گاو موسی بود قربان گشته‌ای ** کمترین جزوش حیات کشته‌ای

برجهید آن کشته ز آسیبش ز جا ** در خطاب اضربوه بعضها

یا کرامی اذبحوا هذا البقر ** ان اردتم حشر ارواح النظر 3900

از جمادی مردم و نامی شدم ** وز نما مردم به حیوان برزدم

مردم از حیوانی و آدم شدم ** پس چه ترسم کی ز مردن کم شدم

حمله‌ی دیگر بمیرم از بشر ** تا بر آرم از ملایک پر و سر

وز ملک هم بایدم جستن ز جو ** کل شیء هالک الا وجهه

بار دیگر از ملک قربان شوم ** آنچ اندر وهم ناید آن شوم 3905

پس عدم گردم عدم چون ارغنون ** گویدم که انا الیه راجعون

مرگ دان آنک اتفاق امتست ** کاب حیوانی نهان در ظلمتست

همچو نیلوفر برو زین طرف جو ** همچو مستسقی حریص و مرگ‌جو

مرگ او آبست و او جویای آب ** می‌خورد والله اعلم بالصواب

ای فسرده عاشق ننگین نمد ** کو ز بیم جان ز جانان می‌رمد 3910

سوی تیغ عشقش ای ننگ زنان ** صد هزاران جان نگر دستک‌زنان

جوی دیدی کوزه اندر جوی ریز ** آب را از جوی کی باشد گریز

آب کوزه چون در آب جو شود ** محو گردد در وی و جو او شود

وصف او فانی شد و ذاتش بقا ** زین سپس نه کم شود نه بدلقا

خویش را بر نخل او آویختم ** عذر آن را که ازو بگریختم 3915

رسیدن آن عاشق به معشوق خویش چون دست از جان خود بشست

همچو گویی سجده کن بر رو و سر ** جانب آن صدر شد با چشم تر

جمله خلقان منتظر سر در هوا ** کش بسوزد یا برآویزد ورا

این زمان این احمق یک لخت را ** آن نماید که زمان بدبخت را

همچو پروانه شرر را نور دید ** احمقانه در فتاد از جان برید

لیک شمع عشق چون آن شمع نیست ** روشن اندر روشن اندر روشنیست 3920

او به عکس شمعهای آتشیست ** می‌نماید آتش و جمله خوشیست

صفت آن مسجد کی عاشق‌کش بود و آن عاشق مرگ‌جوی لا ابالی کی درو مهمان شد

یک حکایت گوش کن ای نیک‌پی ** مسجدی بد بر کنار شهر ری

هیچ کس در وی نخفتی شب ز بیم ** که نه فرزندش شدی آن شب یتیم

بس که اندر وی غریب عور رفت ** صبحدم چون اختران در گور رفت

خویشتن را نیک ازین آگاه کن ** صبح آمد خواب را کوتاه کن 3925

هر کسی گفتی که پریانند تند ** اندرو مهمان کشان با تیغ کند

آن دگر گفتی که سحرست و طلسم ** کین رصد باشد عدو جان و خصم

آن دگر گفتی که بر نه نقش فاش ** بر درش کای میهمان اینجا مباش

شب مخسپ اینجا اگر جان بایدت ** ورنه مرگ اینجا کمین بگشایدت

وان یکی گفتی که شب قفلی نهید ** غافلی کاید شما کم ره دهید 3930

مهمان آمدن در آن مسجد

تا یکی مهمان در آمد وقت شب ** کو شنیده بود آن صیت عجب

از برای آزمون می‌آزمود ** زانک بس مردانه و جان سیر بود

گفت کم گیرم سر و اشکمبه‌ای ** رفته گیر از گنج جان یک حبه‌ای

صورت تن گو برو من کیستم ** نقش کم ناید چو من باقیستم

چون نفخت بودم از لطف خدا ** نفخ حق باشم ز نای تن جدا 3935

تا نیفتد بانگ نفخش این طرف ** تا رهد آن گوهر از تنگین صدف

چون تمنوا موت گفت ای صادقین ** صادقم جان را برافشانم برین

ملامت کردن اهل مسجد مهمان عاشق را از شب خفتن در آنجا و تهدید کردن مرورا

قوم گفتندش که هین اینجا مخسپ ** تا نکوبد جانستانت همچو کسپ

که غریبی و نمی‌دانی ز حال ** کاندرین جا هر که خفت آمد زوال

اتفاقی نیست این ما بارها ** دیده‌ایم و جمله اصحاب نهی 3940

هر که آن مسجد شبی مسکن شدش ** نیم‌شب مرگ هلاهل آمدش

از یکی ما تابه صد این دیده‌ایم ** نه به تقلید از کسی بشنیده‌ایم

گفت الدین نصیحه آن رسول ** آن نصیحت در لغت ضد غلول

این نصیحت راستی در دوستی ** در غلولی خاین و سگ‌پوستی

بی خیانت این نصیحت از وداد ** می‌نماییمت مگرد از عقل و داد 3945

جواب گفتن عاشق عاذلان را

گفت او ای ناصحان من بی ندم ** از جهان زندگی سیر آمدم

منبلی‌ام زخم جو و زخم‌خواه ** عافیت کم جوی از منبل براه