شاه کار نازکم فرموده است ** ز انتظارم شاه شب نغنوده است

من نیارم ترک امر شاه کرد ** من نتانم شد بر شه روی‌زرد

هر صباح و هر مسا سرهنگ خاص ** می‌رسد از من همی‌جوید مناص

تو روا داری که آیم سوی ده ** تا در ابرو افکند سلطان گره

بعد از آن درمان خشمش چون کنم ** زنده خود را زین مگر مدفون کنم 445

زین نمط او صد بهانه باز گفت ** حیله‌ها با حکم حق نفتاد جفت

گر شود ذرات عالم حیله‌پیچ ** با قضای آسمان هیچند هیچ

چون گریزد این زمین از آسمان ** چون کند او خویش را از وی نهان

هرچه آید ز آسمان سوی زمین ** نه مفر دارد نه چاره نه کمین

آتش ار خورشید می‌بارد برو ** او بپیش آتشش بنهاده رو 450

ور همی طوفان کند باران برو ** شهرها را می‌کند ویران برو

او شده تسلیم او ایوب‌وار ** که اسیرم هرچه می‌خواهی ببار

ای که جزو این زمینی سر مکش ** چونک بینی حکم یزدان در مکش

چون خلقناکم شنودی من تراب ** خاک باشی جست از تو رو متاب

بین که اندر خاک تخمی کاشتم ** کرد خاکی و منش افراشتم 455

حمله‌ی دیگر تو خاکی پیشه گیر ** تا کنم بر جمله میرانت امیر

آب از بالا به پستی در رود ** آنگه از پستی به بالا بر رود

گندم از بالا بزیر خاک شد ** بعد از آن او خوشه و چالاک شد

دانه‌ی هر میوه آمد در زمین ** بعد از آن سرها بر آورد از دفین

اصل نعمتها ز گردون تا بخاک ** زیر آمد شد غذای جان پاک 460

از تواضع چون ز گردون شد بزیر ** گشت جزو آدمی حی دلیر

پس صفات آدمی شد آن جماد ** بر فراز عرش پران گشت شاد

کز جهان زنده ز اول آمدیم ** باز از پستی سوی بالا شدیم

جمله اجزا در تحرک در سکون ** ناطقان که انا الیه راجعون

ذکر و تسبیحات اجزای نهان ** غلغلی افکند اندر آسمان 465

چون قضا آهنگ نارنجات کرد ** روستایی شهریی را مات کرد

با هزاران حزم خواجه مات شد ** زان سفر در معرض آفات شد

اعتمادش بر ثبات خویش بود ** گرچه که بد نیم سیلش در ربود

چون قضا بیرون کند از چرخ سر ** عاقلان گردند جمله کور و کر

ماهیان افتند از دریا برون ** دام گیرد مرغ پران را زبون 470

تا پری و دیو در شیشه شود ** بلک هاروتی به بابل در رود

جز کسی کاندر قضا اندر گریخت ** خون او را هیچ تربیعی نریخت

غیر آن که در گریزی در قضا ** هیچ حیله ندهدت از وی رها

قصه‌ی اهل ضروان و حیلت کردن ایشان تا بی زحمت درویشان باغها را قطاف کنند

قصه‌ی اصحاب ضروان خوانده‌ای ** پس چرا در حیله‌جویی مانده‌ای

حیله می‌کردند کزدم‌نیش چند ** که برند از روزی درویش چند 475

شب همه شب می‌سگالیدند مکر ** روی در رو کرده چندین عمرو و بکر

خفیه می‌گفتند سرها آن بدان ** تا نباید که خدا در یابد آن

با گل انداینده اسگالید گل ** دست کاری می‌کند پنهان ز دل

گفت الا یعلم هواک من خلق ** ان فی نجواک صدقا ام ملق

گفت یغفل عن ظعین قد غدا ** من یعاین این مثواه غدا 480

اینما قد هبطا او صعدا ** قد تولاه و احصی عددا

گوش را اکنون ز غفلت پاک کن ** استماع هجر آن غمناک کن

آن زکاتی دان که غمگین را دهی ** گوش را چون پیش دستانش نهی

بشنوی غمهای رنجوران دل ** فاقه‌ی جان شریف از آب و گل

خانه‌ی پر دود دارد پر فنی ** مر ورا بگشا ز اصغا روزنی 485

گوش تو او را چو راه دم شود ** دود تلخ از خانه‌ی او کم شود

غمگساری کن تو با ما ای روی ** گر به سوی رب اعلی می‌روی

این تردد حبس و زندانی بود ** که بنگذارد که جان سویی رود

این بدین سو آن بدان سو می‌کشد ** هر یکی گویا منم راه رشد

این تردد عقبه‌ی راه حقست ** ای خنک آن را که پایش مطلقست 490