پنجمین شب ابر و بارانی گرفت ** کاسمان از بارشش دارد شگفت

چون رسید آن کارد اندر استخوان ** حلقه زد خواجه که مهتر را بخوان

چون بصد الحاح آمد سوی در ** گفت آخر چیست ای جان پدر 620

گفت من آن حقها بگذاشتم ** ترک کردم آنچ می‌پنداشتم

پنج‌ساله رنج دیدم پنج روز ** جان مسکینم درین گرما و سوز

یک جفا از خویش و از یار و تبار ** در گرانی هست چون سیصد هزار

زانک دل ننهاد بر جور و جفاش ** جانش خوگر بود با لطف و وفاش

هرچه بر مردم بلا و شدتست ** این یقین دان کز خلاف عادتست 625

گفت ای خورشید مهرت در زوال ** گر تو خونم ریختی کردم حلال

امشب باران به ما ده گوشه‌ای ** تا بیابی در قیامت توشه‌ای

گفت یک گوشه‌ست آن باغبان ** هست اینجا گرگ را او پاسبان

در کفش تیر و کمان از بهر گرگ ** تا زند گر آید آن گرگ سترگ

گر تو آن خدمت کنی جا آن تست ** ورنه جای دیگری فرمای جست 630

گفت صد خدمت کنم تو جای ده ** آن کمان و تیر در کفم بنه

من نخسپم حارسی رز کنم ** گر بر آرد گرگ سر تیرش زنم

بهر حق مگذارم امشب ای دودل ** آب باران بر سر و در زیر گل

گوشه‌ای خالی شد و او با عیال ** رفت آنجا جای تنگ و بی مجال

چون ملخ بر همدگر گشته سوار ** از نهیب سیل اندر کنج غار 635

شب همه شب جمله گویان ای خدا ** این سزای ما سزای ما سزا

این سزای آنک شد یار خسان ** یا کسی کرداز برای ناکسان

این سزای آنک اندر طمع خام ** ترک گوید خدمت خاک کرام

خاک پاکان لیسی و دیوارشان ** بهتر از عام و رز و گلزارشان

بنده‌ی یک مرد روشن‌دل شوی ** به که بر فرق سر شاهان روی 640

از ملوک خاک جز بانگ دهل ** تو نخواهی یافت ای پیک سبل

شهریان خود ره‌زنان نسبت بروح ** روستایی کیست گیج و بی فتوح

این سزای آنک بی تدبیر عقل ** بانگ غولی آمدش بگزید نقل

چون پشیمانی ز دل شد تا شغاف ** زان سپس سودی ندارد اعتراف

آن کمان و تیر اندر دست او ** گرگ را جویان همه شب سو بسو 645

گرگ بر وی خود مسلط چون شرر ** گرگ جویان و ز گرگ او بی‌خبر

هر پشه هر کیک چون گرگی شده ** اندر آن ویرانه‌شان زخمی زده

فرصت آن پشه راندن هم نبود ** از نهیب حمله‌ی گرگ عنود

تا نباید گرگ آسیبی زند ** روستایی ریش خواجه بر کند

این چنین دندان‌کنان تا نیمشب ** جانشان از ناف می‌آمد به لب 650

ناگهان تمثال گرگ هشته‌ای ** سر بر آورد از فراز پشته‌ای

تیر را بگشاد آن خواجه ز شست ** زد بر آن حیوان که تا افتاد پست

اندر افتادن ز حیوان باد جست ** روستایی های کرد و کوفت دست

ناجوامردا که خرکره‌ی منست ** گفت نه این گرگ چون آهرمنست

اندرو اشکال گرگی ظاهرست ** شکل او از گرگی او مخبرست 655

گفت نه بادی که جست از فرج وی ** می‌شناسم همچنانک آبی ز می

کشته‌ای خرکره‌ام را در ریاض ** که مبادت بسط هرگز ز انقباض

گفت نیکوتر تفحص کن شبست ** شخصها در شب ز ناظر محجبست

شب غلط بنماید و مبدل بسی ** دید صایب شب ندارد هر کسی

هم شب و هم ابر و هم باران ژرف ** این سه تاریکی غلط آرد شگرف 660

گفت آن بر من چو روز روشنست ** می‌شناسم باد خرکره‌ی منست

در میان بیست باد آن باد را ** می‌شناسم چون مسافر زاد را

خواجه بر جست و بیامد ناشکفت ** روستایی را گریبانش گرفت

کابله طرار شید آورده‌ای ** بنگ و افیون هر دو با هم خورده‌ای

در سه تاریکی شناسی باد خر ** چون ندانی مر مرا ای خیره‌سر 665

آنک داند نیمشب گوساله را ** چون نداند همره ده‌ساله را

خویشتن را عارف و واله کنی ** خاک در چشم مروت می‌زنی