هر زدن بهر نوازش را بود ** هر گله از شکر آگه می‌کند

بوی بر از جزو تا کل ای کریم ** بوی بر از ضد تا ضد ای حکیم

جنگها می آشتی آرد درست ** مار گیر از بهر یاری مار جست

بهر یاری مار جوید آدمی ** غم خورد بهر حریف بی‌غمی

او همی‌جستی یکی ماری شگرف ** گرد کوهستان و در ایام برف 995

اژدهایی مرده دید آنجا عظیم ** که دلش از شکل او شد پر ز بیم

مارگیر اندر زمستان شدید ** مار می‌جست اژدهایی مرده دید

مارگیر از بهر حیرانی خلق ** مار گیرد اینت نادانی خلق

آدمی کوهیست چون مفتون شود ** کوه اندر مار حیران چون شود

خویشتن نشناخت مسکین آدمی ** از فزونی آمد و شد در کمی 1000

خویشتن را آدمی ارزان فروخت ** بود اطلس خویش بر دلقی بدوخت

صد هزاران مار و که حیران اوست ** او چرا حیران شدست و ماردوست

مارگیر آن اژدها را بر گرفت ** سوی بغداد آمد از بهر شگفت

اژدهایی چون ستون خانه‌ای ** می‌کشیدش از پی دانگانه‌ای

کاژدهای مرده‌ای آورده‌ام ** در شکارش من جگرها خورده‌ام 1005

او همی مرده گمان بردش ولیک ** زنده بود و او ندیدش نیک نیک

او ز سرماها و برف افسرده بود ** زنده بود و شکل مرده می‌نمود

عالم افسردست و نام او جماد ** جامد افسرده بود ای اوستاد

باش تا خورشید حشر آید عیان ** تا ببینی جنبش جسم جهان

چون عصای موسی اینجا مار شد ** عقل را از ساکنان اخبار شد 1010

پاره‌ی خاک ترا چون مرد ساخت ** خاکها را جملگی شاید شناخت

مرده زین سو اند و زان سو زنده‌اند ** خامش اینجا و آن طرف گوینده‌اند

چون از آن سوشان فرستد سوی ما ** آن عصا گردد سوی ما اژدها

کوهها هم لحن داودی کند ** جوهر آهن بکف مومی بود

باد حمال سلیمانی شود ** بحر با موسی سخن‌دانی شود 1015

ماه با احمد اشارت‌بین شود ** نار ابراهیم را نسرین شود

خاک قارون را چو ماری در کشد ** استن حنانه آید در رشد

سنگ بر احمد سلامی می‌کند ** کوه یحیی را پیامی می‌کند

ما سمعیعیم و بصیریم و خوشیم ** با شما نامحرمان ما خامشیم

چون شما سوی جمادی می‌روید ** محرم جان جمادان چون شوید 1020

از جمادی عالم جانها روید ** غلغل اجزای عالم بشنوید

فاش تسبیح جمادات آیدت ** وسوسه‌ی تاویلها نربایدت

چون ندارد جان تو قندیلها ** بهر بینش کرده‌ای تاویلها

که غرض تسبیح ظاهر کی بود ** دعوی دیدن خیال غی بود

بلک مر بیننده را دیدار آن ** وقت عبرت می‌کند تسبیح‌خوان 1025

پس چو از تسبیح یادت می‌دهد ** آن دلالت همچو گفتن می‌بود

این بود تاویل اهل اعتزال ** و آن آنکس کو ندارد نور حال

چون ز حس بیرون نیامد آدمی ** باشد از تصویر غیبی اعجمی

این سخن پایان ندارد مارگیر ** می‌کشید آن مار را با صد زحیر

تا به بغداد آمد آن هنگامه‌جو ** تا نهد هنگامه‌ای بر چارسو 1030

بر لب شط مرد هنگامه نهاد ** غلغله در شهر بغداد اوفتاد

مارگیری اژدها آورده است ** بوالعجب نادر شکاری کرده است

جمع آمد صد هزاران خام‌ریش ** صید او گشته چو او از ابلهیش

منتظر ایشان و هم او منتظر ** تا که جمع آیند خلق منتشر

مردم هنگامه افزون‌تر شود ** کدیه و توزیع نیکوتر رود 1035

جمع آمد صد هزاران ژاژخا ** حلقه کرده پشت پا بر پشت پا

مرد را از زن خبر نه ز ازدحام ** رفته درهم چون قیامت خاص و عام

چون همی حراقه جنبانید او ** می‌کشیدند اهل هنگامه گلو

و اژدها کز زمهریر افسرده بود ** زیر صد گونه پلاس و پرده بود

بسته بودش با رسنهای غلیظ ** احتیاطی کرده بودش آن حفیظ 1040