تو ز بیم بانگ آن دیو لعین ** وا گریزی در ضلالت از یقین

که هلا فردا و پس فردا مراست ** راه دین پویم که مهلت پیش ماست 4330

مرگ بینی باز کو از چپ و راست ** می‌کشد همسایه را تا بانگ خاست

باز عزم دین کنی از بیم جان ** مرد سازی خویشتن را یک زمان

پس سلح بر بندی از علم و حکم ** که من از خوفی نیارم پای کم

باز بانگی بر زند بر تو ز مکر ** که بترس و باز گرد از تیغ فقر

باز بگریزی ز راه روشنی ** آن سلاح علم و فن را بفکنی 4335

سالها او را به بانگی بنده‌ای ** در چنین ظلمت نمد افکنده‌ای

هیبت بانگ شیاطین خلق را ** بند کردست و گرفته حلق را

تا چنان نومید شد جانشان ز نور ** که روان کافران ز اهل قبور

این شکوه بانگ آن ملعون بود ** هیبت بانگ خدایی چون بود

هیبت بازست بر کبک نجیب ** مر مگس را نیست زان هیبت نصیب 4340

زانک نبود باز صیاد مگس ** عنکبوتان می مگس گیرند و بس

عنکبوت دیو بر چون تو ذباب ** کر و فر دارد نه بر کبک و عقاب

بانگ دیوان گله‌بان اشقیاست ** بانگ سلطان پاسبان اولیاست

تا نیامیزد بدین دو بانگ دور ** قطره‌ای از بحر خوش با بحر شور

رسیدن بانگ طلسمی نیم‌شب مهمان مسجد را

بشنو اکنون قصه‌ی آن بانگ سخت ** که نرفت از جا بدان آن نیکبخت 4345

گفت چون ترسم چو هست این طبل عید ** تا دهل ترسد که زخم او را رسید

ای دهلهای تهی بی قلوب ** قسمتان از عید جان شد زخم چوب

شد قیامت عید و بی‌دینان دهل ** ما چو اهل عید خندان همچو گل

بشنو اکنون این دهل چون بانگ زد ** دیگ دولتبا چگونه می‌پزد

چونک بشنود آن دهل آن مرد دید ** گفت چون ترسد دلم از طبل عید 4350

گفت با خود هین ملرزان دل کزین ** مرد جان بددلان بی‌یقین

وقت آن آمد که حیدروار من ** ملک گیرم یا بپردازم بدن

بر جهید و بانگ بر زد کای کیا ** حاضرم اینک اگر مردی بیا

در زمان بشکست ز آواز آن طلسم ** زر همی‌ریزید هر سو قسم قسم

ریخت چند این زر که ترسید آن پسر ** تا نگیرد زر ز پری راه در 4355

بعد از آن برخاست آن شیر عتید ** تا سحرگه زر به بیرون می‌کشید

دفن می‌کرد و همی آمد بزر ** با جوال و توبره بار دگر

گنجها بنهاد آن جانباز از آن ** کوری ترسانی واپس خزان

این زر ظاهر بخاطر آمدست ** در دل هر کور دور زرپرست

کودکان اسفالها را بشکنند ** نام زر بنهند و در دامن کنند 4360

اندر آن بازی چو گویی نام زر ** آن کند در خاطر کودک گذر

بل زر مضروب ضرب ایزدی ** کو نگردد کاسد آمد سرمدی

آن زری کین زر از آن زر تاب یافت ** گوهر و تابندگی و آب یافت

آن زری که دل ازو گردد غنی ** غالب آید بر قمر در روشنی

شمع بود آن مسجد و پروانه او ** خویشتن در باخت آن پروانه‌خو 4365

پر بسوخت او را ولیکن ساختش ** بس مبارک آمد آن انداختش

همچو موسی بود آن مسعودبخت ** کاتشی دید او به سوی آن درخت

چون عنایتها برو موفور بود ** نار می‌پنداشت و خود آن نور بود

مرد حق را چون ببینی ای پسر ** تو گمان داری برو نار بشر

تو ز خود می‌آیی و آن در تو است ** نار و خار ظن باطل این سو است 4370

او درخت موسی است و پر ضیا ** نور خوان نارش مخوان باری بیا

نه فطام این جهان ناری نمود ** سالکان رفتند و آن خود نور بود

پس بدان که شمع دین بر می‌شود ** این نه همچون شمع آتشها بود

این نماید نور و سوزد یار را ** و آن بصورت نار و گل زوار را

این چو سازنده ولی سوزنده‌ای ** و آن گه وصلت دل افروزنده‌ای 4375

شکل شعله‌ی نور پاک سازوار ** حاضران را نور و دوران را چو نار

ملاقات آن عاشق با صدر جهان

آن بخاری نیز خود بر شمع زد ** گشته بود از عشقش آسان آن کبد

آه سوزانش سوی گردون شده ** در دل صدر جهان مهر آمده