چه خبر جان ملول سیر را ** کی شناسد موش غره‌ی شیر را

برنویس احولا خود با آب زر ** بهر هر دریادلی نیکوگهر

آب نیلست این حدیث جان‌فزا ** یا ربش در چشم قبطی خون نما 3430

لابه کردن قبطی سبطی را کی یک سبو بنیت خویش از نیل پر کن و بر لب من نه تا بخورم به حق دوستی و برادری کی سبو کی شما سبطیان بهر خود پر می‌کنید از نیل آب صاف است و سبوکی ما قبطیان پر می‌کنیم خون صاف است

من شنیدم که در آمد قبطیی ** از عطش اندر وثاق سبطیی

گفت هستم یار و خویشاوند تو ** گشته‌ام امروز حاجتمند تو

زانک موسی جادوی کرد و فسون ** تا که آب نیل ما را کرد خون

سبطیان زو آب صافی می‌خورند ** پیش قبطی خون شد آب از چشم‌بند

قبط اینک می‌مرند از تشنگی ** از پی ادبار خود یا بدرگی 3435

بهر خود یک طاس را پر آب کن ** تا خورد از آبت این یار کهن

چون برای خود کنی آن طاس پر ** خون نباشد آب باشد پاک و حر

من طفیل تو بنوشم آب هم ** که طفیلی در تبع به جهد ز غم

گفت ای جان و جهان خدمت کنم ** پاس دارم ای دو چشم روشنم

بر مراد تو روم شادی کنم ** بنده‌ی تو باشم آزادی کنم 3440

طاس را از نیل او پر آب کرد ** بر دهان بنهاد و نیمی را بخورد

طاس را کژ کرد سوی آب‌خواه ** که بخور تو هم شد آن خون سیاه

باز ازین سو کرد کژ خون آب شد ** قبطی اندر خشم و اندر تاب شد

ساعتی بنشست تا خشمش برفت ** بعد از آن گفتش کای صمصام زفت

ای برادر این گره را چاره چیست ** گفت این را او خورد کو متقیست 3445

متقی آنست کو بیزار شد ** از ره فرعون و موسی‌وار شد

قوم موسی شو بخور این آب را ** صلح کن با مه ببین مهتاب را

صدهزاران ظلمتست از خشم تو ** بر عبادالله اندر چشم تو

خشم بنشان چشم بگشا شاد شو ** عبرت از یاران بگیر استاد شو

کی طفیل من شوی در اغتراف ** چون ترا کفریست هم‌چون کوه قاف 3450

کوه در سوراخ سوزن کی رود ** جز مگر که آن رشته‌ی یکتا شود

کوه را که کن به استغفار و خوش ** جام مغفوران بگیر و خوش بکش

تو بدین تزویر چون نوشی از آن ** چون حرامش کرد حق بر کافران

خالق تزویر تزویر ترا ** کی خرد ای مفتری مفترا

آل موسی شو که حیلت سود نیست ** حیله‌ات باد تهی پیمودنیست 3455

زهره دارد آب کز امر صمد ** گردد او با کافران آبی کند

یا تو پنداری که تو نان می‌خوری ** زهر مار و کاهش جان می‌خوری

نان کجا اصلاح آن جانی کند ** کو دل از فرمان جانان بر کند

یا تو پنداری که حرف مثنوی ** چون بخوانی رایگانش بشنوی

یا کلام حکمت و سر نهان ** اندر آید زغبه در گوش و دهان 3460

اندر آید لیک چون افسانه‌ها ** پوست بنماید نه مغز دانه‌ها

در سر و رو در کشیده چادری ** رو نهان کرده ز چشمت دلبری

شاه‌نامه یا کلیله پیش تو ** هم‌چنان باشد که قرآن از عتو

فرق آنگه باشد از حق و مجاز ** که کند کحل عنایت چشم باز

ورنه پشک و مشک پیش اخشمی ** هر دو یکسانست چون نبود شمی 3465

خویشتن مشغول کردن از ملال ** باشدش قصد از کلام ذوالجلال

کاتش وسواس را و غصه را ** زان سخن بنشاند و سازد دوا

بهر این مقدار آتش شاندن ** آب پاک و بول یکسان شدن به فن

آتش وسواس را این بول و آب ** هر دو بنشانند هم‌چون وقت خواب

لیک گر واقف شوی زین آب پاک ** که کلام ایزدست و روحناک 3470

نیست گردد وسوسه کلی ز جان ** دل بیابد ره به سوی گلستان

زانک در باغی و در جویی پرد ** هر که از سر صحف بویی برد

یا تو پنداری که روی اولیا ** آنچنان که هست می‌بینیم ما

در تعجب مانده پیغامبر از آن ** چون نمی‌بینند رویم مومنان

چون نمی‌بینند نور روم خلق ** که سبق بردست بر خورشید شرق 3475

ور همی‌بینند این حیرت چراست ** تا که وحی آمد که آن رو در خفاست

سوی تو ماهست و سوی خلق ابر ** تا نبیند رایگان روی تو گبر