوت روستایی سوی ده

شد ز حد هین باز گرد ای یار گرد ** روستایی خواجه را بین خانه برد

قصه‌ی اهل سبا یک گوشه نه ** آن بگو کان خواجه چون آمد به ده

روستایی در تملق شیوه کرد ** تا که حزم خواجه را کالیوه کرد

از پیام اندر پیام او خیره شد ** تا زلال حزم خواجه تیره شد 415

هم ازینجا کودکانش در پسند ** نرتع و نلعب بشادی می‌زدند

همچو یوسف کش ز تقدیر عجب ** نرتع و نلعب ببرد از ظل آب

آن نه بازی بلک جانبازیست آن ** حیله و مکر و دغاسازیست آن

هرچه از یارت جدا اندازد آن ** مشنو آن را کان زیان دارد زیان

گر بود آن سود صد در صد مگیر ** بهر زر مگسل ز گنجور ای فقیر 420

این شنو که چند یزدان زجر کرد ** گفت اصحاب نبی را گرم و سرد

زانک بر بانگ دهل در سال تنگ ** جمعه را کردند باطل بی درنگ

تا نباید دیگران ارزان خرند ** زان جلب صرفه ز ما ایشان برند

ماند پیغامبر بخلوت در نماز ** با دو سه درویش ثابت پر نیاز

گفت طبل و لهو و بازرگانیی ** چونتان ببرید از ربانیی 425

قد فضضتم نحو قمح هائما ** ثم خلیتم نبیا قائما

بهر گندم تخم باطل کاشتید ** و آن رسول حق را بگذاشتید

صحبت او خیر من لهوست و مال ** بین کرا بگذاشتی چشمی بمال

خود نشد حرص شما را این یقین ** که منم رزاق و خیر الرازقین

آنک گندم را ز خود روزی دهد ** کی توکلهات را ضایع نهد 430

از پی گندم جدا گشتی از آن ** که فرستادست گندم ز آسمان

دعوت باز بطان را از آب به صحرا