تا به سالی بود شه‌زاده اسیر ** بوسه‌جایش نعل کفش گنده پیر

تا به سالی بود شه‌زاده اسیر ** بوسه‌جایش نعل کفش گنده پیر 3150

صحبت کمپیر او را می‌درود ** تا ز کاهش نیم‌جانی مانده بود

دیگران از ضعف وی با درد سر ** او ز سکر سحر از خود بی‌خبر

این جهان بر شاه چون زندان شده ** وین پسر بر گریه‌شان خندان شده

شاه بس بیچاره شد در برد و مات ** روز و شب می‌کرد قربان و زکات

زانک هر چاره که می‌کرد آن پدر ** عشق کمپیرک همی‌شد بیشتر 3155

پس یقین گشتش که مطلق آن سریست ** چاره او را بعد از این لابه گریست

سجده می‌کرد او که هم فرمان تراست ** غیر حق بر ملک حق فرمان کراست

لیک این مسکین همی‌سوزد چو عود ** دست گیرش ای رحیم و ای ودود

تا ز یا رب یا رب و افغان شاه ** ساحری استاد پیش آمد ز راه

مستجاب شدن دعای پادشاه در خلاص پسرش از جادوی کابلی

او شنیده بود از دور این خبر ** که اسیر پیرزن گشت آن پسر 3160

کان عجوزه بود اندر جادوی ** بی‌نظیر و آمن از مثل و دوی

دست بر بالای دستست ای فتی ** در فن و در زور تا ذات خدا

منتهای دستها دست خداست ** بحر بی‌شک منتهای سیلهاست

هم ازو گیرند مایه ابرها ** هم بدو باشد نهایت سیل را

گفت شاهش کین پسر از دست رفت ** گفت اینک آمدم درمان زفت 3165

نیست همتا زال را زین ساحران ** جز من داهی رسیده زان کران

چون کف موسی به امر کردگار ** نک برآرم من ز سحر او دمار

که مرا این علم آمد زان طرف ** نه ز شاگردی سحر مستخف

آمدم تا بر گشایم سحر او ** تا نماند شاه‌زاده زردرو

سوی گورستان برو وقت سحور ** پهلوی دیوار هست اسپید گور 3170

سوی قبله باز کاو آنجای را ** تا ببینی قدرت و صنع خدا

بس درازست این حکایت تو ملول ** زبده را گویم رها کردم فضول

آن گره‌های گران را بر گشاد ** پس ز محنت پور شه را راه داد

آن پسر با خویش آمد شد دوان ** سوی تخت شاه با صد امتحان

سجده کرد و بر زمین می‌زد ذقن ** در بغل کرده پسر تیغ و کفن 3175

شاه آیین بست و اهل شهر شاد ** وآن عروس ناامید بی‌مراد

عالم از سر زنده گشت و پر فروز ** ای عجب آن روز روز امروز روز

یک عروسی کرد شاه او را چنان ** که جلاب قند بد پیش سگان

جادوی کمپیر از غصه بمرد ** روی و خوی زشت فا مالک سپرد

شاه‌زاده در تعجب مانده بود ** کز من او عقل و نظر چون در ربود 3180

نو عروسی دید هم‌چون ماه حسن ** که همی زد بر ملیحان راه حسن

گشت بیهوش و برو اندر فتاد ** تا سه روز از جسم وی گم شد فاد

سه شبان روز او ز خود بیهوش گشت ** تا که خلق از غشی او پر جوش گشت

از گلاب و از علاج آمد به خود ** اندک اندک فهم گشتش نیک و بد

بعد سالی گفت شاهش در سخن ** کای پسر یاد آر از آن یار کهن 3185

یاد آور زان ضجیع و زان فراش ** تا بدین حد بی‌وفا و مر مباش

گفت رو من یافتم دار السرور ** وا رهیدم از چه دار الغرور

هم‌چنان باشد چو مومن راه یافت ** سوی نور حق ز ظلمت روی تافت

در بیان آنک شه‌زاده آدمی بچه است خلیفه‌ی خداست پدرش آدم صفی خلیفه‌ی حق مسجود ملایک و آن کمپیر کابلی دنیاست کی آدمی‌بچه را از پدر ببرید به سحر و انبیا و اولیا آن طبیب تدارک کننده

ای برادر دانک شه‌زاده توی ** در جهان کهنه زاده از نوی

کابلی جادو این دنیاست کو ** کرد مردان را اسیر رنگ و بو 3190

چون در افکندت دریغ آلوده روذ ** دم به دم می‌خوان و می‌دم قل اعوذ

تا رهی زین جادوی و زین قلق ** استعاذت خواه از رب الفلق

زان نبی دنیات را سحاره خواند ** کو به افسون خلق را در چه نشاند

هین فسون گرم دارد گنده پیر ** کرده شاهان را دم گرمش اسیر

در درون سینه نفاثات اوست ** عقده‌های سحر را اثبات اوست 3195

ساحره‌ی دنیا قوی دانا زنیست ** حل سحر او به پای عامه نیست

ور گشادی عقد او را عقلها ** انبیا را کی فرستادی خدا

هین طلب کن خوش‌دمی عقده‌گشا ** رازدان یفعل الله ما یشا

هم‌چو ماهی بسته است او به شست ** شاه زاده ماند سالی و تو شصت