چارمیخ شه ز رحمت دور نی ** چار میخ حاسدی مغفور نی

ماهیا آخر نگر بنگر بشست ** بدگلویی چشم آخربینت بست

با دو دیده اول و آخر ببین ** هین مباش اعور چو ابلیس لعین

اعور آن باشد که حالی دید و بس ** چون بهایم بی‌خبر از بازپس 1710

چون دو چشم گاو در جرم تلف ** هم‌چو یک چشمست کش نبود شرف

نصف قیمت ارزد آن دو چشم او ** که دو چشمش راست مسند چشم تو

ور کنی یک چشم آدم‌زاده‌ای ** نصف قیمت لایقست از جاده‌ای

زانک چشم آدمی تنها به خود ** بی دو چشم یار کاری می‌کند

چشم خر چون اولش بی آخرست ** گر دو چشمش هست حکمش اعورست 1715

این سخن پایان ندارد وان خفیف ** می‌نویسد رقعه در طمع رغیف

بقیه‌ی نوشتن آن غلام رقعه به طلب اجری

رفت پیش از نامه پیش مطبخی ** کای بخیل از مطبخ شاه سخی

دور ازو وز همت او کین قدر ** از جری‌ام آیدش اندر نظر

گفت بهر مصلحت فرموده است ** نه برای بخل و نه تنگی دست

گفت دهلیزیست والله این سخن ** پیش شه خاکست هم زر کهن 1720

مطبخی ده گونه حجت بر فراشت ** او همه رد کرد از حرصی که داشت

چون جری کم آمدش در وقت چاشت ** زد بسی تشنیع او سودی نداشت

گفت قاصد می‌کنید اینها شما ** گفت نه که بنده فرمانیم ما

این مگیر از فرع این از اصل گیر ** بر کمان کم زن که از بازوست تیر

ما رمیت اذ رمیت ابتلاست ** بر نبی کم نه گنه کان از خداست 1725

آب از سر تیره است ای خیره‌خشم ** پیشتر بنگر یکی بگشای چشم

شد ز خشم و غم درون بقعه‌ای ** سوی شه بنوشت خشمین رقعه‌ای

اندر آن رقعه ثنای شاه گفت ** گوهر جود و سخای شاه سفت

کای ز بحر و ابر افزون کف تو ** در قضای حاجت حاجات‌جو

زانک ابر آنچ دهد گریان دهد ** کف تو خندان پیاپی خوان نهد 1730

ظاهر رقعه اگر چه مدح بود ** بوی خشم از مدح اثرها می‌نمود

زان همه کار تو بی‌نورست و زشت ** که تو دوری دور از نور سرشت

رونق کار خسان کاسد شود ** هم‌چو میوه‌ی تازه زو فاسد شود

رونق دنیا برآرد زو کساد ** زانک هست از عالم کون و فساد

خوش نگردد از مدیحی سینه‌ها ** چونک در مداح باشد کینه‌ها 1735

ای دل از کین و کراهت پاک شو ** وانگهان الحمد خوان چالاک شو

بر زبان الحمد و اکراه درون ** از زبان تلبیس باشد یا فسون

وانگهان گفته خدا که ننگرم ** من به ظاهر من به باطن ناظرم

حکایت آن مداح کی از جهت ناموس شکر ممدوح می‌کرد و بوی اندوه و غم اندرون او و خلاقت دلق ظاهر او می‌نمود کی آن شکرها لافست و دروغ

آن یکی با دلق آمد از عراق ** باز پرسیدند یاران از فراق

گفت آری بد فراق الا سفر ** بود بر من بس مبارک مژده‌ور 1740

که خلیفه داد ده خلعت مرا ** که قرینش باد صد مدح و ثنا

شکرها و حمدها بر می‌شمرد ** تا که شکر از حد و اندازه ببرد

پس بگفتندش که احوال نژند ** بر دروغ تو گواهی می‌دهند

تن برهنه سر برهنه سوخته ** شکر را دزدیده یا آموخته

کو نشان شکر و حمد میر تو ** بر سر و بر پای بی توفیر تو 1745

گر زبانت مدح آن شه می‌تند ** هفت اندامت شکایت می‌کند

در سخای آن شه و سلطان جود ** مر ترا کفشی و شلواری نبود

گفت من ایثار کردم آنچ داد ** میر تقصیری نکرد از افتقاد

بستدم جمله عطاها از امیر ** بخش کردم بر یتیم و بر فقیر

مال دادم بستدم عمر دراز ** در جزا زیرا که بودم پاک‌باز 1750

پس بگفتندش مبارک مال رفت ** چیست اندر باطنت این دود نفت

صد کراهت در درون تو چو خار ** کی بود انده نشان ابتشار

کو نشان عشق و ایثار و رضا ** گر درستست آنچ گفتی ما مضی

خود گرفتم مال گم شد میل کو ** سیل اگر بگذشت جای سیل کو

چشم تو گر بد سیاه و جان‌فزا ** گر نماند او جان‌فزا ازرق چرا 1755

کو نشان پاک‌بازی ای ترش ** بوی لاف کژ همی‌آید خمش