خود ضمیرم را همی‌دانست او ** زانک سمعش داشت نور از شمع هو

بود پیشش سر هر اندیشه‌ای ** چون چراغی در درون شیشه‌ای 695

هیچ پنهان می‌نشد از وی ضمیر ** بود بر مضمون دلها او امیر

پس همی منگید با خود زیر لب ** در جواب فکرتم آن بوالعجب

که چنین اندیشی از بهر ملوک ** کیف تلقی الرزق ان لم یرزقوک

من نمی‌کردم سخن را فهم لیک ** بر دلم می‌زد عتابش نیک نیک

سوی من آمد به هیبت هم‌چو شیر ** تنگ هیزم را ز خود بنهاد زیر 700

پرتو حالی که او هیزم نهاد ** لرزه بر هر هفت عضو من فتاد

گفت یا رب گر ترا خاصان هی‌اند ** که مبارک‌دعوت و فرخ‌پی‌اند

لطف تو خواهم که میناگر شود ** این زمان این تنگ هیزم زر شود

در زمان دیدم که زر شد هیزمش ** هم‌چو آتش بر زمین می‌تافت خوش

من در آن بی‌خود شدم تا دیرگه ** چونک با خویش آمدم من از وله 705

بعد از آن گفت ای خداگر آن کبار ** بس غیورند و گریزان ز اشتهار

باز این را بند هیزم ساز زود ** بی‌توقف هم بر آن حالی که بود

در زمان هیزم شد آن اغصان زر ** مست شد در کار او عقل و نظر

بعد از آن برداشت هیزم را و رفت ** سوی شهر از پیش من او تیز و تفت

خواستم تا در پی آن شه روم ** پرسم از وی مشکلات و بشنوم 710

بسته کرد آن هیبت او مر مرا ** پیش خاصان ره نباشد عامه را

ور کسی را ره شود گو سر فشان ** کان بود از رحمت و از جذبشان

پس غنیمت دار آن توفیق را ** چون بیابی صحبت صدیق را

نه چو آن ابله که یابد قرب شاه ** سهل و آسان در فتد آن دم ز راه

چون ز قربانی دهندش بیشتر ** پس بگوید ران گاوست این مگر 715

نیست این از ران گاو ای مفتری ** ران گاوت می‌نماید از خری

بذل شاهانه‌ست این بی رشوتی ** بخشش محضست این از رحمتی

تحریض سلیمان علیه‌السلام مر رسولان را بر تعجیل به هجرت بلقیس بهر ایمان

هم‌چنان که شه سلیمان در نبرد ** جذب خیل و لشکر بلقیس کرد

که بیایید ای عزیزان زود زود ** که برآمد موجها از بحر جود

سوی ساحل می‌فشاند بی‌خطر ** جوش موجش هر زمانی صد گهر 720

الصلا گفتیم ای اهل رشاد ** کین زمان رضوان در جنت گشاد

پس سلیمان گفت ای پیکان روید ** سوی بلقیس و بدین دین بگروید

پس بگوییدش بیا اینجا تمام ** زود که ان الله یدعوا بالسلام

هین بیا ای طالب دولت شتاب ** که فتوحست این زمان و فتح باب

ای که تو طالب نه‌ای تو هم بیا ** تا طلب یابی ازین یار وفا 725

سبب هجرت ابراهیم ادهم قدس الله سره و ترک ملک خراسان

ملک برهم زن تو ادهم‌وار زود ** تا بیابی هم‌چو او ملک خلود

خفته بود آن شه شبانه بر سریر ** حارسان بر بام اندر دار و گیر

قصد شه از حارسان آن هم نبود ** که کند زان دفع دزدان و رنود

او همی دانست که آن کو عادلست ** فارغست از واقعه آمن دلست

عدل باشد پاسبان گامها ** نه به شب چوبک‌زنان بر بامها 730

لیک بد مقصودش از بانگ رباب ** هم‌چو مشتاقان خیال آن خطاب

ناله‌ی سرنا و تهدید دهل ** چیزکی ماند بدان ناقور کل

پس حکیمان گفته‌اند این لحنها ** از دوار چرخ بگرفتیم ما

بانگ گردشهای چرخست این که خلق ** می‌سرایندش به طنبور و به حلق

مومنان گویند که آثار بهشت ** نغز گردانید هر آواز زشت 735

ما همه اجزای آدم بوده‌ایم ** در بهشت آن لحنها بشنوده‌ایم

گرچه بر ما ریخت آب و گل شکی ** یادمان آمد از آنها چیزکی

لیک چون آمیخت با خاک کرب ** کی دهند این زیر و آن بم آن طرب

آب چون آمیخت با بول و کمیز ** گشت ز آمیزش مزاجش تلخ و تیز

چیزکی از آب هستش در جسد ** بول گیرش آتشی را می‌کشد 740

گر نجس شد آب این طبعش بماند ** که آتش غم را به طبع خود نشاند

پس غدای عاشقان آمد سماع ** که درو باشد خیال اجتماع

قوتی گیرد خیالات ضمیر ** بلک صورت گردد از بانگ و صفیر