وانگهان گفته خدا که ننگرم ** من به ظاهر من به باطن ناظرم

حکایت آن مداح کی از جهت ناموس شکر ممدوح می‌کرد و بوی اندوه و غم اندرون او و خلاقت دلق ظاهر او می‌نمود کی آن شکرها لافست و دروغ

آن یکی با دلق آمد از عراق ** باز پرسیدند یاران از فراق

گفت آری بد فراق الا سفر ** بود بر من بس مبارک مژده‌ور 1740

که خلیفه داد ده خلعت مرا ** که قرینش باد صد مدح و ثنا

شکرها و حمدها بر می‌شمرد ** تا که شکر از حد و اندازه ببرد

پس بگفتندش که احوال نژند ** بر دروغ تو گواهی می‌دهند

تن برهنه سر برهنه سوخته ** شکر را دزدیده یا آموخته

کو نشان شکر و حمد میر تو ** بر سر و بر پای بی توفیر تو 1745

گر زبانت مدح آن شه می‌تند ** هفت اندامت شکایت می‌کند

در سخای آن شه و سلطان جود ** مر ترا کفشی و شلواری نبود

گفت من ایثار کردم آنچ داد ** میر تقصیری نکرد از افتقاد

بستدم جمله عطاها از امیر ** بخش کردم بر یتیم و بر فقیر

مال دادم بستدم عمر دراز ** در جزا زیرا که بودم پاک‌باز 1750

پس بگفتندش مبارک مال رفت ** چیست اندر باطنت این دود نفت

صد کراهت در درون تو چو خار ** کی بود انده نشان ابتشار

کو نشان عشق و ایثار و رضا ** گر درستست آنچ گفتی ما مضی

خود گرفتم مال گم شد میل کو ** سیل اگر بگذشت جای سیل کو

چشم تو گر بد سیاه و جان‌فزا ** گر نماند او جان‌فزا ازرق چرا 1755

کو نشان پاک‌بازی ای ترش ** بوی لاف کژ همی‌آید خمش

صد نشان باشد درون ایثار را ** صد علامت هست نیکوکار را

مال در ایثار اگر گردد تلف ** در درون صد زندگی آید خلف

در زمین حق زراعت کردنی ** تخمهای پاک آنگه دخل نی

گر نروید خوشه از روضات هو ** پس چه واسع باشد ارض الله بگو 1760

چونک این ارض فنا بی‌ریع نیست ** چون بود ارض الله آن مستوسعیست

این زمین را ریع او خود بی‌حدست ** دانه‌ای را کمترین خود هفصدست

حمد گفتی کو نشان حامدون ** نه برونت هست اثر نه اندرون

حمد عارف مر خدا را راستست ** که گواه حمد او شد پا و دست

از چه تاریک جسمش بر کشید ** وز تک زندان دنیااش خرید 1765

اطلس تقوی و نور متلف ** آیت حمدست او را بر کتف

وا رهیده از جهان عاریه ** ساکن گلزار و عین جاریه

بر سریر سر عالی‌همتش ** مجلس و جا و مقام و رتبتش

مقعد صدقی که صدیقان درو ** جمله سر سبزند و شاد و تازه‌رو

حمدشان چون حمد گلشن از بهار ** صد نشانی دارد و صد گیر و دار 1770

بر بهارش چشمه و نخل و گیاه ** وآن گلستان و نگارستان گواه

شاهد شاهد هزاران هر طرف ** در گواهی هم‌چو گوهر بر صدف

بوی سر بد بیاید از دمت ** وز سر و رو تابد ای لافی غمت

بوشناسانند حاذق در مصاف ** تو به جلدی های هو کم کن گزاف

تو ملاف از مشک کان بوی پیاز ** از دم تو می‌کند مکشوف راز 1775

گل‌شکر خوردم همی‌گویی و بوی ** می‌زند از سیر که یافه مگوی

هست دل ماننده‌ی خانه‌ی کلان ** خانه‌ی دل را نهان همسایگان

از شکاف روزن و دیوارها ** مطلع گردند بر اسرار ما

از شکافی که ندارد هیچ وهم ** صاحب خانه و ندارد هیچ سهم

از نبی بر خوان که دیو و قوم او ** می‌برند از حال انسی خفیه بو 1780

از رهی که انس از آن آگاه نیست ** زانک زین محسوس و زین اشباه نیست

در میان ناقدان زرقی متن ** با محک ای قلب دون لافی مزن

مر محک را ره بود در نقد و قلب ** که خدایش کرد امیر جسم و قلب

چون شیاطین با غلیظیهای خویش ** واقف‌اند از سر ما و فکر و کیش

مسلکی دارند دزدیده درون ** ما ز دزدیهای ایشان سرنگون 1785

دم به دم خبط و زیانی می‌کنند ** صاحب نقب و شکاف روزنند

پس چرا جان‌های روشن در جهان ** بی‌خبر باشند از حال نهان