شهپری بگرفته شرق و غرب را ** از مهابت گشت بیهش مصطفی

چون ز بیم و ترس بیهوشش بدید ** جبرئیل آمد در آغوشش کشید 3770

آن مهابت قسمت بیگانگان ** وین تجمش دوستان را رایگان

هست شاهان را زمان بر نشست ** هول سرهنگان و صارمها به دست

دور باش و نیزه و شمشیرها ** که بلرزند از مهابت شیرها

بانگ چاوشان و آن چوگانها ** که شود سست از نهیبش جانها

این برای خاص وعام ره‌گذر ** که کندشان از شهنشاهی خبر 3775

از برای عام باشد این شکوه ** تا کلاه کبر ننهند آن گروه

تا من و ماهای ایشان بشکند ** نفس خودبین فتنه و شر کم کند

شهر از آن آمن شود کان شهریار ** دارد اندر قهر زخم و گیر و دار

پس بمیرد آن هوسها در نفوس ** هیبت شه مانع آید زان نحوس

باز چون آید به سوی بزم خاص ** کی بود آنجا مهابت یا قصاص 3780

حلم در حلمست و رحمتها به جوش ** نشنوی از غیر چنگ و ناخروش

طبل و کوس هول باشد وقت جنگ ** وقت عشرت با خواص آواز چنگ

هست دیوان محاسب عام را ** وان پری رویان حریف جام را

آن زره وآن خود مر چالیش‌راست ** وین حریر و رود مر تعریش‌راست

این سخن پایان ندارد ای جواد ** ختم کن والله اعلم بالرشاد 3785

اندر احمد آن حسی کو غاربست ** خفته این دم زیر خاک یثربست

وآن عظیم الخلق او کان صفدرست ** بی‌تغیر مقعد صدق اندرست

جای تغییرات اوصاف تنست ** روح باقی آفتابی روشنست

بی ز تغییری که لا شرقیة ** بی ز تبدیلی که لا غربیة

آفتاب از ذره کی مدهوش شد ** شمع از پروانه کی بیهوش شد 3790

جسم احمد را تعلق بد بدآن ** این تغیر آن تن باشد بدان

هم‌چو رنجوری و هم‌چون خواب و درد ** جان ازین اوصاف باشد پاک و فرد

خود نتانم ور بگويم وصف جان ** زلزله افتد در اين كون و مكان

روبهش گر یک دمی آشفته بود ** شیر جان مانا که آن دم خفته بود

خفته بود آن شیر کز خوابست پاک ** اینت شیر نرمسار سهمناک 3795

خفته سازد شیر خود را آنچنان ** که تمامش مرده دانند این سگان

ورنه در عالم کرا زهره بدی ** که ربودی از ضعیفی تربدی

کف احمد زان نظر مخدوش گشت ** بحر او از مهر کف پرجوش گشت

مه همه کفست معطی نورپاش ** ماه را گر کف نباشد گو مباش

احمد ار بگشاید آن پر جلیل ** تا ابد بیهوش ماند جبرئیل 3800

چون گذشت احمد ز سدره و مرصدش ** وز مقام جبرئیل و از حدش

گفت او را هین بپر اندر پیم ** گفت رو رو من حریف تو نیم

باز گفت او را بیا ای پرده‌سوز ** من باوج خود نرفتستم هنوز

گفت بیرون زین حد ای خوش‌فر من ** گر زنم پری بسوزد پر من

حیرت اندر حیرت آمد این قصص ** بیهشی خاصگان اندر اخص 3805

بیهشیها جمله اینجا بازیست ** چند جان داری که جان پردازیست

جبرئیلا گر شریفی و عزیز ** تو نه‌ای پروانه و نه شمع نیز

شمع چون دعوت کند وقت فروز ** جان پروانه نپرهیزد ز سوز

این حدیث منقلب را گور کن ** شیر را برعکس صید گور کن

بند کن مشک سخن‌شاشیت را ** وا مکن انبان قلماشیت را 3810

آنک بر نگذشت اجزاش از زمین ** پیش او معکوس و قلماشیست این

لا تخالفهم حبیبی دارهم ** یا غریبا نازلا فی دارهم

اعط ما شائوا وراموا وارضهم ** یا ظعینا ساکنا فی‌ارضهم

تا رسیدن در شه و در ناز خوش ** رازیا با مرغزی می‌ساز خویش

موسیا در پیش فرعون زمن ** نرم باید گفت قولا لینا 3815

آب اگر در روغن جوشان کنی ** دیگدان و دیگ را ویران کنی

نرم گو لیکن مگو غیر صواب ** وسوسه مفروش در لین الخطاب

وقت عصر آمد سخن کوتاه کن ** ای که عصرت عصر را آگاه کن