من زدم مشتی و ناگاه اوفتاد ** آنک جانش خود نبد جانی بداد

من سگی کشتم تو مرسل‌زادگان ** صدهزاران طفل بی‌جرم و زیان

کشته‌ای و خونشان در گردنت ** تا چه آید بر تو زین خون خوردنت

کشته‌ای ذریت یعقوب را ** بر امید قتل من مطلوب را

کوری تو حق مرا خود برگزید ** سرنگون شد آنچ نفست می‌پزید 2335

گفت اینها را بهل بی‌هیچ شک ** این بود حق من و نان و نمک

که مرا پیش حشر خواری کنی ** روز روشن بر دلم تاری کنی

گفت خواری قیامت صعب‌تر ** گر نداری پاس من در خیر و شر

زخم کیکی را نمی‌توانی کشید ** زخم ماری را تو چون خواهی چشید

ظاهرا کار تو ویران می‌کنم ** لیک خاری را گلستان می‌کنم 2340

بیان آنک عمارت در ویرانیست و جمعیت در پراکندگیست و درستی در شکست‌گیست و مراد در بی‌مرادیست و وجود در عدم است و علی هذا بقیة الاضداد والازواج

آن یکی آمد زمین را می‌شکافت ** ابلهی فریاد کرد و بر نتافت

کین زمین را از چه ویران می‌کنی ** می‌شکافی و پریشان می‌کنی

گفت ای ابله برو و بر من مران ** تو عمارت از خرابی باز دان

کی شود گلزار و گندم‌زار این ** تا نگردد زشت و ویران این زمین

کی شود بستان و کشت و برگ و بر ** تا نگردد نظم او زیر و زبر 2345

تا بنشکافی به نشتر ریش چغز ** کی شود نیکو و کی گردید نغز

تا نشوید خلطهاات از دوا ** کی رود شورش کجا آید شفا

پاره پاره کرده درزی جامه را ** کس زند آن درزی علامه را

که چرا این اطلس بگزیده را ** بردریدی چه کنم بدریده را

هر بنای کهنه که آبادان کنند ** نه که اول کهنه را ویران کنند 2350

هم‌چنین نجار و حداد و قصاب ** هستشان پیش از عمارتها خراب

آن هلیله و آن بلیله کوفتن ** زان تلف گردند معموری تن

تا نکوبی گندم اندر آسیا ** کی شود آراسته زان خوان ما

آن تقاضا کرد آن نان و نمک ** که ز شستت وا رهانم ای سمک

گر پذیری پند موسی وا رهی ** از چنین شست بد نامنتهی 2355

بس که خود را کرده‌ای بنده‌ی هوا ** کرمکی را کرده‌ای تو اژدها

اژدها را اژدها آورده‌ام ** تا با صلاح آورم من دم به دم

تا دم آن از دم این بشکند ** مار من آن اژدها را بر کند

گر رضا دادی رهیدی از دو مار ** ورنه از جانت برآرد آن دمار

گفت الحق سخت استا جادوی ** که در افکندی به مکر اینجا دوی 2360

خلق یک‌دل را تو کردی دو گروه ** جادوی رخنه کند در سنگ و کوه

گفت هستم غرق پیغام خدا ** جادوی کی دید با نام خدا

غفلت و کفرست مایه‌ی جادوی ** مشعله‌ی دینست جان موسوی

من به جادویان چه مانم ای وقیح ** کز دمم پر رشک می‌گردد مسیح

من به جادویان چه مانم ای جنب ** که ز جانم نور می‌گیرد کتب 2365

چون تو با پر هوا بر می‌پری ** لاجرم بر من گمان آن می‌بری

هر کرا افعال دام و دد بود ** بر کریمانش گمان بد بود

چون تو جزو عالمی هر چون بوی ** کل را بر وصف خود بینی سوی

گر تو برگردی و بر گردد سرت ** خانه را گردنده بیند منظرت

ور تو در کشتی روی بر یم روان ** ساحل یم را همی بینی دوان 2370

گر تو باشی تنگ‌دل از ملحمه ** تنگ بینی جمله دنیا را همه

ور تو خوش باشی به کام دوستان ** این جهان بنمایدت چون گلستان

ای بسا کس رفته تا شام و عراق ** او ندیده هیچ جز کفر و نفاق

وی بسا کس رفته تا هند و هری ** او ندیده جز مگر بیع و شری

وی بسا کس رفته ترکستان و چین ** او ندیده هیچ جز مکر و کمین 2375

چون ندارد مدرکی جز رنگ و بو ** جمله‌ی اقلیمها را گو بجو

گاو در بغداد آید ناگهان ** بگذرد او زین سران تا آن سران

از همه عیش و خوشیها و مزه ** او نبیند جز که قشر خربزه

که بود افتاده بر ره یا حشیش ** لایق سیران گاوی یا خریش

خشک بر میخ طبیعت چون قدید ** بسته‌ی اسباب جانش لا یزید 2380