صد هزاران طفل می‌کشت او برون ** موسی اندر صدر خانه در درون

از جنون می‌کشت هر جا بد جنین ** از حیل آن کورچشم دوربین

اژدها بد مکر فرعون عنود ** مکر شاهان جهان را خورده بود

لیک ازو فرعون‌تر آمد پدید ** هم ورا هم مکر او را در کشید 965

اژدها بود و عصا شد اژدها ** این بخورد آن را به توفیق خدا

دست شد بالای دست این تا کجا ** تا بیزدان که الیه المنتهی

کان یکی دریاست بی غور و کران ** جمله دریاها چو سیلی پیش آن

حیله‌ها و چاره‌ها گر اژدهاست ** پیش الا الله آنها جمله لاست

چون رسید اینجا بیانم سر نهاد ** محو شد والله اعلم بالرشاد 970

آنچ در فرعون بود اندر تو هست ** لیک اژدرهات محبوس چهست

ای دریغ این جمله احوال توست ** تو بر آن فرعون بر خواهیش بست

گر ز تو گویند وحشت زایدت ** ور ز دیگر آفسان بنمایدت

چه خرابت می‌کند نفس لعین ** دور می‌اندازدت سخت این قرین

آتشت را هیزم فرعون نیست ** ورنه چون فرعون او شعله‌زنیست 975

حکایت مارگیر کی اژدهای فسرده را مرده پنداشت در ریسمانهاش پیچید و آورد به بغداد

یک حکایت بشنو از تاریخ‌گوی ** تا بری زین راز سرپوشیده بوی

مارگیری رفت سوی کوهسار ** تا بگیرد او به افسونهاش مار

گر گران و گر شتابنده بود ** آنک جویندست یابنده بود

در طلب زن دایما تو هر دو دست ** که طلب در راه نیکو رهبرست

لنگ و لوک و خفته‌شکل و بی‌ادب ** سوی او می‌غیژ و او را می‌طلب 980

گه بگفت و گه بخاموشی و گه ** بوی کردن گیر هر سو بوی شه

گفت آن یعقوب با اولاد خویش ** جستن یوسف کنید از حد بیش

هر حس خود را درین جستن بجد ** هر طرف رانید شکل مستعد

گفت از روح خدا لا تیاسوا ** همچو گم کرده پسر رو سو بسو

از ره حس دهان پرسان شوید ** گوش را بر چار راه آن نهید 985

هر کجا بوی خوش آید بو برید ** سوی آن سر کاشنای آن سرید

هر کجا لطفی ببینی از کسی ** سوی اصل لطف ره یابی عسی

این همه خوشها ز دریاییست ژرف ** جزو را بگذار و بر کل دار طرف

جنگهای خلق بهر خوبیست ** برگ بی برگی نشان طوبیست

خشمهای خلق بهر آشتیست ** دام راحت دایما بی‌راحتیست 990

هر زدن بهر نوازش را بود ** هر گله از شکر آگه می‌کند

بوی بر از جزو تا کل ای کریم ** بوی بر از ضد تا ضد ای حکیم

جنگها می آشتی آرد درست ** مار گیر از بهر یاری مار جست

بهر یاری مار جوید آدمی ** غم خورد بهر حریف بی‌غمی

او همی‌جستی یکی ماری شگرف ** گرد کوهستان و در ایام برف 995

اژدهایی مرده دید آنجا عظیم ** که دلش از شکل او شد پر ز بیم

مارگیر اندر زمستان شدید ** مار می‌جست اژدهایی مرده دید

مارگیر از بهر حیرانی خلق ** مار گیرد اینت نادانی خلق

آدمی کوهیست چون مفتون شود ** کوه اندر مار حیران چون شود

خویشتن نشناخت مسکین آدمی ** از فزونی آمد و شد در کمی 1000

خویشتن را آدمی ارزان فروخت ** بود اطلس خویش بر دلقی بدوخت

صد هزاران مار و که حیران اوست ** او چرا حیران شدست و ماردوست

مارگیر آن اژدها را بر گرفت ** سوی بغداد آمد از بهر شگفت

اژدهایی چون ستون خانه‌ای ** می‌کشیدش از پی دانگانه‌ای

کاژدهای مرده‌ای آورده‌ام ** در شکارش من جگرها خورده‌ام 1005

او همی مرده گمان بردش ولیک ** زنده بود و او ندیدش نیک نیک

او ز سرماها و برف افسرده بود ** زنده بود و شکل مرده می‌نمود

عالم افسردست و نام او جماد ** جامد افسرده بود ای اوستاد

باش تا خورشید حشر آید عیان ** تا ببینی جنبش جسم جهان

چون عصای موسی اینجا مار شد ** عقل را از ساکنان اخبار شد 1010

پاره‌ی خاک ترا چون مرد ساخت ** خاکها را جملگی شاید شناخت