گر همی دانی ره نیکو پرست ** ور ندانی چون بدانی کین به دست

بد ندانی تا ندانی نیک را ** ضد را از ضد توان دید ای فتی 1345

چون ز ترک فکر این عاجز شدی ** از گناه آنگاه هم عاجز بدی

چون بدی عاجز پشیمانی ز چیست ** عاجزی را باز جو کز جذب کیست

عاجزی بی‌قادری اندر جهان ** کس ندیدست و نباشد این بدان

همچنین هر آرزو که می‌بری ** تو ز عیب آن حجابی اندری

ور نمودی علت آن آرزو ** خود رمیدی جان تو زان جست و جو 1350

گر نمودی عیب آن کار او ترا ** کس نبردی کش کشان آن سو ترا

وان دگر کار کز آن هستی نفور ** زان بود که عیبش آمد در ظهور

ای خدای رازدان خوش‌سخن ** عیب کار بد ز ما پنهان مکن

عیب کار نیک را منما به ما ** تا نگردیم از روش سرد و هبا

هم بر آن عادت سلیمان سنی ** رفت در مسجد میان روشنی 1355

قاعده‌ی هر روز را می‌جست شاه ** که ببیند مسجد اندر نو گیاه

دل ببیند سر بدان چشم صفی ** آن حشایش که شد از عامه خفی

قصه‌ی صوفی کی در میان گلستان سر به زانو مراقب بود یارانش گفتند سر برآور تفرج کن بر گلستان و ریاحین و مرغان و آثار رحمةالله تعالی

صوفیی در باغ از بهر گشاد ** صوفیانه روی بر زانو نهاد

پس فرو رفت او به خود اندر نغول ** شد ملول از صورت خوابش فضول

که چه خسپی آخر اندر رز نگر ** این درختان بین و آثار و خضر 1360

امر حق بشنو که گفتست انظروا ** سوی این آثار رحمت آر رو

گفت آثارش دلست ای بوالهوس ** آن برون آثار آثارست و بس

باغها و سبزه‌ها در عین جان ** بر برون عکسش چو در آب روان

آن خیال باغ باشد اندر آب ** که کند از لطف آب آن اضطراب

باغها و میوه‌ها اندر دلست ** عکس لطف آن برین آب و گلست 1365

گر نبودی عکس آن سرو سرور ** پس نخواندی ایزدش دار الغرور

این غرور آنست یعنی این خیال ** هست از عکس دل و جان رجال

جمله مغروران برین عکس آمده ** بر گمانی کین بود جنت‌کده

می‌گریزند از اصول باغها ** بر خیالی می‌کنند آن لاغها

چونک خواب غفلت آیدشان به سر ** راست بینند و چه سودست آن نظر 1370

بس به گورستان غریو افتاد و آه ** تا قیامت زین غلط وا حسرتاه

ای خنک آن را که پیش از مرگ مرد ** یعنی او از اصل این رز بوی برد

قصه‌ی رستن خروب در گوشه‌ی مسجد اقصی و غمگین شدن سلیمان علیه‌السلام از آن چون به سخن آمد با او و خاصیت و نام خود بگفت

پس سلیمان دید اندر گوشه‌ای ** نوگیاهی رسته هم‌چون خوشه‌ای

دید بس نادر گیاهی سبز و تر ** می‌ربود آن سبزیش نور از بصر

پس سلامش کرد در حال آن حشیش ** او جوابش گفت و بشکفت از خوشیش 1375

گفت نامت چیست برگو بی‌دهان ** گفت خروبست ای شاه جهان

گفت اندر تو چه خاصیت بود ** گفت من رستم مکان ویران شود

من که خروبم خراب منزلم ** هادم بنیاد این آب و گلم

پس سلیمان آن زمان دانست زود ** که اجل آمد سفر خواهد نمود

گفت تا من هستم این مسجد یقین ** در خلل ناید ز آفات زمین 1380

تا که من باشم وجود من بود ** مسجداقصی مخلخل کی شود

پس که هدم مسجد ما بی‌گمان ** نبود الا بعد مرگ ما بدان

مسجدست آن دل که جسمش ساجدست ** یار بد خروب هر جا مسجدست

یار بد چون رست در تو مهر او ** هین ازو بگریز و کم کن گفت وگو

برکن از بیخش که گر سر بر زند ** مر ترا و مسجدت را بر کند 1385

عاشقا خروب تو آمد کژی ** هم‌چو طفلان سوی کژ چون می‌غژی

خویش مجرم دان و مجرم گو مترس ** تا ندزدد از تو آن استاد درس

چون بگویی جاهلم تعلیم ده ** این چنین انصاف از ناموس به

از پدر آموز ای روشن‌جبین ** ربنا گفت و ظلمنا پیش ازین

نه بهانه کرد و نه تزویر ساخت ** نه لوای مکر و حیلت بر فراخت 1390

باز آن ابلیس بحث آغاز کرد ** که بدم من سرخ رو کردیم زرد

رنگ رنگ تست صباغم توی ** اصل جرم و آفت و داغم توی

هین بخوان رب بما اغویتنی ** تا نگردی جبری و کژ کم تنی