دست او بگرفت کین رفته دمش ** آنگهی آید که من دم بخشمش

Sadr-ı Cihan, bu nefesi kesilmiş âşık, ona ben nefes bağışlayınca dirilir, kendine gelir diye âşığın elini tuttu,

چون به من زنده شود این مرده‌تن ** جان من باشد که رو آرد به من

“Bu bedeni ölü, bu canı uyanık âşık, benimle diriliyor. Şu halde o, benim canım… Bana yüz tutuyor.

من کنم او را ازین جان محتشم ** جان که من بخشم ببیند بخششم

Ben onu bu candan yücelteyim, bu cana muhtaç olmasın. Ona bir can bağışlayayım da ihsanımı onunla görsün!

جان نامحرم نبیند روی دوست ** جز همان جان کاصل او از کوی اوست 4680

Nâmahrem can, sevgilinin yüzünü göremez. Dostun yüzünü ancak aslı onun civarında olan can görür.

در دمم قصاب‌وار این دوست را ** تا هلد آن مغز نغزش پوست را

Bu dosta kasap gibi üfüreyim de o lâtif ruhu derisinden çıksın deyip,

گفت ای جان رمیده از بلا ** وصل ما را در گشادیم الصلا

Âşıka “Ey belâlar yüzünden bedeni terk edip giden can, vuslat kapımızı açtık, gel gel!

ای خود ما بی‌خودی و مستی‌ات ** ای ز هست ما هماره هستی‌ات

Ey varlığımız, yokluğuna, sarhoşluğuna sebep olan… Ey varlığı, varlığımızdan ibaret bulunan âşık!

با تو بی لب این زمان من نو بنو ** رازهای کهنه گویم می‌شنو

Şimdi ben sana dilsiz, dudaksız yeniden yeniye eski sırlar söyleyeceğim dinle!

زانک آن لبها ازین دم می‌رمد ** بر لب جوی نهان بر می‌دمد 4685

Dilsiz, dudaksız söyleyeceğim, çünkü şu diller, dudaklar, bu nefesten ürkerler. Bu nefes, gizli bir ırmağın kıyısında yetişir, meyve verir!

گوش بی‌گوشی درین دم بر گشا ** بهر راز یفعل الله ما یشا

Şimdi can kulağını aç da “Allah dilediğini yapar sırrını duymaya hazırlan” dedi.

چون صلای وصل بشنیدن گرفت ** اندک اندک مرده جنبیدن گرفت

Âşık, vuslata çağrıldığını duyunca yavaş yavaş kımıldanmaya başladı.

نه کم از خاکست کز عشوه‌ی صبا ** سبز پوشد سر بر آرد از فنا

Âşık, topraktan da aşağıyı değil ya… Toprak bile sabah rüzgârının işvesiyle yeşiller giyinir, yokluktan başını kaldırır!

کم ز آب نطفه نبود کز خطاب ** یوسفان زایند رخ چون آفتاب

Meniden de aşağı değil ya… Meni bile Allah emrini duyar da güneş yüzlü Yusuflar meydana getirir!

کم ز بادی نیست شد از امر کن ** در رحم طاوس و مرغ خوش‌سخن 4690

Rüzgârdan da aşağı değil ya… Kün emrini işitir de rahimde tavus olur, güzel güzel söz söyleyen kuş kesilir!

کم ز کوه سنگ نبود کز ولاد ** ناقه‌ای کان ناقه ناقه زاد زاد

Taştan, topraktan meydana gelen dağdan da aşağı değil ya... Deve doğurur da o deveden de deve yavrusu doğar!

زین همه بگذر نه آن مایه‌ی عدم ** عالمی زاد و بزاید دم بدم

Bunların hepsini bir tarafa bırak, yokluk koskoca bir âlem doğurmadı mı? Hâlâ da her an bütün varlıklar ondan doğmuyor mu?

بر جهید و بر طپید و شاد شاد ** یک دو چرخی زد سجود اندر فتاد

Âşık, sıçradı, titredi, neşeli neşeli bir iki döndü, bir iki çark vurdu… Yere kapandı, secdeye vardı!

با خویش آمدن عاشق بیهوش و روی آوردن به ثنا و شکر معشوق

Âşığın kendine gelmesi ve sevgiliyi övmeye başlaması sevgilinin şükretmesi

گفت ای عنقای حق جان را مطاف ** شکر که باز آمدی زان کوه قاف

Dedi ki: “Ey çevresinde canın tavaf edip durduğu Allah ankası… Şükrolsun, kaf dağından geri döndük,

ای سرافیل قیامتگاه عشق ** ای تو عشق عشق و ای دلخواه عشق 4695

Ey aşkın kıyamet yerinde İsrafillik eden sevgili… Ey aşkın aşkı, ey aşkın dileği!

اولین خلعت که خواهی دادنم ** گوش خواهم که نهی بر روزنم

Bana hilât vermeden önce dilerim, kulağını pencereme daya…

گرچه می‌دانی بصفوت حال من ** بنده‌پرور گوش کن اقوال من

Kalbim tertemizdir, bu yüzden halimi bilirsin… Ey kulları yetiştiren, ey kullarına lütuflarda bulunan sevgili, sözlerimi duy!

صد هزاران بار ای صدر فرید ** ز آرزوی گوش تو هوشم پرید

Ey misli olmayan Sadr, nice zamandır halimi duymanı arzulayıp durdum. Bu arzuyla aklım, fikrim uçtu gitti.

آن سمیعی تو وان اصغای تو ** و آن تبسمهای جان‌افزای تو

Nice zamandır sözlerimi dinlemeni, derdimi duymanı, o cana canlar katan gülüşlerini,

آن بنوشیدن کم و بیش مرا ** عشوه‌ی جان بداندیش مرا 4700

Benim eksik, artık sözlerimi işitmeni, benim kötülükler düşünen canımın işvesini düşünüp durdum, özleyip yattım.

قلبهای من که آن معلوم تست ** بس پذیرفتی تو چون نقد درست

Benim sence mâlum olan kalp akçelerimi sağlam para gibi kabul ettin.

بهر گستاخی شوخ غره‌ای ** حلمها در پیش حلمت ذره‌ای

Şuh bir küstahın küstahlığına gösterdiğin hilme karşı bütün hilimler, bir zerreden ibaretti.

اولا بشنو که چون ماندم ز شست ** اول و آخر ز پیش من بجست

Dinle bak, hizmetinden ayrıldığım andan itibaren nelere uğradım: İlk önce benim için ne evvel kaldı, ne âhir... Ön de gözümden kalktı, son da!

ثانیا بشنو تو ای صدر ودود ** که بسی جستم ترا ثانی نبود

İkinci, ey güzel sevgili, çok aradım ama sana bir ikinci bulamadım.

ثالثا تا از تو بیرون رفته‌ام ** گوییا ثالث ثلاثه گفته‌ام 4705

Üçüncüsü senden ayrıldım ayrılalı Allah, üçün üçüncüsüdür demiş gibi oldum.

رابعا چون سوخت ما را مزرعه ** می ندانم خامسه از رابعه

Dördüncüsü, ayrılık, tarlamı, ekinimi yaktı; Hâmise’yi Râbia’dan ayırt edemez oldum!

هر کجا یابی تو خون بر خاکها ** پی بری باشد یقین از چشم ما

Nerede topraklar üstünde kan görürsen hiç şüphe etme ki biz oradan geçtik, kanlı gözyaşlarımızı takip ederek izimizi izleyebilirsin!

گفت من رعدست و این بانگ و حنین ** ز ابر خواهد تا ببارد بر زمین

Sözlerim, bu feryad ü figanın âdeta gök gürültüsü… Yeryüzüne bulutlardan yağmur yağdırmak istiyor!

من میان گفت و گریه می‌تنم ** یا بگریم یا بگویم چون کنم

Söylemekle ağlamak arasında mütereddidim… Nasıl edeyim; ağlayayım mı söyleyeyim mi?

گر بگویم فوت می‌گردد بکا ** ور نگویم چون کنم شکر و ثنا 4710

Söylesem ağlayamam; fakat ağlarsam sana nasıl şükredebilir, seni nasıl övebilirim?

می‌فتد از دیده خون دل شها ** بین چه افتادست از دیده مرا

Padişahım, gözlerimden gönül kanları akmakta. Bak, gözlerimden neler akıyor?”

این بگفت و گریه در شد آن نحیف ** که برو بگریست هم دون هم شریف

O zayıf âşık, bunları söyleyip ağlamaya başladı… Haline aşağılık kişilerde ağladılar, yüce kişiler de!

از دلش چندان بر آمد های هوی ** حلقه کرد اهل بخارا گرد اوی

İçinden öyle bir hay haydır coştu ki Buhara halkı etrafına toplandı.

خیره گویان خیره گریان خیره‌خند ** مرد و زن خرد و کلان حیران شدند

Hayran hayran söylemekte, hayran hayran ağlamakta, hayran hayran gülmekteydi. Kadın, erkek, büyük, küçük, herkes ona şaştı kaldı!

شهر هم هم‌رنگ او شد اشک ریز ** مرد و زن درهم شده چون رستخیز 4715

Bütün şehir, onun rengine boyandı; herkes, onunla beraber ağlamaya başladı. Kadın, erkek birbirine karıştı, kıyametten bir alâmet oldu!

آسمان می‌گفت آن دم با زمین ** گر قیامت را ندیدستی ببین

O anda gökyüzü yere, kıyameti görmedinse gör diyordu!

عقل حیران که چه عشق است و چه حال ** تا فراق او عجب‌تر یا وصال

Akıl, bu ne aşktır, bu ne haldir… Onun ayrılığına mı şaşmalı, kavuşmasına mı? Hangisi daha ziyade şaşılacak şey diye hayran olmuştu.

چرخ بر خوانده قیامت‌نامه را ** تا مجره بر دریده جامه را

Gök, o anda kıyametnameyi okumuş, saman uğrusuna kadar elbisesini yırtmıştı!

با دو عالم عشق را بیگانگی ** اندرو هفتاد و دو دیوانگی

Aşk, iki âleme de yabancıdır; aşkta yetmiş iki türlü divanelik var!

سخت پنهانست و پیدا حیرتش ** جان سلطانان جان در حسرتش 4720

Aşk, pek gizlidir ama şaşkınlığı meydanda… Padişahların canları bile ona hasret çekmektedir.

غیر هفتاد و دو ملت کیش او ** تخت شاهان تخته‌بندی پیش او

Aşk dini, aşk mezhebi, yetmiş iki şeriatta da dışarıdır. Padişahların tahtları, aşka karşı alelâde bir tahta parçasından ibarettir.

مطرب عشق این زند وقت سماع ** بندگی بند و خداوندی صداع

Aşk çalgıcısı, semâ vaktinde şunu çalar: Kulluk bir bağdır, efendilik baş ağrısı!

پس چه باشد عشق دریای عدم ** در شکسته عقل را آنجا قدم

Şu halde aşk nedir? Yokluk deryası! Aklın ayağı, orada kırıktır!

بندگی و سلطنت معلوم شد ** زین دو پرده عاشقی مکتوم شد

Kulluk da malûm sultanlık da… Âşıklık bu iki perdeden gizli!

کاشکی هستی زبانی داشتی ** تا ز هستان پرده‌ها برداشتی 4725

Keşke varlığın bir dili olsaydı da varlardan perdeyi kaldırsa, hakikati anlatsaydı!

هر چه گویی ای دم هستی از آن ** پرده‌ی دیگر برو بستی بدان

Ey varlık nefesi, ona ait ne söylersen bil ki onun üstüne bir perde daha örttün.