زانک نور از دل برین دیده نشست ** تا چو دل شد دیده‌ی تو عاطلست

زانک نور از دل برین دیده نشست ** تا چو دل شد دیده‌ی تو عاطلست 4315

دل چو بر انوار عقلی نیز زد ** زان نصیبی هم بدو دیده دهد

پس بدان کاب مبارک ز آسمان ** وحی دلها باشد و صدق بیان

ما چو آن کره هم آب جو خوریم ** سوی آن وسواس طاعن ننگریم

پی‌رو پیغمبرانی ره سپر ** طعنه‌ی خلقان همه بادی شمر

آن خداوندان که ره طی کرده‌اند ** گوش فا بانگ سگان کی کرده‌اند 4320

بقیه‌ی ذکر آن مهمان مسجد مهمان‌کش

باز گو کان پاک‌باز شیرمرد ** اندر آن مسجد چه بنمودش چه کرد

خفت در مسجد خود او را خواب کو ** مرد غرقه گشته چون خسپد بجو

خواب مرغ و ماهیان باشد همی ** عاشقان را زیر غرقاب غمی

نیمشب آواز با هولی رسید ** کایم آیم بر سرت ای مستفید

پنج کرت این چنین آواز سخت ** می‌رسید و دل همی‌شد لخت‌لخت 4325

تفسیر آیت واجلب علیهم بخیلک و رجلک

تو چو عزم دین کنی با اجتهاد ** دیو بانگت بر زند اندر نهاد

که مرو زان سو بیندیش ای غوی ** که اسیر رنج و درویشی شوی

بی‌نوا گردی ز یاران وابری ** خوار گردی و پشیمانی خوری

تو ز بیم بانگ آن دیو لعین ** وا گریزی در ضلالت از یقین

که هلا فردا و پس فردا مراست ** راه دین پویم که مهلت پیش ماست 4330

مرگ بینی باز کو از چپ و راست ** می‌کشد همسایه را تا بانگ خاست

باز عزم دین کنی از بیم جان ** مرد سازی خویشتن را یک زمان

پس سلح بر بندی از علم و حکم ** که من از خوفی نیارم پای کم

باز بانگی بر زند بر تو ز مکر ** که بترس و باز گرد از تیغ فقر

باز بگریزی ز راه روشنی ** آن سلاح علم و فن را بفکنی 4335

سالها او را به بانگی بنده‌ای ** در چنین ظلمت نمد افکنده‌ای

هیبت بانگ شیاطین خلق را ** بند کردست و گرفته حلق را

تا چنان نومید شد جانشان ز نور ** که روان کافران ز اهل قبور

این شکوه بانگ آن ملعون بود ** هیبت بانگ خدایی چون بود

هیبت بازست بر کبک نجیب ** مر مگس را نیست زان هیبت نصیب 4340

زانک نبود باز صیاد مگس ** عنکبوتان می مگس گیرند و بس

عنکبوت دیو بر چون تو ذباب ** کر و فر دارد نه بر کبک و عقاب

بانگ دیوان گله‌بان اشقیاست ** بانگ سلطان پاسبان اولیاست

تا نیامیزد بدین دو بانگ دور ** قطره‌ای از بحر خوش با بحر شور

رسیدن بانگ طلسمی نیم‌شب مهمان مسجد را

بشنو اکنون قصه‌ی آن بانگ سخت ** که نرفت از جا بدان آن نیکبخت 4345

گفت چون ترسم چو هست این طبل عید ** تا دهل ترسد که زخم او را رسید

ای دهلهای تهی بی قلوب ** قسمتان از عید جان شد زخم چوب

شد قیامت عید و بی‌دینان دهل ** ما چو اهل عید خندان همچو گل

بشنو اکنون این دهل چون بانگ زد ** دیگ دولتبا چگونه می‌پزد

چونک بشنود آن دهل آن مرد دید ** گفت چون ترسد دلم از طبل عید 4350

گفت با خود هین ملرزان دل کزین ** مرد جان بددلان بی‌یقین

وقت آن آمد که حیدروار من ** ملک گیرم یا بپردازم بدن

بر جهید و بانگ بر زد کای کیا ** حاضرم اینک اگر مردی بیا

در زمان بشکست ز آواز آن طلسم ** زر همی‌ریزید هر سو قسم قسم

ریخت چند این زر که ترسید آن پسر ** تا نگیرد زر ز پری راه در 4355

بعد از آن برخاست آن شیر عتید ** تا سحرگه زر به بیرون می‌کشید

دفن می‌کرد و همی آمد بزر ** با جوال و توبره بار دگر

گنجها بنهاد آن جانباز از آن ** کوری ترسانی واپس خزان

این زر ظاهر بخاطر آمدست ** در دل هر کور دور زرپرست

کودکان اسفالها را بشکنند ** نام زر بنهند و در دامن کنند 4360

اندر آن بازی چو گویی نام زر ** آن کند در خاطر کودک گذر

بل زر مضروب ضرب ایزدی ** کو نگردد کاسد آمد سرمدی

آن زری کین زر از آن زر تاب یافت ** گوهر و تابندگی و آب یافت

آن زری که دل ازو گردد غنی ** غالب آید بر قمر در روشنی