خود گرفتم مال گم شد میل کو ** سیل اگر بگذشت جای سیل کو

چشم تو گر بد سیاه و جان‌فزا ** گر نماند او جان‌فزا ازرق چرا 1755

کو نشان پاک‌بازی ای ترش ** بوی لاف کژ همی‌آید خمش

صد نشان باشد درون ایثار را ** صد علامت هست نیکوکار را

مال در ایثار اگر گردد تلف ** در درون صد زندگی آید خلف

در زمین حق زراعت کردنی ** تخمهای پاک آنگه دخل نی

گر نروید خوشه از روضات هو ** پس چه واسع باشد ارض الله بگو 1760

چونک این ارض فنا بی‌ریع نیست ** چون بود ارض الله آن مستوسعیست

این زمین را ریع او خود بی‌حدست ** دانه‌ای را کمترین خود هفصدست

حمد گفتی کو نشان حامدون ** نه برونت هست اثر نه اندرون

حمد عارف مر خدا را راستست ** که گواه حمد او شد پا و دست

از چه تاریک جسمش بر کشید ** وز تک زندان دنیااش خرید 1765

اطلس تقوی و نور متلف ** آیت حمدست او را بر کتف

وا رهیده از جهان عاریه ** ساکن گلزار و عین جاریه

بر سریر سر عالی‌همتش ** مجلس و جا و مقام و رتبتش

مقعد صدقی که صدیقان درو ** جمله سر سبزند و شاد و تازه‌رو

حمدشان چون حمد گلشن از بهار ** صد نشانی دارد و صد گیر و دار 1770

بر بهارش چشمه و نخل و گیاه ** وآن گلستان و نگارستان گواه

شاهد شاهد هزاران هر طرف ** در گواهی هم‌چو گوهر بر صدف

بوی سر بد بیاید از دمت ** وز سر و رو تابد ای لافی غمت

بوشناسانند حاذق در مصاف ** تو به جلدی های هو کم کن گزاف

تو ملاف از مشک کان بوی پیاز ** از دم تو می‌کند مکشوف راز 1775

گل‌شکر خوردم همی‌گویی و بوی ** می‌زند از سیر که یافه مگوی

هست دل ماننده‌ی خانه‌ی کلان ** خانه‌ی دل را نهان همسایگان

از شکاف روزن و دیوارها ** مطلع گردند بر اسرار ما

از شکافی که ندارد هیچ وهم ** صاحب خانه و ندارد هیچ سهم

از نبی بر خوان که دیو و قوم او ** می‌برند از حال انسی خفیه بو 1780

از رهی که انس از آن آگاه نیست ** زانک زین محسوس و زین اشباه نیست

در میان ناقدان زرقی متن ** با محک ای قلب دون لافی مزن

مر محک را ره بود در نقد و قلب ** که خدایش کرد امیر جسم و قلب

چون شیاطین با غلیظیهای خویش ** واقف‌اند از سر ما و فکر و کیش

مسلکی دارند دزدیده درون ** ما ز دزدیهای ایشان سرنگون 1785

دم به دم خبط و زیانی می‌کنند ** صاحب نقب و شکاف روزنند

پس چرا جان‌های روشن در جهان ** بی‌خبر باشند از حال نهان

در سرایت کمتر از دیوان شدند ** روحها که خیمه بر گردون زدند

دیو دزدانه سوی گردون رود ** از شهاب محرق او مطعون شود

سرنگون از چرخ زیر افتد چنان ** که شقی در جنگ از زخم سنان 1790

آن ز رشک روحهای دل‌پسند ** از فلکشان سرنگون می‌افکنند

تو اگر شلی و لنگ و کور و کر ** این گمان بر روحهای مه مبر

شرم دار و لاف کم زن جان مکن ** که بسی جاسوس هست آن سوی تن

دریافتن طبیبان الهی امراض دین و دل را در سیمای مرید و بیگانه و لحن گفتار او و رنگ چشم او و بی این همه نیز از راه دل کی انهم جواسیس القلوب فجالسوهم بالصدق

این طبیبان بدن دانش‌ورند ** بر سقام تو ز تو واقف‌ترند

تا ز قاروره همی‌بینند حال ** که ندانی تو از آن رو اعتلال 1795

هم ز نبض و هم ز رنگ و هم ز دم ** بو برند از تو بهر گونه سقم

پس طبیبان الهی در جهان ** چون ندانند از تو بی‌گفت دهان

هم ز نبضت هم ز چشمت هم ز رنگ ** صد سقم بینند در تو بی‌درنگ

این طبیبان نوآموزند خود ** که بدین آیاتشان حاجت بود

کاملان از دور نامت بشنوند ** تا به قعر باد و بودت در دوند 1800

بلک پیش از زادن تو سالها ** دیده باشندت ترا با حالها

مژده دادن ابویزید از زادن ابوالحسن خرقانی قدس الله روحهما پیش از سالها و نشان صورت او سیرت او یک به یک و نوشتن تاریخ‌نویسان آن در جهت رصد

آن شنیدی داستان بایزید ** که ز حال بوالحسن پیشین چه دید

روزی آن سلطان تقوی می‌گذشت ** با مریدان جانب صحرا و دشت