تو بکردی او بکردی مودعه ** زانک ارض الله آمد واسعه

خاصه آن ارضی که از پهناوری ** در سفر گم می‌شود دیو و پری

اندر آن بحر و بیابان و جبال ** منقطع می‌گردد اوهام و خیال 1090

این بیابان در بیابانهای او ** هم‌چو اندر بحر پر یک تای مو

آب استاده که سیرستش نهان ** تازه‌تر خوشتر ز جوهای روان

کو درون خویش چون جان و روان ** سیر پنهان دارد و پای روان

مستمع خفتست کوته کن خطاب ** ای خطیب این نقش کم کن تو بر آب

خیز بلقیسا که بازاریست تیز ** زین خسیسان کسادافکن گریز 1095

خیز بلقیسا کنون با اختیار ** پیش از آنک مرگ آرد گیر و دار

بعد از آن گوشت کشد مرگ آنچنان ** که چو دزد آیی به شحنه جان‌کنان

زین خران تا چند باشی نعل‌دزد ** گر همی دزدی بیا و لعل دزد

خواهرانت یافته ملک خلود ** تو گرفته ملکت کور و کبود

ای خنک آن را کزین ملکت بجست ** که اجل این ملک را ویران‌گرست 1100

خیز بلقیسا بیا باری ببین ** ملکت شاهان و سلطانان دین

شسته در باطن میان گلستان ** ظاهر آحادی میان دوستان

بوستان با او روان هر جا رود ** لیک آن از خلق پنهان می‌شود

میوه‌ها لایه‌کنان کز من بچر ** آب حیوان آمده کز من بخور

طوف می‌کن بر فلک بی‌پر و بال ** هم‌چو خورشید و چو بدر و چون هلال 1105

چون روان باشی روان و پای نی ** می‌خوری صد لوت و لقمه‌خای نی

نی‌نهنگ غم زند بر کشتیت ** نی پدید آید ز مردم زشتیت

هم تو شاه و هم تو لشکر هم تو تخت ** هم تو نیکوبخت باشی هم تو بخت

گر تو نیکوبختی و سلطان زفت ** بخت غیر تست روزی بخت رفت

تو بماندی چون گدایان بی‌نوا ** دولت خود هم تو باش ای مجتبی 1110

چون تو باشی بخت خود ای معنوی ** پس تو که بختی ز خود کی گم شوی

تو ز خود کی گم شوی از خوش‌خصال ** چونک عین تو ترا شد ملک و مال

بقیه‌ی عمارت کردن سلیمان علیه‌السلام مسجد اقصی را به تعلیم و وحی خدا جهت حکمتهایی کی او داند و معاونت ملایکه و دیو و پری و آدمی آشکارا

ای سلیمان مسجد اقصی بساز ** لشکر بلقیس آمد در نماز

چونک او بنیاد آن مسجد نهاد ** جن و انس آمد بدن در کار داد

یک گروه از عشق و قومی بی‌مراد ** هم‌چنانک در ره طاعت عباد 1115

خلق دیوانند و شهوت سلسله ** می‌کشدشان سوی دکان و غله

هست این زنجیر از خوف و وله ** تو مبین این خلق را بی‌سلسله

می‌کشاندشان سوی کسب و شکار ** می‌کشاندشان سوی کان و بحار

می‌کشدشان سوی نیک و سوی بد ** گفت حق فی جیدها حبل المسد

قد جعلنا الحبل فی اعناقهم ** واتخذنا الحبل من اخلاقهم 1120

لیس من مستقذر مستنقه ** قط الا طایره فی عنقه

حرص تو در کار بد چون آتشست ** اخگر از رنگ خوش آتش خوشست

آن سیاهی فحم در آتش نهان ** چونک آتش شد سیاهی شد عیان

اخگر از حرص تو شد فحم سیاه ** حرص چون شد ماند آن فحم تباه

آن زمان آن فحم اخگر می‌نمود ** آن نه حسن کار نار حرص بود 1125

حرص کارت را بیاراییده بود ** حرص رفت و ماند کار تو کبود

غوله‌ای را که بر آرایید غول ** پخته پندارد کسی که هست گول

آزمایش چون نماید جان او ** کند گردد ز آزمون دندان او

از هوس آن دام دانه می‌نمود ** عکس غول حرص و آن خود خام بود

حرص اندر کار دین و خیر جو ** چون نماند حرص باشد نغزرو 1130

خیرها نغزند نه از عکس غیر ** تاب حرص ار رفت ماند تاب خیر

تاب حرص از کار دنیا چون برفت ** فحم باشد مانده از اخگر بتفت

کودکان را حرص می‌آرد غرار ** تا شوند از ذوق دل دامن‌سوار

چون ز کودک رفت آن حرص بدش ** بر دگر اطفال خنده آیدش

که چه می‌کردم چه می‌دیدم درین ** خل ز عکس حرص بنمود انگبین 1135

آن بنای انبیا بی حرص بود ** زان چنان پیوسته رونقها فزود

ای بسا مسجد بر آورده کرام ** لیک نبود مسجد اقصاش نام