دی همی‌گفتی که پایندان شدم ** که بودتان فتح و نصرت دم‌بدم

دی همی‌گفتی که پایندان شدم ** که بودتان فتح و نصرت دم‌بدم 4045

دی زعیم الجیش بودی ای لعین ** وین زمان نامرد و ناچیز و مهین

تا بخوردیم آن دم تو و آمدیم ** تو بتون رفتی و ما هیزم شدیم

چونک حارث با سراقه گفت این ** از عتابش خشمگین شد آن لعین

دست خود خشمین ز دست او کشید ** چون ز گفت اوش درد دل رسید

سینه‌اش را کوفت شیطان و گریخت ** خون آن بیچارگان زین مکر ریخت 4050

چونک ویران کرد چندین عالم او ** پس بگفت این بری منکم

کوفت اندر سینه‌اش انداختش ** پس گریزان شد چو هیبت تاختش

نفس و شیطان هر دو یک تن بوده‌اند ** در دو صورت خویش را بنموده‌اند

چون فرشته و عقل کایشان یک بدند ** بهر حکمتهاش دو صورت شدند

دشمنی داری چنین در سر خویش ** مانع عقلست و خصم جان و کیش 4055

یکنفس حمله کند چون سوسمار ** پس بسوراخی گریزد در فرار

در دل او سوراخها دارد کنون ** سر ز هر سوراخ می‌آرد برون

نام پنهان گشتن دیو از نفوس ** واندر آن سوراخ رفتن شد خنوس

که خنوسش چون خنوس قنفذست ** چون سر قنفذ ورا آمد شذست

که خدا آن دیو را خناس خواند ** کو سر آن خارپشتک را بماند 4060

می نهان گردد سر آن خارپشت ** دم‌بدم از بیم صیاد درشت

تا چو فرصت یافت سر آرد برون ** زین چنین مکری شود مارش زبون

گرنه نفس از اندرون راهت زدی ** ره‌زنان را بر تو دستی کی بدی

زان عوان مقتضی که شهوتست ** دل اسیر حرص و آز و آفتست

زان عوان سر شدی دزد و تباه ** تا عوانان را به قهر تست راه 4065

در خبر بشنو تو این پند نکو ** بیم جنبیکم لکم اعدی عدو

طمطراق این عدو مشنو گریز ** کو چو ابلیسست در لج و ستیز

بر تو او از بهر دنیا و نبرد ** آن عذاب سرمدی را سهل کرد

چه عجب گر مرگ را آسان کند ** او ز سحر خویش صد چندان کند

سحر کاهی را به صنعت که کند ** باز کوهی را چو کاهی می‌تند 4070

زشتها را نغز گرداند به فن ** نغزها را زشت گرداند به ظن

کار سحر اینست کو دم می‌زند ** هر نفس قلب حقایق می‌کند

آدمی را خر نماید ساعتی ** آدمی سازد خری را وآیتی

این چنین ساحر درون تست و سر ** ان فی الوسواس سحرا مستتر

اندر آن عالم که هست این سحرها ** ساحران هستند جادویی‌گشا 4075

اندر آن صحرا که رست این زهر تر ** نیز روییدست تریاق ای پسر

گویدت تریاق از من جو سپر ** که ز زهرم من به تو نزدیکتر

گفت او سحرست و ویرانی تو ** گفت من سحرست و دفع سحر او

مکرر کردن عاذلان پند را بر آن مهمان آن مسجد مهمان کش

گفت پیغامبر که ان فی البیان ** سحرا و حق گفت آن خوش پهلوان

هین مکن جلدی برو ای بوالکرم ** مسجد و ما را مکن زین متهم 4080

که بگوید دشمنی از دشمنی ** آتشی در ما زند فردا دنی

که بتاسانید او را ظالمی ** بر بهانه‌ی مسجد او بد سالمی

تا بهانه‌ی قتل بر مسجد نهد ** چونک بدنامست مسجد او جهد

تهمتی بر ما منه ای سخت‌جان ** که نه‌ایم آمن ز مکر دشمنان

هین برو جلدی مکن سودا مپز ** که نتان پیمود کیوان را بگز 4085

چون تو بسیاران بلافیده ز بخت ** ریش خود بر کنده یک یک لخت لخت

هین برو کوتاه کن این قیل و قال ** خویش و ما را در میفکن در وبال

جواب گفتن مهمان ایشان را و مثل آوردن بدفع کردن حارس کشت به بانگ دف از کشت شتری را کی کوس محمودی بر پشت او زدندی

گفت ای یاران از آن دیوان نیم ** که ز لا حولی ضعیف آید پیم

کودکی کو حارس کشتی بدی ** طبلکی در دفع مرغان می‌زدی

تا رمیدی مرغ زان طبلک ز کشت ** کشت از مرغان بد بی خوف گشت 4090

چونک سلطان شاه محمود کریم ** برگذر زد آن طرف خیمه‌ی عظیم

با سپاهی همچو استاره‌ی اثیر ** انبه و پیروز و صفدر ملک‌گیر

اشتری بد کو بدی حمال کوس ** بختیی بد پیش‌رو همچون خروس

بانگ کوس و طبل بر وی روز و شب ** می‌زدی اندر رجوع و در طلب