کاشف السریم و کار ما همین ** کین نهانها را بر آریم از کمین

گرچه دزد از منکری تن می‌زند ** شحنه آن از عصر پیدا می‌کند 1015

فضلها دزدیده‌اند این خاکها ** تا مقر آریمشان از ابتلا

بس عجب فرزند کو را بوده است ** لیک احمد بر همه افزوده است

شد زمین و آسمان خندان و شاد ** کین چنین شاهی ز ما دو جفت زاد

می‌شکافد آسمان از شادیش ** خاک چون سوسن شده ز آزادیش

ظاهرت با باطنت ای خاک خوش ** چونک در جنگ‌اند و اندر کش‌مکش 1020

هر که با خود بهر حق باشد به جنگ ** تا شود معنیش خصم بو و رنگ

ظلمتش با نور او شد در قتال ** آفتاب جانش را نبود زوال

هر که کوشد بهر ما در امتحان ** پشت زیر پایش آرد آسمان

ظاهرت از تیرگی افغان کنان ** باطن تو گلستان در گلستان

قاصد او چون صوفیان روترش ** تا نیامیزند با هر نورکش 1025

عارفان روترش چون خارپشت ** عیش پنهان کرده در خار درشت

باغ پنهان گرد باغ آن خار فاش ** کای عدوی دزد زین در دور باش

خارپشتا خار حارس کرده‌ای ** سر چو صوفی در گریبان برده‌ای

تا کسی دوچار دانگ عیش تو ** کم شود زین گلرخان خارخو

طفل تو گرچه که کودک‌خو بدست ** هر دو عالم خود طفیل او بدست 1030

ما جهانی را بدو زنده کنیم ** چرخ را در خدمتش بنده کنیم

گفت عبدالمطلب کین دم کجاست ** ای علیم السر نشان ده راه راست

نشان خواستن عبدالمطلب از موضع محمد علیه‌السلام کی کجاش یابم و جواب آمدن از اندرون کعبه و نشان یافتن

از درون کعبه آوازش رسید ** گفت ای جوینده آن طفل رشید

در فلان وادیست زیر آن درخت ** پس روان شد زود پیر نیکبخت

در رکاب او امیران قریش ** زانک جدش بود ز اعیان قریش 1035

تا به پشت آدم اسلافش همه ** مهتران بزم و رزم و ملحمه

این نسب خود پوست او را بوده است ** کز شهنشاهان مه پالوده است

مغز او خود از نسب دورست و پاک ** نیست جنسش از سمک کس تا سماک

نور حق را کس نجوید زاد و بود ** خلعت حق را چه حاجت تار و پود

کمترین خلعت که بدهد در ثواب ** بر فزاید بر طراز آفتاب 1040

بقیه‌ی قصه‌ی دعوت رحمت بلقیس را

خیز بلقیسا بیا و ملک بین ** بر لب دریای یزدان در بچین

خواهرانت ساکن چرخ سنی ** تو بمرداری چه سلطانی کنی

خواهرانت را ز بخششهای راد ** هیچ می‌دانی که آن سلطان چه داد

تو ز شادی چون گرفتی طبل‌زن ** که منم شاه و رئیس گولحن

مثل قانع شدن آدمی به دنیا و حرص او در طلب دنیا و غفلت او از دولت روحانیان کی ابنای جنس وی‌اند و نعره‌زنان کی یا لیت قومی یعلمون

آن سگی در کو گدای کور دید ** حمله می‌آورد و دلقش می‌درید 1045

گفته‌ایم این را ولی باری دگر ** شد مکرر بهر تاکید خبر

کور گفتش آخر آن یاران تو ** بر کهند این دم شکاری صیدجو

قوم تو در کوه می‌گیرند گور ** در میان کوی می‌گیری تو کور

ترک این تزویر گو شیخ نفور ** آب شوری جمع کرده چند کور

کین مریدان من و من آب شور ** می‌خورند از من همی گردند کور 1050

آب خود شیرین کن از بحر لدن ** آب بد را دام این کوران مکن

خیز شیران خدا بین گورگیر ** تو چو سگ چونی بزرقی کورگیر

گور چه از صید غیر دوست دور ** جمله شیر و شیرگیر و مست نور

در نظاره صید و صیادی شه ** کرده ترک صید و مرده در وله

هم‌چو مرغ مرده‌شان بگرفته یار ** تا کند او جنس ایشان را شکار 1055

مرغ مرده مضطر اندر وصل و بین ** خوانده‌ای القلب بین اصبعین

مرغ مرده‌ش را هر آنک شد شکار ** چون ببیند شد شکار شهریار

هر که او زین مرغ مرده سر بتافت ** دست آن صیاد را هرگز نیافت

گوید او منگر به مرداری من ** عشق شه بین در نگهداری من

من نه مردارم مرا شه کشته است ** صورت من شبه مرده گشته است 1060

جنبشم زین پیش بود از بال و پر ** جنبشم اکنون ز دست دادگر

جنبش فانیم بیرون شد ز پوست ** جنبشم باقیست اکنون چون ازوست

هر که کژ جنبد به پیش جنبشم ** گرچه سیمرغست زارش می‌کشم