چونک آمد پای تو اندر میان ** راضیم گر کرد مجرم صد زیان

صد هزاران خشم را توانم شکست ** که ترا آن فضل و آن مقدار هست 2940

لابه‌ات را هیچ نتوانم شکست ** زآنک لابه‌ی تو یقین لابه‌ی منست

گر زمین و آسمان بر هم زدی ** ز انتقام این مرد بیرون نامدی

ور شدی ذره به ذره لابه‌گر ** او نبردی این زمان از تیغ سر

بر تو می‌ننهیم منت ای کریم ** لیک شرح عزت تست ای ندیم

این نکردی تو که من کردم یقین ** ایی صفاتت در صفات ما دفین 2945

تو درین مستعملی نی عاملی ** زانک محمول منی نی حاملی

ما رمیت اذ رمیت گشته‌ای ** خویشتن در موج چون کف هشته‌ای

لا شدی پهلوی الا خانه‌گیر ** این عجب که هم اسیری هم امیر

آنچ دادی تو ندای شاه داد ** اوست بس الله اعلم بالرشاد

وآن ندیم رسته از زخم و بلا ** زین شفیع آزرد و برگشت از ولا 2950

دوستی ببرید زان مخلص تمام ** رو به حایط کرد تا نارد سلام

زین شفیع خویشتن بیگانه شد ** زین تعجب خلق در افسانه شد

که نه مجنونست یاری چون برید ** از کسی که جان او را وا خرید

وا خریدش آن دم از گردن زدن ** خاک نعل پاش بایستی شدن

بازگونه رفت و بیزاری گرفت ** با چنین دلدار کین‌داری گرفت 2955

پس ملامت کرد او را مصلحی ** کیین جفا چون می‌کنی با ناصحی

جان تو بخرید آن دلدار خاص ** آن دم از گردن زدن کردت خلاص

گر بدی کردی نبایستی رمید ** خاصه نیکی کرد آن یار حمید

گفت بهر شاه مبذولست جان ** او چرا آید شفیع اندر میان

لی مع‌الله وقت بود آن دم مرا ** لا یسع فیه نبی مجتبی 2960

من نخواهم رحمتی جز زخم شاه ** من نخواهم غیر آن شه را پناه

غیر شه را بهر آن لا کرده‌ام ** که به سوی شه تولا کرده‌ام

گر ببرد او به قهر خود سرم ** شاه بخشد شصت جان دیگرم

کار من سربازی و بی‌خویشی است ** کار شاهنشاه من سربخشی است

فخر آن سر که کف شاهش برد ** ننگ آن سر کو به غیری سر برد 2965

شب که شاه از قهر در قیرش کشید ** ننگ دارد از هزاران روز عید

خود طواف آنک او شه‌بین بود ** فوق قهر و لطف و کفر و دین بود

زان نیامد یک عبارت در جهان ** که نهانست و نهانست و نهان

زانک این اسما و الفاظ حمید ** از گلابه‌ی آدمی آمد پدید

علم الاسما بد آدم را امام ** لیک نه اندر لباس عین و لام 2970

چون نهاد از آب و گل بر سر کلاه ** گشت آن اسمای جانی روسیاه

که نقاب حرف و دم در خود کشید ** تا شود بر آب و گل معنی پدید

گرچه از یک وجه منطق کاشف است ** لیک از ده وجه پرده و مکنف است

گفتن خلیل مر جبرئیل را علیهماالسلام چون پرسیدش کی الک حاجة خلیل جوابش داد کی اما الیک فلا

من خلیل وقتم و او جبرئیل ** من نخواهم در بلا او را دلیل

او ادب ناموخت از جبریل راد ** که بپرسید از خیل حق مراد 2975

که مرادت هست تا یاری کنم ** ورنه بگریزم سبکباری کنم

گفت ابراهیم نی رو از میان ** واسطه زحمت بود بعد العیان

بهر این دنیاست مرسل رابطه ** مومنان را زانک هست او واسطه

هر دل ار سامع بدی وحی نهان ** حرف و صوتی کی بدی اندر جهان

گرچه او محو حقست و بی‌سرست ** لیک کار من از آن نازکترست 2980

کرده‌ی او کرده‌ی شاهست لیک ** پیش ضعفم بد نماینده‌ست نیک

آنچ عین لطف باشد بر عوام ** قهر شد بر نازنینان کرام

بس بلا و رنج می‌باید کشید ** عامه را تا فرق را توانند دید

کین حروف واسطه ای یار غار ** پیش واصل خار باشد خار خار

بس بلا و رنج بایست و وقوف ** تا رهد آن روح صافی از حروف 2985

لیک بعضی زین صدا کرتر شدند ** باز بعضی صافی و برتر شدند

هم‌چو آب نیل آمد این بلا ** سعد را آبست و خون بر اشقیا

هر که پایان‌بین‌تر او مسعودتر ** جدتر او کارد که افزون دید بر