می‌نماید پست این کشتی ز بند ** می‌نماید کوه فکرت بس بلند

پست منگر هان و هان این پست را ** بنگر آن فضل حق پیوست را

در علو کوه فکرت کم نگر ** که یکی موجش کند زیر و زبر

گر تو کنعانی نداری باورم ** گر دو صد چندین نصیحت پرورم 3365

گوش کنعان کی پذیرد این کلام ** که برو مهر خدایست و ختام

کی گذارد موعظه بر مهر حق ** کی بگرداند حدث حکم سبق

لیک می‌گویم حدیث خوش‌پیی ** بر امید آنک تو کنعان نه‌ای

آخر این اقرار خواهی کرد هین ** هم ز اول روز آخر را ببین

می‌توانی دید آخر را مکن ** چشم آخربینت را کور کهن 3370

هر که آخربین بود مسعودوار ** نبودش هر دم ز ره رفتن عثار

گر نخواهی هر دمی این خفت‌خیز ** کن ز خاک پایی مردی چشم تیز

کحل دیده ساز خاک پاش را ** تا بیندازی سر اوباش را

که ازین شاگردی و زین افتقار ** سوزنی باشی شوی تو ذوالفقار

سرمه کن تو خاک هر بگزیده را ** هم بسوزد هم بسازد دیده را 3375

چشم اشتر زان بود بس نوربار ** کو خورد از بهر نور چشم خار

قصه‌ی شکایت استر با شتر کی من بسیار در رو می‌افتم در راه رفتن تو کم در روی می‌آیی این چراست و جواب گفتن شتر او را

اشتری را دید روزی استری ** چونک با او جمع شد در آخری

گفت من بسیار می‌افتم برو ** در گریوه و راه و در بازار و کو

خاصه از بالای که تا زیر کوه ** در سر آیم هر زمانی از شکوه

کم همی‌افتی تو در رو بهر چیست ** یا مگر خود جان پاکت دولتیست 3380

در سر آیم هر دم و زانو زنم ** پوز و زانو زان خطا پر خون کنم

کژ شود پالان و رختم بر سرم ** وز مکاری هر زمان زخمی خورم

هم‌چو کم عقلی که از عقل تباه ** بشکند توبه بهر دم در گناه

مسخره‌ی ابلیس گردد در زمن ** از ضعیفی رای آن توبه‌شکن

در سر آید هر زمان چون اسپ لنگ ** که بود بارش گران و راه سنگ 3385

می‌خورد از غیب بر سر زخم او ** از شکست توبه آن ادبارخو

باز توبه می‌کند با رای سست ** دیو یک تف کرد و توبه‌ش را سکست

ضعف اندر ضعف و کبرش آنچنان ** که به خواری بنگرد در واصلان

ای شتر که تو مثال مومنی ** کم فتی در رو و کم بینی زنی

تو چه داری که چنین بی‌آفتی ** بی‌عثاری و کم اندر رو فتی 3390

گفت گر چه هر سعادت از خداست ** در میان ما و تو بس فرقهاست

سر بلندم من دو چشم من بلند ** بینش عالی امانست از گزند

از سر که من ببینم پای کوه ** هر گو و هموار را من توه توه

هم‌چنانک دید آن صدر اجل ** پیش کار خویش تا روز اجل

آنچ خواهد بود بعد بیست سال ** داند اندر حال آن نیکو خصال 3395

حال خود تنها ندید آن متقی ** بلک حال مغربی و مشرقی

نور در چشم و دلش سازد سکن ** بهر چه سازد پی حب الوطن

هم‌چو یوسف کو بدید اول به خواب ** که سجودش کرد ماه و آفتاب

از پس ده سال بلک بیشتر ** آنچ یوسف دید بد بر کرد سر

نیست آن ینظر به نور الله گزاف ** نور ربانی بود گردون شکاف 3400

نیست اندر چشم تو آن نور رو ** هستی اندر حس حیوانی گرو

تو ز ضعف چشم بینی پیش پا ** تو ضعیف و هم ضعیفت پیشوا

پیشوا چشمست دست و پای را ** کو ببیند جای را ناجای را

دیگر آنک چشم من روشن‌ترست ** دیگر آنک خلقت من اطهرست

زانک هستم من ز اولاد حلال ** نه ز اولاد زنا و اهل ضلال 3405

تو ز اولاد زنایی بی‌گمان ** تیر کژ پرد چو بد باشد کمان

تصدیق کردن استر جوابهای شتر را و اقرار کردن بفضل او بر خود و ازو استعانت خواستن و بدو پناه گرفتن به صدق و نواختن شتر او را و ره نمودن و یاری دادن پدرانه و شاهانه

گفت استر راست گفتی ای شتر ** این بگفت و چشم کرد از اشک پر

ساعتی بگریست و در پایش فتاد ** گفت ای بگزیده‌ی رب العباد

چه زیان دارد گر از فرخندگی ** در پذیری تو مرا دربندگی

گفت چون اقرار کردی پیش من ** رو که رستی تو ز آفات زمن 3410

دادی انصاف و رهیدی از بلا ** تو عدو بودی شدی ز اهل ولا