این بیابان خود ندارد پا و سر ** بی‌جواب نامه خستست آن پسر

کای عجب چونم نداد آن شه جواب ** با خیانت کرد رقعه‌بر ز تاب

رقعه پنهان کرد و ننمود آن به شاه ** کو منافق بود و آبی زیر کاه

رقعه‌ی دیگر نویسم ز آزمون ** دیگری جویم رسول ذو فنون

بر امیر و مطبخی و نامه‌بر ** عیب بنهاده ز جهل آن بی‌خبر 1895

هیچ گرد خود نمی‌گردد که من ** کژروی کردم چو اندر دین شمن

کژ وزیدن باد بر سلیمان علیه‌السلام به سبب زلت او

باد بر تخت سلیمان رفت کژ ** پس سلیمان گفت بادا کژ مغژ

باد هم گفت ای سیلمان کژ مرو ** ور روی کژ از کژم خشمین مشو

این ترازو بهر این بنهاد حق ** تا رود انصاف ما را در سبق

از ترازو کم کنی من کم کنم ** تا تو با من روشنی من روشنم 1900

هم‌چنین تاج سلیمان میل کرد ** روز روشن را برو چون لیل کرد

گفت تا جا کژ مشو بر فرق من ** آفتابا کم مشو از شرق من

راست می‌کرد او به دست آن تاج را ** باز کژ می‌شد برو تاج ای فتی

هشت بارش راست کرد و گشت کژ ** گفت تاجا چیست آخر کژ مغژ

گفت اگر صد ره کنی تو راست من ** کژ شوم چون کژ روی ای متمن 1905

پس سلیمان اندرونه راست کرد ** دل بر آن شهوت که بودش کرد سرد

بعد از آن تاجش همان دم راست شد ** آنچنان که تاج را می‌خواست شد

بعد از آنش کژ همی کرد او به قصد ** تاج او می‌گشت تارک‌جو به قصد

هشت کرت کژ بکرد آن مهترش ** راست می‌شد تاج بر فرق سرش

تاج ناطق گشت کای شه ناز کن ** چون فشاندی پر ز گل پرواز کن 1910

نیست دستوری کزین من بگذرم ** پرده‌های غیب این برهم درم

بر دهانم نه تو دست خود ببند ** مر دهانم را ز گفت ناپسند

پس ترا هر غم که پیش آید ز درد ** بر کسی تهمت منه بر خویش گرد

ظن مبر بر دیگری ای دوستکام ** آن مکن که می‌سگالید آن غلام

گاه جنگش با رسول و مطبخی ** گاه خشمش با شهنشاه سخی 1915

هم‌چو فرعونی که موسی هشته بود ** طفلکان خلق را سر می‌ربود

آن عدو در خانه‌ی آن کور دل ** او شده اطفال را گردن گسل

تو هم از بیرون بدی با دیگران ** واندرون خوش گشته با نفس گران

خود عدوت اوست قندش می‌دهی ** وز برون تهمت به هر کس می‌نهی

هم‌چو فرعونی تو کور و کوردل ** با عدو خوش بی‌گناهان را مذل 1920

چند فرعونا کشی بی‌جرم را ** می‌نوازی مر تن پر غرم را

عقل او بر عقل شاهان می‌فزود ** حکم حق بی‌عقل و کورش کرده بود

مهر حق بر چشم و بر گوش خرد ** گر فلاطونست حیوانش کند

حکم حق بر لوح می‌آید پدید ** آنچنان که حکم غیب بایزید

شنیدن شیخ ابوالحسن رضی الله عنه خبر دادن ابویزید را و بود او و احوال او

هم‌چنان آمد که او فرموده بود ** بوالحسن از مردمان آن را شنود 1925

که حسن باشد مرید و امتم ** درس گیرد هر صباح از تربتم

گفت من هم نیز خوابش دیده‌ام ** وز روان شیخ این بشنیده‌ام

هر صباحی رو نهادی سوی گور ** ایستادی تا ضحی اندر حضور

یا مثال شیخ پیشش آمدی ** یا که بی‌گفتی شکالش حل شدی

تا یکی روزی بیامد با سعود ** گورها را برف نو پوشیده بود 1930

توی بر تو برفها هم‌چون علم ** قبه قبه دیده و شد جانش به غم

بانگش آمد از حظیره‌ی شیخ حی ** ها انا ادعوک کی تسعی الی

هین بیا این سو بر آوازم شتاب ** عالم ار برفست روی از من متاب

حال او زان روز شد خوب و بدید ** آن عجایب را که اول می‌شنید

رقعه‌ی دیگر نوشتن آن غلام پیش شاه چون جواب آن رقعه‌ی اول نیافت

نامه‌ی دیگر نوشت آن بدگمان ** پر ز تشنیع و نفیر و پر فغان 1935

که یکی رقعه نبشتم پیش شه ** ای عجب آنجا رسید و یافت ره

آن دگر را خواند هم آن خوب‌خد ** هم نداد او را جواب و تن بزد

خشک می‌آورد او را شهریار ** او مکرر کرد رقعه پنج بار

گفت حاجب آخر او بنده‌ی شماست ** گر جوابش بر نویسی هم رواست

از شهی تو چه کم گردد اگر ** برغلام و بنده اندازی نظر 1940