گفت تا من هستم این مسجد یقین ** در خلل ناید ز آفات زمین

گفت تا من هستم این مسجد یقین ** در خلل ناید ز آفات زمین 1380

تا که من باشم وجود من بود ** مسجداقصی مخلخل کی شود

پس که هدم مسجد ما بی‌گمان ** نبود الا بعد مرگ ما بدان

مسجدست آن دل که جسمش ساجدست ** یار بد خروب هر جا مسجدست

یار بد چون رست در تو مهر او ** هین ازو بگریز و کم کن گفت وگو

برکن از بیخش که گر سر بر زند ** مر ترا و مسجدت را بر کند 1385

عاشقا خروب تو آمد کژی ** هم‌چو طفلان سوی کژ چون می‌غژی

خویش مجرم دان و مجرم گو مترس ** تا ندزدد از تو آن استاد درس

چون بگویی جاهلم تعلیم ده ** این چنین انصاف از ناموس به

از پدر آموز ای روشن‌جبین ** ربنا گفت و ظلمنا پیش ازین

نه بهانه کرد و نه تزویر ساخت ** نه لوای مکر و حیلت بر فراخت 1390

باز آن ابلیس بحث آغاز کرد ** که بدم من سرخ رو کردیم زرد

رنگ رنگ تست صباغم توی ** اصل جرم و آفت و داغم توی

هین بخوان رب بما اغویتنی ** تا نگردی جبری و کژ کم تنی

بر درخت جبر تا کی بر جهی ** اختیار خویش را یک‌سو نهی

هم‌چو آن ابلیس و ذریات او ** با خدا در جنگ و اندر گفت و گو 1395

چون بود اکراه با چندان خوشی ** که تو در عصیان همی دامن کشی

آن‌چنان خوش کس رود در مکرهی ** کس چنان رقصان دود در گم‌رهی

بیست مرده جنگ می‌کردی در آن ** کت همی‌دادند پند آن دیگران

که صواب اینست و راه اینست و بس ** کی زند طعنه مرا جز هیچ‌کس

کی چنین گوید کسی کو مکر هست ** چون چنین جنگد کسی کو بی‌رهست 1400

هر چه نفست خواست داری اختیار ** هر چه عقلت خواست آری اضطرار

داند او کو نیک‌بخت و محرمست ** زیرکی ز ابلیس و عشق از آدمست

زیرکی سباحی آمد در بحار ** کم رهد غرقست او پایان کار

هل سباحت را رها کن کبر و کین ** نیست جیحون نیست جو دریاست این

وانگهان دریای ژرف بی‌پناه ** در رباید هفت دریا را چو کاه 1405

عشق چون کشتی بود بهر خواص ** کم بود آفت بود اغلب خلاص

زیرکی بفروش و حیرانی بخر ** زیرکی ظنست و حیرانی نظر

عقل قربان کن به پیش مصطفی ** حسبی الله گو که الله‌ام کفی

هم‌چو کنعان سر ز کشتی وا مکش ** که غرورش داد نفس زیرکش

که برآیم بر سر کوه مشید ** منت نوحم چرا باید کشید 1410

چون رمى از منتش اى بىرشد ** كه خدا هم منت او مىكشد

چون رمی از منتش بر جان ما ** چونک شکر و منتش گوید خدا

تو چه دانی ای غراره‌ی پر حسد ** منت او را خدا هم می‌کشد

کاشکی او آشنا ناموختی ** تا طمع در نوح و کشتی دوختی

کاش چون طفل از حیل جاهل بدی ** تا چو طفلان چنگ در مادر زدی 1415

یا به علم نقل کم بودی ملی ** علم وحی دل ربودی از ولی

با چنین نوری چو پیش آری کتاب ** جان وحی آسای تو آرد عتاب

چون تیمم با وجود آب دان ** علم نقلی با دم قطب زمان

خویش ابله کن تبع می‌رو سپس ** رستگی زین ابلهی یابی و بس

اکثر اهل الجنه البله ای پسر ** بهر این گفتست سلطان البشر 1420

زیرکی چون کبر و باد انگیز تست ** ابلهی شو تا بماند دل درست

ابلهی نه کو به مسخرگی دوتوست ** ابلهی کو واله و حیران هوست

ابلهان‌اند آن زنان دست بر ** از کف ابله وز رخ یوسف نذر

عقل را قربان کن اندر عشق دوست ** عقلها باری از آن سویست کوست

عقلها آن سو فرستاده عقول ** مانده این سو که نه معشوقست گول 1425

زین سر از حیرت گر این عقلت رود ** هر سو مویت سر و عقلی شود

نیست آن سو رنج فکرت بر دماغ ** که دماغ و عقل روید دشت و باغ

سوی دشت از دشت نکته بشنوی ** سوی باغ آیی شود نخلت روی

اندرین ره ترک کن طاق و طرنب ** تا قلاوزت نجنبد تو مجنب