بعد از آنش کژ همی کرد او به قصد ** تاج او می‌گشت تارک‌جو به قصد

هشت کرت کژ بکرد آن مهترش ** راست می‌شد تاج بر فرق سرش

تاج ناطق گشت کای شه ناز کن ** چون فشاندی پر ز گل پرواز کن 1910

نیست دستوری کزین من بگذرم ** پرده‌های غیب این برهم درم

بر دهانم نه تو دست خود ببند ** مر دهانم را ز گفت ناپسند

پس ترا هر غم که پیش آید ز درد ** بر کسی تهمت منه بر خویش گرد

ظن مبر بر دیگری ای دوستکام ** آن مکن که می‌سگالید آن غلام

گاه جنگش با رسول و مطبخی ** گاه خشمش با شهنشاه سخی 1915

هم‌چو فرعونی که موسی هشته بود ** طفلکان خلق را سر می‌ربود

آن عدو در خانه‌ی آن کور دل ** او شده اطفال را گردن گسل

تو هم از بیرون بدی با دیگران ** واندرون خوش گشته با نفس گران

خود عدوت اوست قندش می‌دهی ** وز برون تهمت به هر کس می‌نهی

هم‌چو فرعونی تو کور و کوردل ** با عدو خوش بی‌گناهان را مذل 1920

چند فرعونا کشی بی‌جرم را ** می‌نوازی مر تن پر غرم را

عقل او بر عقل شاهان می‌فزود ** حکم حق بی‌عقل و کورش کرده بود

مهر حق بر چشم و بر گوش خرد ** گر فلاطونست حیوانش کند

حکم حق بر لوح می‌آید پدید ** آنچنان که حکم غیب بایزید

شنیدن شیخ ابوالحسن رضی الله عنه خبر دادن ابویزید را و بود او و احوال او

هم‌چنان آمد که او فرموده بود ** بوالحسن از مردمان آن را شنود 1925

که حسن باشد مرید و امتم ** درس گیرد هر صباح از تربتم

گفت من هم نیز خوابش دیده‌ام ** وز روان شیخ این بشنیده‌ام

هر صباحی رو نهادی سوی گور ** ایستادی تا ضحی اندر حضور

یا مثال شیخ پیشش آمدی ** یا که بی‌گفتی شکالش حل شدی

تا یکی روزی بیامد با سعود ** گورها را برف نو پوشیده بود 1930

توی بر تو برفها هم‌چون علم ** قبه قبه دیده و شد جانش به غم

بانگش آمد از حظیره‌ی شیخ حی ** ها انا ادعوک کی تسعی الی

هین بیا این سو بر آوازم شتاب ** عالم ار برفست روی از من متاب

حال او زان روز شد خوب و بدید ** آن عجایب را که اول می‌شنید

رقعه‌ی دیگر نوشتن آن غلام پیش شاه چون جواب آن رقعه‌ی اول نیافت

نامه‌ی دیگر نوشت آن بدگمان ** پر ز تشنیع و نفیر و پر فغان 1935

که یکی رقعه نبشتم پیش شه ** ای عجب آنجا رسید و یافت ره

آن دگر را خواند هم آن خوب‌خد ** هم نداد او را جواب و تن بزد

خشک می‌آورد او را شهریار ** او مکرر کرد رقعه پنج بار

گفت حاجب آخر او بنده‌ی شماست ** گر جوابش بر نویسی هم رواست

از شهی تو چه کم گردد اگر ** برغلام و بنده اندازی نظر 1940

گفت این سهلست اما احمقست ** مرد احمق زشت و مردود حقست

گرچه آمرزم گناه و زلتش ** هم کند بر من سرایت علتش

صد کس از گرگین همه گرگین شوند ** خاصه این گر خبیث ناپسند

گر کم عقلی مبادا گبر را ** شوم او بی‌آب دارد ابر را

نم نبارد ابر از شومی او ** شهر شد ویرانه از بومی او 1945

از گر آن احمقان طوفان نوح ** کرد ویران عالمی را در فضوح

گفت پیغامبر که احمق هر که هست ** او عدو ماست و غول ره‌زنست

هر که او عاقل بود از جان ماست ** روح او و ریح او ریحان ماست

عقل دشنامم دهد من راضیم ** زانک فیضی دارد از فیاضیم

نبود آن دشنام او بی‌فایده ** نبود آن مهمانیش بی‌مایده 1950

احمق ار حلوا نهد اندر لبم ** من از آن حلوای او اندر تبم

این یقین دان گر لطیف و روشنی ** نیست بوسه‌ی کون خر را چاشنی

سبلتت گنده کند بی‌فایده ** جامه از دیگش سیه بی‌مایده

مایده عقلست نی نان و شوی ** نور عقلست ای پسر جان را غذی

نیست غیر نور آدم را خورش ** از جز آن جان نیابد پرورش 1955

زین خورشها اندک اندک باز بر ** کین غذای خر بود نه آن حر

تا غذای اصل را قابل شوی ** لقمه‌های نور را آکل شوی